seni senden daha iyi tanıyan kişi

ulan harbi ya da harbiden lan hissi uyandırır.

-dün gece dön dön uyuyamadım beybi ya
+aa niye ki beybiliboy
-ne bileyim bütün gece yastık kovalamakla geçti.
+sen dün tavuk mu yemedim yoksa?
-ulan harbi! gel öpecem.
+biz arkadaşız..
-azcık öpiyim bişey olmaz.
+....

zamanında çok içten ettiğim bir dua. ama eksik etmişim sanırım yanında birkaç bir şey daha eklemem gerekirmiş.

hem mutlu eden hem ürküten kişidir.
nasıl yaa benim benle ilgili bilmediğimi nasıl biliyor yani.gelde şaşırma.

eşim olur kendisi. bazen öyle oluyor ki, gün içinde aklımdan geçen birşeyi, sen seversin nazo diye alıp gelmiş oluyor.
evet bazen korkutur bu. pisişik güçlerimiz de olabilir.

annemdir.

annem genellikle. "bunu yapma sana iyi gelmez. ben seni tanıyorum."diyor ve o işin sonu gerçekten de hüsranla bitiyor. annelerin çocuklarıyla alakalı ürkütücü bir öngörü yetenekleri var sanırım.

sen zaten olduğunu zannettiğin kişi değilsin.
seni tanıyan her akıllı senden iyi tanır.

kocakarıdır.

hiç kimse.

you know nothing john snow modunda takılıyorum. kendimi bildim bileli ailem dahil kimseye her şeyi anlatmamam, anlattığım kadarıyla dahi anlaşılmadığıma inanmamla ilgili bir detay.

varsa öyle biri sıkı sıkı tutunun kısacası.

yapmayın böyle şeyler ruhum çekiliyor benim.uzun zaman sonra ilkokul arkadaşım yazmıştı bana ve çocuk hakkımdaki her şeyi biliyor ve hatırlıyordu.beni en çok korkutan şey de nasıl bu zamana kadar olaylara tepkim, davranışlarım sevdiğim şeyler değişmemiş.dusunsenize yillar yıllar sonra karşınıza birisi çıkıyor ve her şeyinizi biliyor.yillarca sakladığınız duygularınız düşünceleriniz bir anda çırılçıplak ortaya çıkıyor.bu beni bir tık korkuttu ama bir yandan da o çocuksu ruhumu korumayi başarabilmek birazcık mutlu etmişti.ben çok değiştim ama bir yanım aynı kalabilmeyi başarmıştı inanılmaz bir şekilde.hic aklıma gelmezdi.

kardeşimdir. bakışlarımdan bile ne düşündüğümü hissettiğimi bilir. bunun aynı gün doğmamızın bir getirisi olduğunu düşünüyorum.

kitaplar ve şarkılar.

şükür farkındalığımız yüksek de yok öyle bir insan, çıkmadı karşımıza.
zihin benim, hayat benim ama beni benden iyi tanıyacak öyle mi? zor. kaç yıldır benimle ulan bu beyin, sürekli kendisi üzerine düşünüp duruyor arka planda. üç aylık kız gelip çat diye karakterim hakkında benim fark etmediğimi mi fark edecek?

"bence ben seni senden daha iyi tanıyorum" diyen kızlara hiçbir zaman prim vermedim. "sanmıyorum" dedim geçtim. oyunlara, karşılıklı hamlelere, manipülasyonlara tamam ama bu konuda da kendisini kandırmasına izin veremem. hadsizliğe lüzum yok.
hangi taraflarımı görmeni istediysem, beni tanımana ne kadar izin verdiysem o ölçüde tanıyorsun işte beni. abartma. arada açık verdik, zayıf düştük, dikkatsiz ve düşünmeden davrandık; ekstra bir çıkarım yaptıysan oralardan yapmışsındır.
"bence kendinle ilgili bu şeyi sen bile fark etmemişsindir" falan deyip de kafa açma hiç.
"ama dışarıdan bi gözle..."
dil atarım o göze. sus.

beni benden iyi tanıyorsun diyen çok arkadaşım var ama ben bunu hiç kimse için diyemiyorum. ya çok iyiyim ya da çok kötü bilemiyorum.

anam

eşimdir. ağzımdan çıkan sözle gerçek duygum farklı olduğu anda hemen anlıyor. "ben senin ciğerini bilirim. ne hissettiğini anlamadığımı mı sanıyorsun?" deyiveriyor.* bazen bu, çok korkutucu bir şey yani ben, daha o duyguyla yüzleşememişken pat diye yüzüme vurmasından dolayı bozuluyorum. ama, bir yönden de iyi oluyor, mecburen o duyguyla yüzleşmekten başka çarem kalmamış oluyor ve bir daha böyle bir durum yaşamamak için de önce duygu regülasyonu yapıp ondan sonra konuşmam gerekiyor herhalde.

kimse. cidden şöyel bi düşündüm de kimse. kimse içimdeki kişiyi bilmiyor, neleri içimde yaşadığımı bilmiyor.

insan önce "kendisini tanısın" sonra başkasını tanır. "kendim, ben" dediği o ikinciyi ne kadar tanıyorsun?

beni benden iyi kimse tanıyamaz.

yok öyle biri, kafamın içine ben bile yabancıyken biri nasıl beni iyi tanıyabilir