sevgi

vazgeçmek lazım imiş, o nazenin incitmeden.
sevgi her zaman mutlu edecek değilmiş.
onu bildim.

uyuma meyilsiz büyük göç.

azda olsa birazcık alabilir miyim?

evliliklerin bu kadar basitleştigi, dostluğun bir bıçak hançeri olduğu, sevginin çıkarlardan oluştuğu, her gün taciz olaylarının yayınlandığı, hayvanlara şiddet uygulandığı, kadınların değerinin bilinmediği, daha dünyaya gözlerini yeni açmış bebeklerin kötü baskılar altında kaldığı, hak yiyenlerin çoğaldığı, insanların fesat düşüncelerle yaklaştığı, insanların birbiri ardınca menfaate kovaladığı, adaletsiz bir dünyada, sevgiden bahsedecek olursak;
  sevgi, anlamının ne demek olduğu tam bilinmeyen, insanlar tarafından yanlış bir şekilde suistimal edilen bir şeydir. aslında sevgi sayesinde dünyanın en zor şeylerine bile göğüs gerebilirken daha çok sevgisizlik nedeniyle hayatı zorlaştırıyoruz. oysaki aynı toprak bütünlüğünü paylasip, aynı devirde hayatta olduğumuz insanlarla sürekli bir bağımız olduğu için sevmeli, değer görmeli ve önemsemeliyiz.

''sevgi birisinin bir şekilde seni tamamladığının derinden anlaşılmasıdır.''
(bkz: osho)

beyaz elbisesi vardı, hayal benim değil mi vardı işte, çok aşırı değil ama yine de sarhoştu kadın, kendi ile kalıp kendine kaçtığı yolun üzerindeydi, beyaz bir elbise de giymişti evet, hayal benim değil mi ne istersem giydirirmiştim ona. en sonunda yolun, o yürüdüğü yolun çıkmaz olduğunu görünce bir kahkaha patlattı o su yeşili sesi ile, etrafındaki doğa bir saygı duruşuna kalktı aniden, sonra hayat biraz daha güzelleşti herkes için. yaz günüydü, eylülü yazın son hatırası sayarsanız, kadın güzeldi, kadın ufacık ve kocamandı, kadın tuhaf bir şekilde herkesi ve her şeyi kendine çeken küçük ve yaramaz bir varlıktı, evrende kapladığı yer ile başkaları tarafından bilindiği yer arasında koskocaman bir ters orantı vardı. ansızın yol kenarındaki nergis kılığındaki çiğdem çiçeklerine takıldı gözü, ben rüzgâra adımı söylemedim, üstelik bunların mevsimi değil, bunlar ve her şey çok saçma diye düşündü, benim hayalimdeki kadın bunları söyleyecek kadar sarhoş ve söyletecek kadar güzeldi. zaman eve dönme vaktiydi, onu bekleyen şanslı bir azınlık vardı, yüzü gülüyordu, bir an geriye döndü, "belki bir gün" dedi, hikayede adı olmayan adam gülümsedi, tabiat yüzünü bir kez daha ona döndü, akşamdı, kadın sarhoştu ve bu hikaye ve dünyanın ona sevgisi burada bitecek gibi gözükmüyordu.

insanın üretebildiği en saf ve güzel duygudur.

iyi geceler ' canım ' derdin .
gecenin iyiliğinden çok

canın olma düşüncesi yeşerir dururdu içimde ..

içimizdeki sisle kaplı yolları aydınlatan bir ışıktır. bir serüvendir sonsuza kadar devam etmesini istediğimiz. bir hükümdür diğer tüm hükümleri geçersiz kılan. bir yücelik halidir o. tüm evrende var olan.
şekil veren ve tamamlayan.

gereksizdir. hayatın kuralı fuck buddy'lik müessesesinden geçiyor.

işleri çok zorlaştırıyor sahiden de.

insanları gömmeyi zorlaştırıyor. devam etmeyi zorlaştırıyor. çekip gitmeyi ya da bırakılmayı. her şeyi. her şeyi olduğundan daha zor hale getiriyor.
çok isterdim bir eşya olmayı. işlevli ya da değil. sabit bir nesne olmayı gerçekten çok isterdim. tamam çok uç bir istekse şayet, illa canlı olmam gerekiyorduysa primitif bir canlı olmayı tercih ederdim. babası öldü diye kahrolan kedi yok mesela. çimenlerin, budandıklarında canları yanıyor mu hala emin olmasam da tek hücreli olmayan canlıların bile hatta memelilerin, bizimki gibi duygusal acı eşikleri olmadığını gözlemleyebilecek kadar hayvan dilinden anlayan biri olduğumu düşünüyorum. güneş bana tepesi delik demişti bir keresinde. geçenlerde de biri keşke bir süreliğine de olsa zihnini alıp bir köşeye koyabilsem dedi. evet keşke yapabilsen ama özür dilerim üzerimde böyle bir etkin yok dedim bir süre düşündükten sonra. ben hayatımın en zor günlerini, hayatımın en zor günleri diye anabileceğim şeyler yaparak geçirdim sırf sevgiden. dedim size işleri çok zorlaştırıyor. o zaman bile zihnimi çok kısa, pek kısa süreler için durdurabildim deliler gibi ihtiyacım olmasına rağmen. olmayınca olmuyor yani.

halbuki eşya olsan öyle mi?

çok daha sertleşebilirim. hayvanlar akrabalarını, eşlerini, çocuklarını gömmüyorlar. ölü bedene böyle bir kutsiyet atfetmiyorlar. kan bağı gözetmeden çiftleşiyorlar. sevişmek değil, çiftleşmek. yep. sevdikleri için “suç” işlemiyorlar. suç işlemiyorlar :) güneş haklı tabi ki ben de az manyak değilim. 4 tane battaniyem var, en çok birini seviyorum. o kirlenince üzülüyorum. battaniye işi kolay, gider 3 tane daha aynından alırsın. ya insan? çarşıda satılmıyorlar. gitti mi gitti. bitti mi bitti. çık işin içinden seni yazık canlı kolaysa.

halbuki hayvan olsan öyle mi?

bir insana bırakılacak en iyi mirastır. örneğin bir aile çocuğunu severse o çocuk da herkesi sever ve bu sevgi zinciri böyle devam eder. ancak sevgisizlik oluşan sevgi zinciri kadar basit değildir. sevgisizlik her insanda derin yaralar açar. kimisi kendine zarar verir kimisi etrafına. kimisi hayatı umursamaz kimisi hayatı uğruna insanları ezer geçer. sevgisizlik canlı bomba gibi olur ne zaman patlayacağını anlamazsın.

şunu da unutmadan söyleyeyim. sevgi her insanın sergileyebileceği ve hissedeceği bir şey değildir. yürek ister.

hissedebilir olanlar için kıymeti bilinesi duygudur. duyguların en güzeli belki de. kalbinin içi açılır, aklının tıkalı yolları açıldığı gibi aynı. daha mutlu olursun, daha üretken ve daha çalışkan. seven bir insanda dünyayı değiştirecek güç vardır aslına baktığınızda. potansiyelin en yükseldiği, özüne güvenin en çok arttığı an, insanın sevdiği andır. tüm bu yüceltmeler ise sağlıklı ruh halindeki insanlar içindir tabiki. sevdiğini iddia ederek zarar veren, yapışan, bencillikten gözü kör olmuş bir insan dışında başka birşey değildir. karıştırmamak önemlidir. bir de, sevmek karşılıklı olduğu anda güzel olan birşey değildir. sevgi, tamamı ile bireysel ve kendinle ilgili bir şeydir. karşı tarafın haleti ruhiyesine çok takılmayın.

sevgi tüm canlıda var olması gereken bir duygudur.

bülent ortaçgil'in muhteşem bir şarkıyla anlattığı somut varlıktır. sevgi durumu sözlüklerde soyut varlık olarak geçse de, sevince ona ruh üflersin ve somut varlığa dönüşür. sevgili ortaçgil'de nasıl sevmişse artık, ne kadar güzel bir duyguyla bu şarkıyı yapmış bilmiyorum. ama o kadar yüksek bir sevgi durumu olmalı ki, ben ifade edecek cümle bulamıyorum.

dante gibi ortasındayım ömrün, o kadar mutsuzum ki epeydir, intihar mı etsem, kalkıp bir çay mı demlesem diye gidip gidip geliyorum. tam bu sıkıcı ironilerle kendimi güldürmeye çalışırken, çok uzun zaman sonra radyo'da bu şarkı çıktı. ve dedim ki olum pencere, bir üçüncü yol daha belki vardır. yani olsa ne iyi olurdu.

tamamen evrimsel bir süreçten dolayı hepimizde olan duygu.

eğer sevmese, sevemese kimse çocuğuna bakmaz. her biri mini birer deccal çünkü. ancak ne yapıyor ebeveyindeler. hayatlarını bok eden o çocuklarına gözleri gibi bakıyor. hele anneler... bu duygu tüm insanlarda baştan beri yoktu. klan yaşamı bir süre sevgisizlerin üremesine olanak sağladı. sonra sülale ve aile en sonunda bireysellik gelince içinde sevgi barındırmyan genler aktarılamadı. sonun da çocuğunu sevenler kaldı, en sonunda sadece sevenler kalacak.

sevgi denen soyut varlığın, ortaçgil tarafından yapılan muhteşem somut tahlilleridir.

bazılarına göre kasılabilir bir şey.

asla hak edene verilmeyen duygu türü.

ben artık bıktım bu aşk meşk dalgalarından. 4 senemi birlikte geçirdiğim kadını bile tanıyamaz oldum. ne ara geldik buralara ne ara yabancılaştık ?

sevgi ve aşk tehlikeli iki kelime. şeytan da tanrıya olan aşkından ve kıskançlığından isyan etmedi mi?
sevgi, saygının çocuğudur. saygı olmayan yerde sevgiden bahsedilemez. edilse bile bana samimi gelmez.