sevgilin ya da eşin tarafından aldatılsan affeder misin sorunsalı

affetmem, ama kinim olmaz da. sıradan bir insana dönüşür işte. ne demiş nazım üstad;

"kalbimden kalbine, yok bile kinim.
bence artık sen de, herkes gibisin."

sınanmadığın imtihanı kınamayacaksın.

tabiki affetmiceksin
ama önce yakalanmicaksin madem yakalandın hiç arkana da bakmicaksin pilini pirtini toplayip kendin gideceksin
neden
o saatten sonra arkanı dönüp uyuyamazsin hep aklının bı köşesinde o ne zaman yapicak sorusu sana kafayı yedirir
ve aldatmak da aldatılmak da tertemiz boşanma sebebidir

büyük konuşmamak gerekir ama affetmeyeceğim tek şeydir

şuh mizaç ile raks edildi ise ortada kabahat yoktur.

(bkz: papaz her gün pilav yemez)

hele mevcut mod sevgililik mertebesinde seyrediyor ise ne yapsın cemaat, tasma mı taksın birbirine.

bu sorunun çok yanlış tarafından bakıyoruz sanki.. aldatan kişi ben olsaydım ve biri beni buna rağmen affetse misal ben rahat edemezdim sanırım. çünkü affeden kişi asla ilk duygularıyla bir şeyler hissetmeyecek bana.. her zaman içinde bi yara olacak ve bu belki hırsa, öfkeye dönüşecek. kendisine yaptığı saygısızlığın acısını ya benden çıkaracak ya da kendinden. her zaman yetersiz hissedecek veya bu bağışlayıcılığı sebebiyle yetersiz hissettirmeye çalışacak. yazarken bile üzüldüm . yapmayın şöyle şeyler birbirinize. affetse bile yürümez. hayır gelmez o işten. ben affetmem hele de sevgilimse imkansız. affetsem bu seferde kendimi affetmem. her türlü mutsuz ilişki. ayrılmak bu kadar zor olmamalı ya.. ne bileyim bir insanın bu kadar bencil olmasını kaldıramıyorum. aldatmasından çok daha ağır geliyor.

aldatılsam etmem ama ben aldatırsam karşı tarafın affetmesini beklerim.

1 kerecik aldatmadan pek bişi olacağını sanmıyorum. fazla kötüsünüz siz.

boynuzlarımı cilalamazsa ne anlarım aldatılmaktan.2.ci şansı verip daha büyük vurgun yemem lazım.

affetmemek gerekir. çünkü bir ömür acaba yine bana ihanet edecek mi diye düşünmek daha çok canınızı yakar. en azından ayrılırken canınız acısın o da belli bir süre sonra hafifler ama bir ömür acaba diye düşünmek hayatınızı mahveder.

asla affedilecek bir şey değil. evlilik 3 ayak üzerine inşa edilir. aşk, sevgi ve saygı. aşk zamanlar etkisini yitiriyor. aldattığında aradaki sevgi ve saygıyı yitirmiş oluyorsun. o yüzden asla ama asla affedilmemesi gerekir.

affetmem. uzatmanın da manası yok. kırık bardaktan her iki insanın da su içmesi gibi bir şey olur yav .

böyle bir durumu yaşayıp yine de affedecek olan varsa elimde bir kule var denizin ortasında sahibinden kelepir 20 bine bırakırım

tekmeyi basarım, ne affetmesi be. affedenler ılıktır.

affetmezdim çünkü bi daha yapmayacak olsa bile hep aklıma gelecek, birbirimizi daha da çok tüketeceğimize hiç affetmemek en iyisi. ayrıca ben hiçbir sevgilimi aldatmadım, aldatan sevgiliyi affetmemek benim en doğal hakkım.
yine de çok büyük konuşmamak lazım çünkü çok fok bi durum.

büyük konuşmayayım da yüzüne dönüp bakmam bir daha muhtemelen. dönüp bakabilen de net midesizdir hele affedip sevgilim eşim demeye devam edebilenin kendisine saygısı yoktur kişiliği oturmamıştır bi psikologdan yardım alması tavsiye edilir.

böyle bir ilişki yaşamış idim geçmişte bir zaman diliminde...
affetmiştim de. sonra yine aynı şeyler oldu tabii... ama aslında ilk aldatıldığımı öğrendiğim zaman acıttığı kadar acıtmamıştı canımı bunu ikinci kez yaşamak... asıl canımı acıtan; affettikten sonra ilişkinin aldığı şekildi... paranoyak, hasta ruhlu bir herif olup çıkmıştım. her tartışmanın ucu oraya muhakkak geliyordu. kendisine 5 dakika ulaşamasam, sanki 5 kişiyle tavşan gibi sevişiyormuş gibi sahneler canlanıyordu gözümde...
psikolojik olarak çok yıprandığım bir süreçti.
bence tam da bu yüzden affetmemek kendiniz için en sağlıklı olanıdır...

yapılan bir araştırma sonucunu okumuştum, tam rakamları hatırlayamıyorum ama şöyle bir şeydi;

ınsanlara "aldatılırsanız affeder misiniz?" diye soruyorlar ve %80'e yakın "affetmem" cevabını veriyor. ama gerçekten aldatılanların ise sadece %30'u affetmiyor.

bir durumu, başımıza gelmeden yorumlamak kolay olandır her zaman. hiçkimsenin nasıl geçmiş deneyimler yaşadığını, hangi duygulardan yoksun olduğunu veya zaafı olduğunu bilemeyiz. aynı şekilde kendimizi bile tahmin edemeyiz.

ayrıca şöyle bir konu da var; aldatılmak başka, ayrılmak bambaşka bir sorun. ıkisi birbirinden farklı acılar ve herkes, ikisini birden kaldırabilecek güce sahip değil. bunu yargılamak anlamında söylemiyorum, bir gerçek olarak var. aldatılırsınız, ihanetin acısı zaten çok büyüktür, kalbiniz kırılır ama yine de onsuz bu süreci atlatmak istemezsiniz. bir de üstüne ayrılık acısına katlanacak gücü bulamayabilirsiniz çünkü büyük ihtimalle hala çok seviyorsunuzdur.
tüm bunlar çok doğal ve çok insanca. o yüzden hayatta hiçbir zaman hiçbir şey için keskin yargılar verilmemeli. hele ki hiç başınıza gelmeyen durumlar için.

affetmeme lüzum yoktur zaten haberim olur biz de böyle, yersen.*

özet geçeyim.: anında bırakıcaksın.
ne hali varsa görsünler düşünmeye değmez.

nein.