sobalı evde büyümek

romantizme gerek yok, zor zamanlardı.

bir yanın yanarken bir yanın donmasıdır. odadan odaya gitmenin, çölden kutuplara gitmekle eşdeğer olmasıdır. en güzeli de buram buram burnuma işleyen mandalina kabuklarının kokusudur.

hayatimin ilk 10 senesi. evet.

mandalina kabuklarını atardım, ya da sıcak cama tutup mal gibi camı kirletirdim. sonra belli olmasın diye ıslak bezle silerdim. o sırada elimi falan yakardım. ateşini izlemek keyifliydi.

çok iyi bir deneyim

mandalina olmasa hiçbir olayı yok.
konforsuz.

bu nesildenim. pek de özenilecek bir şey değil.

eski bir köy evinde, küçücük salonunda,
kimi zaman is kokar kimi zaman mandalina kabuğu...
koca bir yastık, ağır bir döşek,
ondan da beteri yün yorgan...

ışıklar kapanmış, sobanın üstü açık,
koyun koyuna tüm aile, gözleri dalar insanın
usul usul tavanda dans eden kıvılcımların...

2007-2012 dönemlerimde bana da nasip olandır.

özlendi o günler. millet sobayla kestane fantezisi yapardı, benim rahmetli anneannem de guzine de yemek pişirirdi. pişirecek yemek olmayınca da sobanın üzerinde ekmek kızartır yerdik. ama var ya bir güzel olurdu. ocak ile guzine arasında aşırı bir lezzet farkı var. yeni nesil çok şanssız. bunu her nostalji mevzusunda dile getireceğim.

iyi geceler.

afedersin de bok gibi bir durum bok.
güzellemesini yapanı tokatlamak istiyorum.
bak benim kafamda sobalı ev güzelleyen, kişisel gelişim kitabı okuyan, basılı kitap- kahve romantizmi yapan, instagram biosuna kun fe yekun yazan, bir kere evleniyorum tabii ki her şeyin en güzeli olacak diyen, yarım yamalak bilgiyle feminizm partizanlığı yapan aynı kişidir. bunların hepsi aynı kişi, benzer demiyorum bak.

sobalı eve gelince; isi bitmez, dumanı bitmez, gece zehirlenecek miyiz korkusu bitmez, külü bitmez, kiri pası, odunu kömürü bitmez, boru tıkanması, duvarı boyaması bitmez. her gün aynı eziyet her gün aynı eziyet. allah bin belasını versin. umarım en kısa zamanda kimse soba eziyeti çekmek zorunda kalmaz ve mükemmel konforlu ve “ucuz” doğal gaza geçiş yapabilir.

güzelleme konusunda üstteki yazara katılıyorum ne yazık ki. yaşattığı keyifli anların tadını hatırlamak güzel elbette ancak cidden bir eziyettir kendisi. hayaller, "atarım odunu/kömürü gürül gürül yanar"; hayatlar, çekmeyen baca, is, duman... hele hele baca yapısı çok iyi değilse, ev basık bir bölgedeyse, o gün rüzgar ters esiyorsa vay haline uğraşanın. ayrıca, her sabah temizleyene ve yakmaya çalışana sormak lazım güzellenip güzellenemeyeceğini bence :)

ayrıca sobalı ev demek, kış günleri neredeyse tek odada vaktin geçmesi demektir. diğer odada kafa dinlemek ya da ders çalışmak mı istiyorsunuz? tebrik ederiz, lahanalığa terfi ettiniz. şöyle ağız tadıyla bir sıçayım diye mi düşünüyorsunuz? götünüz donar. bu gözler tüm evi soba borularıyla dolaştıran ev sahipleri gördü :d antreye (bak bak, hol ulan işte bildiğin) soba kurma taktikleri yapanlar gördü.

bir de bu zıkkıma yakıt bulma, yığma zahmeti vardır. odunlusu pek azdı, kömür gelirdi kamyonla. e kim kıracak o koca koca kömürleri, sonra da bodruma istifleyecek? onlara sorun bakalım keyifli miymiş diye? (haydi yarı keyifliydi diyelim, arkadaşlarla goygoy yaparken bu işi halletmek eğlenceli zamanlar geçirtmedi değil) şimdi bazıları, "kömürü kırmak ne alaka?" diye sorabilir. eskiden (ooof of, neyse :d) kok kömürü denen o zıkkım yoktu, ağaç kömürü vardı. kamyonla alınır, kırılır sonra istiflenirdi. sonradan (görece yeni ama zamanımıza göre yine eskiden :d) kok kömürü peyda oldu. çuvalla al, salla gitsin bir yere. niyeyse pek sevemedim kendisini. ağaç kömürü daha samimi gelmiştir hep.

keyfi yok değil tabi. değinilmiş, yanında kıvrılıp uyuması müthiş keyiflidir. üzerinde kestane, külünde patates pişirmek muhteşemdir. hemen her daim sıcak su, ısınan yemekler. hele bir de soba kuzineliyse yapılan yemekler, börekler uff. neyse, kendimizle çelişip daha fazla güzellemeyelim.

ps: aktarılan tecrübeler istanbul/bir semt'e ait olup başka yerlerde başka başka tecrübeler edinilmiş olabilir. yok bizde odun sobası daha çoktu, yok öyleydi, yok böyleydi demeyin.

t: nostalji kokan eylem

hiç sobalı evde yaşamadım. ancak bayramdan bayrama gittiğimiz babaannemin evi sobalıydı. konforsuz bir deneyimdi. banyo yapmak işkenceydi mesela. tuvalete gitmek bir sorundu. mutfaktan çıkıp salona giderken üşürdün. neyse şimdi o evde de kalorifer var.
bazen soba güzellemeleri görüyorum internette, konforsuzluğu neden güzellerler anlamam hiç.