seni senden daha iyi tanıyan kişi

gerçek dosttur. kaybetmemek gerekir.

insanın kim olduğunu belirleyen şey bilinçaltı ve yaşantılarken bilinçaltımızı ve başımıza neler geleceğini kendimiz bile bilemiyorken birinin bizi tanımasından bahsedemeyiz.

o kadar yakınım olmadı maalesef.

kaybedilmesi halinde derin bir boşluk bırakır.

olsa olsa psikoloğum olur bu. onun harici öyle biri yok, olmadı, olmayacak.

eskorttur. neyi sevdiğini bilir ona göre davranır. eee tabii o da paran kadardır.

karım. ve buna yemin edebilirim. (buna yemin edebilecek oranda beni inandırmış oluşuna mı şaşırıyorsunuz. haklısınız. ben de..!)

her seferinde olayın tamamını anlatmadan benim verdiğim tepkiyi "tabii sen de şöyle yaptın" diyerek özetleyip, beni şaşırtan dostigim.

biz kendimizi içten içe herkesten daha iyi tanıyoruz da itiraf etmek ve sonrasında kabullenmek pek işimize gelmiyor diyelim

bu başlığı okuduğunda biri aklına geliyorsa yeterince şanslısın sanırım. herhangi biri de değil ayrıca. biliyosun sen onun kim olduğunu... iyi ki var o.

merhaba,
beni katil civciv diye tanımlayabiliriz. hakkını verdim maalesef…
bile isteye değil ama;
beni benden daha iyi tanıyan insanı kendi ellerimle yok ettim çünkü…

helal olsun. daha fazlası değilim.

ben bile tanımıyorum yeterince beni.
dün yaptığımı bugün bozabiliyor, yarın bambaşka düşüncelerde kayboluyorum. bunu dengesizlik olarak da nitelendirmiyorum asla. insanların değişimine inanıyorum ve ben de bir insanım.

kimse kimseyi iyi tanıyamaz. bu sürekli dönen bir çarkı yakalamaya çalışmaya benzer. bu konuda ısrarcı olunursa çarkla beraber siz de dönmeye başlarsınız ve dolayısıyla başınız da aynı şekilde.

insanları izlemek, gözlemlemek kendimizi tanımamıza yardımcı olabilir. yine de değişim halinde olan canlılar için iyi tanımak diye bir seçeneğin olmadığını düşünüyorum.

o nedenle bu soruya cevabım, sıfır sıfır sıfır.
buna sıfır ironi ile şappi de dahil.

anamın rahminden düşmüşüm o dahi bilmez beni. öyle karmaşık biriyimdir. (görmeyeni bilmeyene)

bu sebeple dünyanın sırrı çözülür ben kalırım geriye.

bir kişi var.

kaç yıllık hayatımda sadece bir kişi.
ve iyi ki var ve iyi ki ben de onu ondan iyi tanıyorum.

beni doğuran annem beni benim kadar tanıyıp bilmiyor, kimin haddine ki, bir yabancı beni tandığına cürret eder.
bana, seni iyi tanıyorum diyene karşı iç sesim; komik ve aptal.

açık kitap gibi olmaktan nefret etsem de anlaşılmak için yorulmak daha beter nefret ettiğim şeydir...

vardır öyle birkaç kişi, bazıları daha da iyi bilir onlar daha özeldir...

annemden daha iyi tanır beni. öyle sevdiğim renk, yemek gibi değil. ses tonumdan anlar beni. hisseder iyi miyim değil miyim diye. benden daha iyi bilir aslında ne istediğimi. offf bide aşırı acı söyler. bir kere yakmadan canımı en acı gerçekleri daaannn diye söyler yüzüme.

vardı böyle biri. duygulanıp anlatamadığım, sinirlenip anlatamadığım, çekindiğim vs birçok şeyi anlardı. hem arkadaşken hem de daha ötesiyken kendimin de paylaştıkları ve onun çıkarım yaptıkları ile beni benden daha tanır hale gelmişti. ama bir şey eksik kalmış, beni nelerin rahatsız edebileceği. kendime saygıma zarar vereceğini düşündüğümde ortamdan ayrılırım ki ortaklaşa bir yok oluş sonrası beni benden daha iyi tanıyan kişi belki eski ve güzel bir anı kalabilecekken bir hiçlik yapıp bir hiçe döndürdü kendini. *

haa bir de bundan ayrı bir kişi daha var. sanaldan arkadaş mı olur diyenlerin teorisini çürütmeye gelmiş. 7-8 senedir o kadar hiçbir şey konuşamadığımız günlerde bile konuşuyoruz ki beni benden iyi tanır halde artık. buradan ona da telepatik bir selam. *

ben bile kendimi tam olarak tanıyamıyor iken elin bir insanı gelip beni benden iyi tanıyor olacak sanmam gereksiz romantik yaklaşım zannımca