seni sen yapan özelliklerin

duygusallığım,aniden parlamalarım, hislerim...

mutluluktan önce yaşama isteğim, umudum ve inadım.

bu üçü bana hep mutluluk getirdi.

eğer ortada bir haksızlık varsa kaybedeceğimi bilsem bile o haksızlık ile mücadele etmek. şu yaşıma kadar çok bela aldım başıma bu yüzden. bazen kazandım bazen kaybettim. bir de korkusuzluk beni ben yapıyor. klavye delikanlısı olmadım hiç bir zaman. hep kartlarımı açık oynadım. ama karşımda hep korkakları gördüm. bu coğrafya böyle işte. bir şeylerin arkasına sığınıp her türlü kahpeliği yapacak insanların hakim olduğu bir coğrafya. yaşaması zor.

hem öldürürüm hem kaldırırım. kirim varsa sabunum da vardır.

kimsenin anlamayacağı bir dilim var. çoğu zaman kimse anlamaz.

kötü yanlarınızı göremiyorsanız kendi kendinizi övmeye gerek yok. en yakınınızdaki insana telefonu veriverin. kötü yanlarınızda sizi siz yapar.

içinden çıkılmaz melankolik ruh halimm, teşekkürler

eksiksiz.

deliliğim. benden deliliğimi al geriye bir şey kalmaz.
yani bu durumdan hoşnutum aslında yalan yok.
ne yapalım? ben böyleyim.

fazlasıyla açık sözlü olmak ve genelde çoğu şeye muhalif olmak. kolay kolay kabul etmem öyle

hata yapmayı sevmiyor olmam.

giriştiği her işi bitiren olarak tanımlayabilirim kendimi, bir de işlerimin çabuk bitmesi için her şeyi yaparım.
oldu işlerim çabuk bitmedi, tepkisel davranmam ve o andan itibaren sakin düşünüp geriye dönük daha çok ve çabuk irdelerim sebeplerini.
daha fazlasına gerek yok, hepimiz insanız ve köşe/kenarlarımız var.

saçlarım beyazlasa da boyatmam. hiçbir kozmetik malzemesinin yüzümden ve saçlarımdan benden anıları almasına, plastikleştirmesine izin vermem.

insan saçı beyazlayınca boyatır. bense beyazlar var diye boyatamıyorum.swh

enerjik, hayat dolu oluşum ve hayata dair her şeye merakım.

sırf buraya yazmis olmak icin yazmak bna saçma geliyor.ama illa ki insanlari diğerlerinden ayiran özellikler vardir.baska türlüsü olsaydi 'bn' diye birsey olmazdi.sadece 'biz' olurdu.

hani vardır ya yemedim yedirdimle başlayan bir söz.
valla hem yedim hem yedirdim.
karşılıklı olunca daha güzel.

aç da değilim niye aklım yemek yemeye kaydıysa.

bir sonraki tanımda ne yazacağımın bana da sürpriz olması.

hidroklorik asit hakkında da yazabilirim, arif sağ hakkında da, veya hiç tahmin edilemeyen bir şey de olabilir.

ne yazacağımın en azından benim tarafımdan tahmin edilemez olması, beni ben yapan şeylerdendir.*

cesaretimle gölgelediğim korkaklığım, sükunetimin arkasına sakladığım öfkem, acımasızlığım.
ideallerle bezenmiş boşvermişliğim, amaçsızlığım.
her kıvrandığımda ciğerimi bir çalı dikeni gibi yırtıp atan karamsarlığım. her yere sığıp da bir kendi içime sığamayışım. nostalji, ahşap ve klasik şeylere olan takıntı-tercihime rağmen devrime, yeniliğe koşulsuz bağlılığım. kocaman aileme , kalabalık ahbaplarıma ihanet ediyormuşum gibi hissettiren, içimde bir köpek gibi uluyan, geçmek bilmeyen yalnızlığım. zaferlerle dolu kaybedişlerim, bir türlü kaybedemediğim umudum. ne kadar zaman geçerse geçsin vazgeçemediğim kendimi ve dünyayı değiştirme arzum. hiç bir yere ait hissetmeme hissim, çırpınışım. ruhumu on yaş daha yıpratan mükemmelliyetçilik adlı ruh hastalığım, stres bozukluğum.

bunun dışında gök gürültüsü varken uyuyamam, asla şort giymem, sakal bırakmayı hiç sevmem, soruya soruyla karşılık vermek hoşuma gidiyor, ukalalığımdan değil. uyumadan önce mutlaka çarşafı jilet gibi düzeltirim. aynaya gözü kapalı bakarım.*

alışveriş yaparken para üstü beklemek çok rahatsız hissettiriyor. hijyene dikkat etmeyen, bağırarak konuşan veya duyurarak müzik dinleyen, kaba saba ve öfkesi çabuk insanlardan nefret ederim. kitap, retro / vintage kıyafet, parfüm, tabanca ve nostaljik ev aksesuarlarına ; rock ve blues'a ; orta pişmiş kırmızı et, her türlü deniz mahsulü ve yok olmaya yüz tutmuş eski usûl meyhâne ve mezelerine merakım vardır. başka da bir şey yok sanırım.

ha bir de kapıyı çaldıktan sonra sakın açma diye seslenirim. sahiden mercekten bakana kadar açmıyorlar.

ölmekten beter acıları taşıyabiliyorum.

revolversiz ittihatçı kendini o denli güzel anlatmış ki imrenip ben de denemek istedim.*

bir yerlerde çok sık duyduğum repliklere hayatımda yer veririm. mesela ortam sessizken "çünkü zor, lanet olası bir zorluğu var, hadi gidelim osman" deyip kalkarım. osman da çoğu zaman kuzenim olur, dilimden bir o anlıyor. geceleri çok sık uyanırım. her uyandığımda da sıkıntıdan gezeler geri gelirim yatağa. uyandığım anları fark eden ablam "sen yine mi uyanıksın?" diye sorduğunda "sen benim geceleri uyuduğu mu sanıyorsun memati?" diye cevap veririm. çünkü neden vermeyeyim?
uykumda konuşurum. özel hayatımın gizliliğini ihlal eden bir şeydir bu. birinden gıcık mı aldım? gece uykumda sorun patır patır dökülürüm bütün düşüncelerimi. uykumdan uyandığım anlarda gözüme bir şeyler görünüyor. mesela geçenlerde ablama arkasından sarılan siyah bir el görmüştüm. insanlık yapıp uyardım, şimdi benimle baş başa kalmaya korkuyor. insanlık yapmak bile suç olmuş.*
temas kurmayı hiç sevmezken sevdiklerimle beraber uyumayı çok severim. bu insanların başında da hiçlik makamındaki uzay mekiği gelir. insanların vücudunda ayaklarına istemli bir çaba ile bakmam. kendi ayağımı da sevmem. yine de beni ordan oraya götürdüğü için büyük bir minnet duyuyorum. çorap ve pijamaya özel bir ilgim var. girdiğim her mağazada özellikle bu ürünleri incelerim. her dönem favori çorabımı belirlerim, şu sıralar sahanda yumurta desenli çorabım favorim. kışları pijamamı çorabımın içine koyarım. psikolojik mi bilmiyorum, o aradan kutup rüzgarları esiyormuş gibime geliyor.
dar giyinemem. vücudum kıyafetten belli olsun evin içinde yalnız bile olsam gezemem. gece uyurken dişlerimi sıkarım, iki tona kadar çıktığını söylüyor doktor. çenemdeki bu ayarsız güce rağmen dişlerimle bir şeyi kıramam. sakız çiğneyemem, yanımda birisi sakız çiğnediği zaman çok canım çeker. sakız çiğnemek gibi basit bir eylemin bile insanda bu kadar imrenme yaratmasına şaşar kalırım.
mutfaktaki sarı beze dokunamam. bulaşık süngerinin üzerinde herhangi bir cisim varsa ona da dokunamam. bulaşık yıkayabilmem için tertemiz bir şekilde duruyor olması lazım. herkesi doyurmak isterim. yeter ki yanımda şu olsa da yesek densin, hemen onu yapmaya çalışırım. bu isteğime rağmen hiç iyi bir aşçı değilim.
dalgınım. bir yere uzun süreli bakayım bir anda dalıp giderim, ne kadar süre geçtiğini bilmem. art arda bir sürü otobüs kaçırmışımdır bu huyum yüzünden. içimde bir keko var ve sevdiklerine "gülüm" demeyi çok seviyor. bir ara "tamamdır gülüm" ü o kadar çok kullanmıştım ki üniversite hocam ödevi anlatırken "tamamdır gülüm" diye yapıştırmıştım hemen. sonra o hocanın gülü olarak kaldım muhtemelen.*
bulunduğum ortamda birinin kusurları ile dalga geçildiğini fark ettiğimde bütün vücudum uyuşur. şu dünyada en hazzetmediğim insan tipi bunlardır. bazen aldıkları nefesin bile israf olduğunu düşünürüm.
"sesini duydum iyi oldum, sen bunu seversin, bunu duyunca aklıma sen geldin" gibi cümlelere aşşşırı mutlu olurum. 100 kilo altın mı daha değerlidir yoksa bu cümlerden birinin sende hissettirdiği güzel duygular mı diye sorsanız bu cümlelerden biri açık ara farkla kazanır.
kirpik takıntım var. lisede "kirpiklerini ne ile kesiyorsun" diye dalga geçildiğinden, uzatmak için çok çabaladım. ne ettimse uzamadı cülükler. yavaş yavaş kabullenmeye çalışıyorum. saçlarımı kurutamam, fön makinesi çalışırken yüreğim bulanıyor. kendi kendine kurumalarını beklerim. yaz günü hasta olmuşluğum çoktur bu yüzden.

daha devam edecek bir sürü özelliğim var ama gözünüzde az da olsa normal kalmak istediğimden burada bırakıyorum yazıyı.* napcağnız, allah da beni böyle yaratmış.*