öz güven eksikliği

sebep olanları unutmayacağım. 30’da da kurtulsam, 40’ta da, 50’de atlatsam unutmayacağım. affetmeyeceğim ve unutmayacağım. intikam da almayacağım ama unutmayacağım.

bugün keşfettiğim kadarıyla analitik düşünenemek de özgüven eksikliğinin nedenleri arasında. özgüvensiz insan, aslında mantıksız düşündüğünü bilir. fakat sıkıntı şu ki, bildiği hâlde kendini öyle düşünmekten alıkoyamaz. burada kişinin "duygudurumundaki coşku" mantıklı düşünebilmesinin önüne geçer. coşku derken ne kasttettiğimi tabii ki çok iyi anladınız, yoğun duygulardan bahsediyorum: yoğun kaygı, yoğun panik, yoğun heyecan gibi duygular. bu duygular kişiye bir dehşet durumunun içinde olduğunu ve ne olursa olsun kesinlikle şimdiye kadar nasılsa şimdiden sonra da farklı davranmaması gerektiği mesajını verirler. böylece içinde bulunduğumuz döngü hiç bitmeden sürer gider.

bir şekilde dilkatimizi, odak noktamızı bu duygulardan uzaklaştırabilirsek, mesela, bir şeye odaklanmak gibi, matematik, geometri, sudoku, polisiye romanlar ...vb o zaman zihnimizin düzgün çalışma prensipleri konusunda gayet yetkin olduğunun farkına varırız. madem düzgün, mantıklı ve aklıselim düşünebiliyoruz; psikolojik analiz ile de (bkz: psikanaliz) bunu desteklersek soğukkanlı ve sağduyulu bir şekilde neyi neden yaptığımızı, bizi bir duruma, o durumda öyle davranmaya neden olan itkilere ulaşabiliriz (bkz: karen horney) psikanaliz için tavsiye ederim.

bu itkileri de bir yerden sonra ve bir şekilde anladıktan sonra çözüm için kendimizi yönlendirebiliriz.

çoğu depresyondaki insan mantıksız düşüncelerinin esiri durumundadır. hatta yapılan bir araştırma, depresyonda olanlar, normal insanlar ve bir de şizofreni, psikoza sahip insanlar arasında, bu üç insan grubuna belirli bir atasözünün anlamını açıklamaları istendiğinde, gerçeklikten kopuk ve çarpıtılmış şekilde açıklayanlar sırasıyla (en çoktan en aza): şizofreni, psikoz gibi bir tanıya sahip kişiler, depresyonda olan kişiler ve son olarak normal addedilen kişiler. yani demek ki, depresyondaki bir insan normal bir insana göre daha mantıksız düşünmeye meyilli oluyor.

bu yüzden eğer depresyondaysak ve eğer özgüvenimiz yoksa, bu, mantığımızı geri kazanmamız için bir işaret olabilir.

ailemin beni sürekli sözde destekleyip alttan alttan eleştirmesi yaptığım hiçbir şeyi beğenmemesi sonucu oluşmuş durumdur son birkaç senede atlatmaya başlasamda - birkaç sene önce bu sözlüğe yazı bile yazamazdım ve insanlarla asla tartışmaya giremezdim - halen etkilerinin sürdüğü olaydır. bir çocuğa bakmayı ve onun sorumluluğunu üstlenmeyi düşünen veya halihazırda bir çocuğun sorumluluğunu taşıyan bütün sözlük yazarlarına yalvarıyorum lütfen çocuğunuz bir başkasına zarar vermediği sürece onun sürekli arkasında olun inanın bir çocuğa söylediğiniz basit bir söz bile onda çok derin yaralar açabilir o yüzden inanın burada karşınızda tüm çıplaklığıyla ailesi tarafından sürekli eleştirilmiş bir hata olarak görülmüş biri olarak duruyorum lütfen çocuğunuza destek olun onu sevdiğinizi söyleyin evet size karışmak tavsiye vermek benim haddime değil ama dikkate alıp bunu hem sizin hem de çocuğunuzun iyiliğini isteyen birinin yazdığını düşünerek okursanız çok mutlu olurum lütfen kendinize iyi bakın.

hayatta sizi geriye atan bi durum, önüne geçilmeli

aşılması gereken bir şeydir; öz güven eksikliği yaşayan kişiler de zaten sonsuza kadar böyle yaşanmayacağını bilir fakat aşılması oldukça zor bir durumdur.

öz güvensizlik farklı alanlarda hissedilebilir bir duygudur. insanın hayatını düşünse aklına gelmeyecek şekillerde etkileyebilir. psikolojik olarak yorucudur hatta bazen o kadar yorar ki zihninizi, etkisi kendini fiziksel olarak bile göstermeye başlar.

tamamen yenebilmenin bir yolu var mı bilmiyorum, tam yendim diyorum yine bir yerden ortaya çıkıveriyor. öz güvensizlik yaşayan tüm arkadaşların tez zamanda bu duyguyu yenmesini diliyorum.

yetiştirilme şekline bağlıdır. çözümü hayatınızda bazı radikal kararlar alarak başlayabilirsiniz. ben kimim filminden yeterince arsız olursan dünya altın tepside sunulur repliğini buraya bırakıyorum. dibine kadar doğrudur.

eksikliğini yaşadığınız ne varsa, fazlasıyla üstesinden geliyormuş gibi davranırsınız. korkaksanız, sesiniz çok çıkar. sürekli kalabalıklar içindeyseniz, aslında yalnızsınızdır. mütemadiyen mutluluk pozları saçıp, fevkalade sözde kahkahanizla azı dişinize kadar gösteriyorsanız, içiniz kan ağlıyordur. insan, tüm zaaflarını ya da kendinde münasip bulmadığı her özellik ve eylemi olduğu gibi yaşamalı ve yansıtmalı bence. başlıkta bahsedilen durum da belirttiğim üzere gayet tabii bir ahval fakat dışa vurum itibariyle pragmatik değil. direncin kırılmış olabilir, menopoza girmiş olabilir, 25 kilo almış olabilirsin. ya da düşünsel mahiyette anlaşılamamış olabilirsin. koca gezegende aynı dili konuşabildiğin kimse olmamış olabilir. ama deforme olmuş yanların ve kendi başınalığın o harika dinginliğiyle tamamlanacak olan bir şeysin sen.

aşırısı narsist yapar. aman dikkat.

asla tam olarak geçiremediğim, zaman zaman azalmasına sebebiyet veren yardımcı etkenlerle dönemsel pansumanlar yaptığım ve zihnimde kendime müebbet hapis cezası verip hapsolduğu durum.
sebebi doğumumdan bugüne kadar hatta şu dakikaya kadar olan her şey. üstelik bu durun yüzünden yaptığım çoğu şey bana o kadar saçma geliyor ki, çok garip, hem saçma olduğunu biliyorum hem de yapmaya devam ediyorum. kendimi bu açıdan kontrol altına alamıyorum. mesela güne şu düşünceyle uyanıyorum: bugün her zamankinden daha çok dikkatli olacağım. ne oluyor peki? bir önceki günden daha da dikkatsiz oluyorum. saatlerce kafamda kendi kendime muhasebe yapıyorum, ufak çaplı gizli saklı ağlayıp yaşantıma hiçbir şey olmamış gibi devam ediyorum ya da devam ettiğimi sanıyorum. çünkü gelecek olan günlerde geçmişin muhasebesini yapmaya ve kendime kızıp hakaret etmeye devam ediyorum.
kendi kendime çok garip geliyorum kimi anlarda. mesela şöyle diyorum; kızım elli sene önce yaşanmış olaylar, söylenmiş sözler, sen yoluna devam et. sonra bir bakıyorum hem bunu diyip hem de muhasebeye devam ediyorum. aşırı tezatlık.
doğru bildiğim şeyleri ne konuşabiliyorum ne de ifade edebiliyorum. birisi bana iki kere iki kaç dese hemen cevabım hazır: bilmiyorum. hayır biliyorsun söyle diyen bir ses olmuyor içimde. bilmediğimi düşünerek bu halime acıyarak gizli saklı ağlıyorum. şaka gibi.
doğru düşünme yetim eskisi kadar iyi çalışmıyor. muhabbet edilecek çok sıradan şeyleri bile dinleyip dinleyip yalandan tebessüm ederek karşımdakinin konuşma isteğini sonlandırarak kendi içimdeki düşünce hapishanesine dönüyorum. kendime kızmamın sonu asla gelmiyor.
umarım en yakın zamanda kurtulurum ya da kurtulmak için çabalamaya başlarım. google'dan sürekli öz güven nasıl kazanılır araştırması yapmaktan sıkıldım. sabır diliyorum kendime.

özütünüzü arttırıp tekrar deneyiniz

öz güvenden bahsedip ağlayıp kendini acındıran, kaçan, kıskançlıktan kuduran insanlar,
evet onlar daha öz güvensiz.
yazık.

herkeste biraz var bundan. belki de özgüvenin özünde var eksiklik.

öz güvensiz kadın sevmem. öyle iki yamuk memenin arkasına sığınıp, eyeliner çekince dönüştüklerini sandıkları prensesi besleyip, pışpışlamaya gelmedim bu hayata.

herkes bir şekilde güzel olmayı başarıyor zaten. dimi ama. erkekler için de aynısı geçerli tabi. kadın gözüyle bakınca olaya, bu kadar aylak, yıkık adam arasından en uygun adamı seçmek, üzücü olsa gerek.

neyse, herkes dengi dengine.

ilerlemek lazım.

maalesef bende var bundan. fakat şu aralar düzelmeye başladım. artık zamanla bitiririm özgüvensizliği.

herkes benim özgüvenli olduğumu düşünüyor, ben ise “özgüvenemiyorum efendiler!” diye bağırıyorum. o kadar özgüvenemiyorum ki içimden bağırıyorum.

andrew tate izlenerek çözülecek sorun

senin bugattin ne renk?

hangimizde yok ki. biliyorsunuz ben fazla açık sözlüyüm. öncelikle şunu diyim. üstte zugra demiş fazlası narsist yapar ne kadar doğru.
boş bir özgüven içi boş bomboş işte bu çok itici .

ben yaşadığım şehirden 20 yaşında çıkıp şimdi düşününce neler yapmışım diyorum. bakın şimdi olsa yapamam. ha çok özgüvenli miydim hayır . hayallerim vardı. hala özgüvenli miyim. bence hayır ama umursamıyorum. eskiden beri binlerce kişi önünde konusurum konuştum dolu iş yaptim ama kendimi çok özgüvenli hissedemedim .
ha emin olun herkeste ama herkeste bir kompleks vardır. olmayan görmedim ben.

sözlüklerde biliyorsunuz çok oluyor asosyal insan sosyal fobisi olan insan. bende severim onları. yazarım geçmişten beri. bir kişiye faydamız olsa yeter.

bu özgüven eksikliği neden oluyor acaba diye düşündüm .
yetiştirilme tarzı. aman yapamaz aman edemez gibi çok korumacı aileler yüzünden olabilir.
yoksul aileler nedeniyle olabilir.
kişinin kendisinin fiziksel yani vücudunu sevmemesi beğenmemesi nedeniyle olabilir.
yani bu da maalesef küçüklüğe dayanıyor. böyle dolu neden vardır bilemiyorum.

sanki yeni sıfır bir ayakkabı giyince herkes bize bakıyor gibi hissediyoruz. bakmıyorlar.
belkide bakıyorlar umrunda olmasın. düğünlerde oynayamıyoruz. oyna gitsin. üstüne üstüne git.

birde bu özgüven konusu zaman zaman insanın önüne geliyor. şimdilerde kendimi çok asosyal hissediyorum. özgüvenim sıfır. çünkü bir ormanda yaşayınca şehirden uzak iş için tabi. sanki dünyada çok şey değişmiş. ben hepsini kaçırmışım. ben hiç bir şey ogrenememisim hayata dair diyorum. öyle geliyor.
daldan dala atlıyorum ama kusura bakmayın.

çok çok zengin bir kız tamimistim. asosyal hatta sosyal fobisi var. inanılır gibi değildi. ama bir ilaç alıyordu. ve sırf eğlencesine mağazada çalışıyordu tezgahtar oluyordu.
demek ki ilaçları var. demek ki pskilojik yardım almak gerek çok ilerisi için.
ama ben mide için endoskopi yaptırdım. doktor dedi bir şeyin yok sadece psikolojik.
bana dolu ilaç yazmış. özel bir hastane aslında yani.
aldım ilaçları birisi tranco buskas. bilmiyorum tabi. içiyorum ilacı. bana bir özgüven geliyor.
hemen farkettim . ne lan bu ilaç dedim. mide hapı değilmiş. kaygı endişe azaltan vs gibi bir şeymiş. aha burda da yazıyor dolu şey onun hakkında.
herkes başka bir şey için kullanmış mi nolmus.
neyse o ilacı içmedim bir daha. ama cok çok önemli bir şey olursa bir tane içiyordum.
ama kabız yapıyor.
bir daha da almadım 2 yıldan fazla oldu. keşke yazdirabilsem dursun kenarda.
dünyada hiçbir şeyi umursamıyordum onu içince.
ama işte geçici bir şey kalıcı değil ve ilaclar uzun vadede iyi değildir.

yani demek ki. bizler hata yapacağız rezil olacagiz diye de mi korkuyoruz. korkuyorduk.
toplum içinde hata yapmaktan. başkaları ne der diye yaşama bırak akışına gitsin.
şimdi düşünüyorum belkide iyi yüzme bilmediğim aha bu ozguvensizlik nedeniyle. ya bogulursam. yanlış yüzüyorsam gibi.

peki özgüven eksikliğini yenmek için neler yapmak gerekir. öncelikle karar vermek gerekir.
ben yaşamak istiyor muyum. ama öyle illa avm bar. kafe değil. bakın bazısı bunları sevmez asosyal vs sanılır. gerçekten dışarda gezip bir yerde oturup ortama katılıp eğlenmek istiyor muyum. karar vermek gerek. ya da evde oturup ilerde pişman olmak.

beceriler. evet insanın becerileri, el becerileri işte dil becerileri hobileri emin olun insana bir özgüven kazandırıyor. yani bir enstrüman çalmak bir resim yapmak vs den tut işte o hobiler becerilere yönelmek.

dışarı çıkınca özgüvensiz insan yürüyüşünden bile belli olur bazen. karşıya bakmak kafayı kaldırıp yürümek. yani cebinde çok para varmış gibi yürümek.
üstüne üstüne gitmek . tek başına yapmayı sevmediğin utandigin işte ne varsa yapmaya çalışmak.
bir daha seni görmeyecek hatırlamayacak insanlardan utanmamak.
özgüvenini düşüren şeylerden mümkün olduğunca uzak durmak.
kalabalık içine karışmak. zamanla arkadaş aile ilişkilerinde bulunmak. yanlarında otur konuşma . ama dur yanlarında arada konuş. çık gez dolaş onlarla.
mümkün olduğunca bakın burası çok önemli karşı cinsle yakınlaşma. bu sohbet olur, dışarda yürüme olur. ama olması lazım. zaten o kısma geldiysen sen artık iyi yoldasın.

insan bence önce kendi kendisini tedavi etmeli. buna karar vermeli istemeli.
sabah sabah ukalalik yaptık belki ama kusura bakmayın çok şey aklıma gelmedi. konuşmak isteyen olursa bu konuları . sözlükte mesajlasmayi pek sevmiyorum ama buralardayım.