şaşırmak

böyle de tatlı bir şeydir:

insan ne çok yazıyor
ve ne çok göz yaşı barındırabiliyormuş meğer
şaşkınım.

kalmadı hiç. her şeyi o kadar normal çizgisine çekmişim ki şaşırmıyorum bile bir şeylere. sanırsam başıma bu yüzden geliyor olan bitenler şdlfkg.

bende etki bırakan his. sanırım birçok şeye şaşırıyorum. kendini dümdüz net ifade edemeyen insana da şaşırıyorum, bile isteye kötü profil çizen insana da şaşırıyorum. son zamanlarda en çok hızlı ilişkilere bu tepkiyi veriyorum. partnerini göreli 1 yıl olmadan o seneye hem evlilik hem bebek sığdıranlar var. güven aşk mutluluk şaşırtıyor beni. metafizik gibi aklımın almadığı bir noktada.
sosyal medya üzerinden arkadaşlarımla görüşmeme takılan birinin, wp üzerinden hiç tanımadığım ismini ondan hiç duymadığım biriyle görüşmesi de beni çok şaşırtmıştı. hangi taşın altından hangi buzağı çıkacağı belli olmuyor velhasıl. bir tek sorun ben yapınca yaşanıyor bence, ona şaşırıyorum. bende şaşkınlık hayret etme seviyesinde oluyor. kalıcı bir yer ediniyor.

benden geçmiş. ne olursa olsun, hangi manzarayı görürsem göreyim, en güvendiğimin ihaneti, düşman bildiğimin iyiliği...olur, olmaz diyemem. deniz kurumaz, yeniden dolmaz diyemem. ruh yeşermez, insan solmaz diyemem.

insan evladı beklenmedik olanla karşılaşınca şaşırır; oysa bizim coğrafyada öyle mi ya?
"(bkz: daha ne olabilir?)" dedikçe yüre rabbim cevabını veriyor anında.
pandemiden bu yana epeyce bir şerbetlendik biz bu şaşırma durumuna

bunlarca yıldır şunlarca şey yazıldı, çizildi, çekildi ama hala insanların aklına yeni fikirler geliyor. şaşırıyorum lan. yok mu bunun sonu? yok, isyan değil, cidden soruyorum. insanın bir fikir üretmesi ne zaman son bulur ki?

artık bende pek de kalmayan duygu.

eğer bir şeylere şaşırmıyorsanız, muhtemelen yeni bir şey öğrenmemişsinizdir.

ülke gündemi o kadar yoğun ki hiçbir şeye şaşıramıyoruz. bu olmamıştır, yok artık falan diyemiyoruz hiçbir şeye.

en kötüsü de şaşırmamaya alışmak. olan biten her şeyin normal olduğunu düşünmek.