sobalı evde büyümek

tütünce tüm camları açar,ölmeme ümidiyle dışarı kaçardık

biraz nostalji biraz emek biraz duygu.

sobanın üstünde kızartılan ekmek kokusu hala burnumda ve sanırım bir daha hiç o duyguyu yaşayamayacağım.

gece tuvalete gitmemektir

pek severiz güzelleme yapmayı. soba duman yapınca, sürekli kirini temizlemen gerekince, çatıya çıkıp sopayı sokup tıkanıklığı gidermeye çalışınca hiç de keyif almıyor insan.
bir kestanesi güzel. o da olmayıversin.

lanet gelesice büyümedir.

banyo sonrası anam beni içinde harıl harıl kömür yanan dökme demir sobanın dibinde sert hareketlerle kurularken aniden kaçıp gödümü yabıştırdım ben bu sobaya. hala üreğim sızlar. oram buram da sızlar.

olur olmaz nesneler yakarak ardından bakmak,
diğer odaların buz gibi olması yüzünden hiç yerini değiştirmeme arzusu,
sobanın üstünde asılıp kurumaya bırakılan gömlekler, formalar
portakal kabuğu, şişe takılan sucuk, közde patates, kaynayan karanfili ıhlamur, tütmüş soba kokuları
işte bunları anımsattı bana sobalı ev.

geceleri sobadan çıkan ateşin ışıltısı ile duvarla dans etmesinin ihtişamıyla huzurlu olarak büyümektir. eskisi gibi sobalı bir evde yaşamak isterdim. o günler gibisi bir daha gelmedi.

tütmesin diye sürekli borularından kurum temizlemek zorunda olmak, bütün ailenin tek odada oturmak zorunda olması, sondaki televizyon sesi ile ders çalışmaya ödev yapmaya çalışmak, buz gibi havada bodruma inip kovaya kömür doldurmak, herkes aynı odada olduğu için oturacak yer kalmaması yerde oturmak hatırladıkça içim daralıyor.

sobalı evde büyümedim ama koskoca bir kışı sobalı evde geçirmişliğim var. hem de soğuk bir bölgede.

kışın sobalı oda da uyumaktır. akşam üzeri yenilen mandalinanın kabukları sobanın üzerinde ve odaya güzel bir rahiya bırakmaktadır. sobanın gürültüsüne, tavana yansıyan gölgeler eşlik eder.
ağır yün yorganın altında uyumak ne güzeldir, ağır yükler henüz omuzlarımıza yüklenmemişken...
büyüdükçe yalnızlaştık mı ne!

çoğu kişiye bir yanık hatırası hediye eden durum. *

neyse ki izi olmayan bir yanık hatırası. tehlikeli olduğu kadar dibinde mayışmak soğuktan gelince odanın içinin o müthiş aşırı sıcaklığı. ellerini üzerinde ısıtmak falan yaz ortasında canım çekti

ah çocukluğum ve ilk ergenlik yıllarım. o sobaya mandalina kabukları konurdu böyle mis gibi kokardı. çay demlenir, hiç soğumazdı. tenceredeki yemek zahmetsizce ısıtılırdı. üstüne çamaşır asılır, tütünce de hepsi is kokardı. gece ailecek sobanın olduğu odada, yani salonda uyunurdu. koridora çıkarken, hırka veya yelek giyilirdi. zira orası sobalı odadan çıkınca kutuplar gibi soğuk olurdu. yanaklar kızarır, her an heidi gibi gezerdik. hiç ısınmadığım kadar çok ısınırdım o evde. gece karanlıkta ateşin tavandaki dansını izleyerek uyurdum. soba deliğinden kağıt atardım, sıkışırdı. parmağımla kağıdı itip hızlıca elimi çekerdim yanmasın diye. sobalı ev güzeldi, samimiyetti, aile bağıydı. şimdi herkes ayrı yerde oturuyor, bireysel bir hayat sürüyor. devir değişti azizim.

bu ne ya böyle herkes güzellemiş ne var bunda güzellenecek tam bir eziyet soba. evde yaşayanlar için de uğraşanlar için de külkediliği resmen külü küpürü hiçbir şeyi asla bitmiyor ısınmıyor bunu güzelleyen aptallar annelerinin nasıl cebelleş ettiğini bilmiyor galiba gelip de el görmüyor o sobanın işini ne temizlemesi içini ne sürekli süpürge açmak zorunda olmak pislik hiçbir şeyin farkında mı değildiniz am*

çocukluğumun unutulmazları arasındadır gece yatarken sobanın deliğinden çıkan ışık tavana yansır ve onu izleyerek uyuyup kalırsın

sobanın üstüne mandalina veya portakal kabuğu koyunca çıkan o muhteşem kokuyu bilmektir.

çocuklukta o sobaya özgü sıcaklığı hissetmenin duygusu bir başkaydı. özellikle dışarıda kar yağmışsa ellerini hissetmeyerek gelip kestane kokusunu iştahla içine çekerek ısınmak.

büyüyünce anlıyorsun sobanın ayrı bir zahmeti varmış. sobada yakılacak odunları kırıp çuvallamak. kömürü poşet şeklinde atıyorsanız sobaya onun tek tek poşetlenmesi evin kurum olması. sonra kışın ortasında soba boruları kurumla dolar hepsini söküp temizleyip tekrar takmak. ve her gün odunun ve kömürün yanmasıyla biriken külü dökmek. aslında çok zahmetliymiş sobalı evde yaşamak ama küçükken bizi ilgilendirmediği için bilmezmişiz.

mandalina,portakal kabuğu kokusunun odalara eşlik ettiği,kimi zaman kestane kimi zaman patates közleyip o şimdi bulunmaz tadıyla afiyetle yediğin,her daim güğümlerle sıcak su ve de çayın hazır olduğu,gece soba ateşinin tavana yansımasına bakarak uykuya daldığın,banyodan sonra yanına varıp mayıştığın evin orta direğidir.

tabi bu güzel tarafların yanında zahmetli taraflarda bulunuyor.kömürü,isi,odunu,boruları temizlemesi,evdeki perdeleri kısa sürede kar beyazından kirli beyaza döndürmesi gibi durumlar var fakat her şeye rağmen sobanın çocukluğumuza ait anısı güzelliği yeri bambaşka. günümüzde sobalı bir eve girildiğinde hemen nostalji yaşar insan,içiniz bir hoş olur evin enerji olarak sıcaklığı,samimiyeti,doğallığı,sadeliği içinizi kaplayı verir ve “oracıkta biraz şekerleme yapsam ya “isteği uyanır..*

dogalgaz nimetine bir kez daha sarılmaya sebeptir. soba varken, sabahları yüzüm ateş gibi yanardı. yüzümü yıkayıp evden okula çıkardım. yüzüm o kadar üşürdü ki yüz felci olacağım zannederdim. soba güzellemesi yapamam tek bir şey hariç tereyağlı peynirli kızarmış ekmek hariç.