otobüste ağlamak

duygu durumunun patladığı anda otobüste olmak . ağlayasım varsa otobüs, dolmuş, araba, yol fark etmez ağlarım arkadaş.

herkesin sebebini merak ettiği durumdur.

kafama ceketimi yada hırkamı çekip çok ağladım zamanında.

geçen gün haftalar sonra ilk kez yalnız kalabildim. böylesine bir ihtiyaç haline geldiğini otobüse binene kadar farketmemişim. şoför, ben ve 12 dakika müthiş bir rahatlama seansıydı.

ağlamamak için kendimi tutarım, çünkü soracaklar, sormasalar bile tuhaf tuhaf bakacaklar...

ben de ağlamamak için kendimi tutarım. ama engel olamam işte. yüzüm kızarır, yaşlar gözümden sessizce süzülür, en kötüsü de burnum akar. şimdi çeksen bir dert, çekmesen bir başka dert. haydi gözyaşını sakladın; fakat burun seni anında ele veriyor.

ağlarken istemsiz art arda "hıaaağ ,hööğğ" diye sesler çıkıyor,bunu düzenlemek için "fuuuu,huu" diyerek nefes alıp veriyorsanız, otobüsteki yolculara bedava tiyatro bileti vermiş, tek başınıza onlara bir tiyatro sergilemiş olursunuz.
başıma gelmesinden korktuğum şeydir.
ağlama yerimizin otobüsler değil, güvenli bir omuz olmasını diliyorum.*

biz ise kahve gibi kavruluyoruz. yüksek ateşte.
yemin ediyorum böyle. sönmesine biz de sönüyoruz elbette bir şekilde.
lakin ağlayıp rahatlayabilmek nedense hiç bana göre bir şey olmadı. ben ağlamanın yolunu, yöntemini bilmem. istemem ve beceremem de..

o yüzden her üzüntüsünü ağlayarak yaşayanlarla kolay kolay duygusal bir bağ kuramıyorum desem yeridir...
böyle birine ne söylenir, nasıl yaklaşılır hiç bilmem.
elbette insanız biz de.. bazen, -ki nadirdir bu-hiç yüzüm buruşmadan ve de ağlamaya kendimi hiç de hazırlamadan içimdeki o kavrulmanın neden olduğu göz yaşlarıma mani olamam. başım yastıktayken onlar kenardan usul usul, sanki azıcık açık kalmış bir musluktan akar gibi akıveriyorlar...
ve bazen dakikalarca sürüyor bu...
yüzüm başım, ensem yastığım su içinde kalıyor.

şükür ki senede bir veya iki kere ve sadece başım yastıktayken gerçekleşiyor bu durum.
otobüste başıma gelsin istemezdim.

otobüste ağlayan kız şiiri

her akşam, sekize beş kala otobüsünde görürüm seni.
gizemli, mahsun, hüzünlü, mağrur, ağlak ve vahşi
merakımı uyandırır bu halin
kıskançlık dolu bakarken gözlerin
güzelce, alımlı ve ukala...
bukleli saçların, işveli bakışların
takılır aklıma hep
düşmanca tavırların
aramızda anlayamadığım bir elektriklenme
tüylerim diken diken olur, seni görünce
neden bilmem, saçını başını yolmak isterim
otobüste ağlayan kız.

şiir bana ait değil tabi ki, buradan gidiniz.

hiç yapmam dediği bir şeydir insanın, otobüste ağlamak.

bir gün ağlar, insan bir kez otobüste ağladıktan sonra da, hiçbir şey eskisi gibi olmaz. olamaz.

bunun metro versiyonu her kış psikolojimin bana otomatik uyguladığı bir tarifedir

bir kere regl ağrısı çekerken başıma gelmişti. otobüstekiler ne oldu durduk yere bu kıza diye aval aval suratıma baktılar. vallahi midemdekileri çıkarmadığıma dua etsinler, çok zor tuttum kendimi. eve bir an evvel gitmek için dua ediyordum ama sanki yol daha da uzuyor gibiydi. evde bir şekilde atlatılıyor, naz yapacağım, trip atacağım, sinirimi atacağım birileri oluyor ama dışardayken hiç çekilmiyor. bir daha yaşamamam dileğiyle.

otobüste anısı olan şarkıya ve insana denk gelme durumudur.