sevgilisi olmadığı halde mutlu olabilen insan

hayatına birini alıp sorumluluk hissetmek gibi bir derdi olmadığı için kafası rahattır mutludur mutluyumdur.

kendimle mutlu olmayı öğrendikten sonra kimseye ihtiyaç duymadım. bunu anladıktan sonra hayat çok kolaylaşıyor. kimin ne dediği ve ne düşündüğü umurunda olmuyor ve bu harika bir şey. ınsanlar gelip geçicidir.

mutlu bir hayat sürebilmek için illa da bir ilişki içersinde olmaya gerek mi var sanki. eğer gerçekten de bir ilişki yaşamadan mutlu olamıyorsanız sorunlarınız var demektir lütfen ilgili yerlere danışın.

mutluluğu bir insana bağlayan insan çok yalpalar yapayın böyle şeyler

insan tüm sevgisini kendisine verirse zaten birini sevme ihtiyacı duymaz. kendini gerçekten sevdiği için de kolay kolay üzemez kimse. böylece kimse olmadan da mutluluğa erişir.

açıkçası benim sevgilim yok ama gayet mutluyum. insan zaten kendi vaşına mutlu olmayı bilmeli. ilk önce kendi kendini tanımalı sonra başka insanları hayatına almalı bence. mutlu olmak için başkasına ihtiyaç duyulmamalı.

o da bir şey mi? insanlar sevgilisi varken bile mutlu olabiliyor.

benim. sevgilim olursa mutsuz olacağımı biliyorum. evet, düşünüyorum değil, biliyorum. bu devirde sevgili yapılmaz, yapılırsa da toksik bir ilişki olur, en azından benim çevremdeki sevgili çiftler böyle. bu arada ilişki dediğime bakmayın, sevgililik bir birini seven iki insanın bir birini tanıdığı süreçtir, pekte ilişki sayılmaz. gerçi şimdiki dönemde sevgililik evlilik gibi bir şey olmuş, o da başka bi entrynin konusu *. velhasılıkelam, ben bu halimle mutluyum :)

mutluluğun sevgili ile alâkalı olmadığının belirtisidir.
gönül ister ki, sevgili varken de mutluluk stabil kalsın lâkin o iş öyle olmuyor.
insanların temel gereksinimi ego tatmini ve enerji sömürüsü olmuş vaziyette. böyle bir ortamda karşısında şapka çıkarılacak kişi, sevgilisi ile mutlu olmayı yakalayabilen insanlardır.

onun dışında,
herkesin hayatı berbattır; yeter ki doğru yerden bakmasını bil.

bir gün mutlu olmak için sevgiliye gerek olmadığını öğreneceksiniz.

sozlukcum, benden duymus olma ama devir insanin mental sagligini muhafaza edebilmesi icin yalniz kalmasi, “bir miktar gerekli” olan bir devir. hem devri bir kenara birakayim, insan en cok yalnizken mutludur. neden?
yalnizken kendiyle hemhaldir, kendiyle ic icedir cunku.

ki aristoles’in, nikomakhos'a etik kitabinda dedigini hatirlayalim lutfen;
"mutluluk, kisinin kendi kendisiyle basbasa kalmasinda görünür"
ve schopenhauer’de bu cumleye su sekilde bir eklemede bulunur;
"ama dar kafalilar icin degil"…

kendiyle derdi olmayan insan başkasına ihtiyaç duymadan da mutlu olabilir. şahsen sevgilisiz de mutluyum. ama sevdiğim olsa daha da mutlu olurum tabii o ayrı mesele de. başkasına bağlı mutluluklar kendimizi yıpratır.

insanların bu konuda var olan zorbalamalarına ve uyduruk yaklaşımlarına sinir oluyorum. insan, yalnız yaşaması adına yaratılmış bir varlık değildir. duygusaldır ve insanın doğasında her şey duygu odaklıdır, hormonlar dahi. sevmediğiniz bir insana bırakın dokunmayı, iletişim bile kurmazsınız.


insanın eşeyli yaratıldığı hatta eşeyli olması adına özel bir karşı cins yaratım sürecinin olduğunu biliyoruz. ( referans: adam and eve - adam ile havva. biliyoruz ki havva, adem için yaratıldı. eski mitoloji havva'dan önce lilith olduğunu iddia eder ama sonuçta adem için, ondan karşı cinste bir eş yaratılmıştır.) şimdi gelelim bunca şeyi başlığa bağlayacak noktaya;

eğer insan bu kadar duygu odaklı bir canlı ise, sevilmediği bir tabiatta kendi yalnızlığı ile nasıl mutlu olabilir? bir insan yalnızlığın nesini sevebilir? yalnızlık, tüm psikolojik çöküşlerin temel adımıdır. zamanla bunun üstüne olgular birikmeye başlar ve yavaş yavaş algınız ve ölçme, değerlendirme yeteneğiniz yamulur. tabii, insan yalnız kalmayı sevebilir. hepimiz zaman zaman buna ihtiyaç duyuyoruz cünkü gün içerisinde, inanılmaz bir info bombing ( bilgi patlaması) yaşıyoruz. hepimizin üstünde mobing, gereksiz fazla iş stressi ve hayat kaygısı var. kimseyle plan yapmadan, evinize kapanıp, pizza sipariş etmek evet harikadır! ama kimse uzun soluklu sevgisizliği tolere edemez ve bunu kendisine havalı bir argüman gibi pazarlayamaz.

insanlar kendi iç irade sistemini çok fazla ciddiye almıyorlar. kendinizi parçalasanız bile, içinizde bir yer her zaman size yalnızlıkla ilgili gerçek duygularınızı yansıtıyor. gerçekten mutlu olamayacagınız bir alanda, mutlu olmak adına, uzun vadeli, bireysel manipülasyon işlemez cünkü her ruhun bir bilinci vardır ve o bilinç insan kontrolüne kapalıdır. bu yüzden kimse olumsuz bir duygu ile hayat boyu barışamaz. denerseniz, hastalanırsınız. yalnızlık iyidir evet ama hayat boyu bir yaşam biçimi olarak belirlenemez ve savunulamaz. insan doğası yalnızlığa adapte olabilecek bir ruhani derinliğe sahip olsaydı, hiç birimiz adına bir karşı cins yaratılmış olmazdı. hepimiz robotlar gibi aynı bedensel form ile ortalarda gezerdik. zaten insan anatomisi, yaradılış, din bilimi ve kültürel değerlere entegre olan teorileri incelediğinizde göreceksiniz ki; yalnızlık insan için bir bariyerdir, lüks değil.

bu benim ama insan bazen düşünüyor, kendini yalnız hissediyor. neredeyse dört yıl olacak sevgili yapmayalı, gönül işlerini komple unuttum diyebilirim. güzel kızlar görünce “acaba mı?” diyorum ama sonra “boşver kanki kafan rahat işte mis gibi” diye kendimi durduruyorum.

hayatımda hiç kafa dengi biriyle karşılaşmadığım için yalnızlığın köpeği oldum.

shawtyleri vardir. benim de var. evet.

sevgilisi olduğu hâlde mutlu olabilenler daha acayip bence.

e neden olmasın? masrafı kendisine, saçma saçma tripler çekmeyecek, kafası ütülenmeyecek. bunu diyen taze çiftler varsa canım cicim ayları geçsin görürüm bi onları ben.