sözlük yazarlarını üzen şeyler

akşam oturuyorduk, kız babasına tişört filan almış, diyor ki çok içmeyeyim geç kalmayayım, gideyim de babama bu tişörtleri deneteyim. ah gidersin vah daha erken filan diye kızı lafa ve biraya tuttuk biraz, işte konuşuyoruz şöyle böyle kız dedi ki, sözde gidecektim babama denetecektim, ben gideyim artık adamı uykusundan kaldırmayayım gidince.

oradan biri de demesin mi, en azından uyandıracak baban var

şlaaak yüreğime tokat. üstüne de babam ben yatıyorum anahtarın var mı? diye mesaj atmasın mı?

ben o an öldüm. nasıl ağrıma gitti arkadaşımın lafı. şakayla karışık, gülerek söyledi de.

uyandıracak bir baban var ne demek yahu. çok ağlarım şimdi ben bu gece bu söze.

her şeye duygulanıp ağlayan bir empat olarak say say bitmez ama en çok sevdiklerimin üzülmesi ve buna bir şey yapamamak. hele uzulenlerden biri üzülme sebebinin ben olduğumu söylediyse... *

hayatta sürekli olarak düşüp kalkıp tekrar ve tekrar denemek ve bu sırada yolun sonundan da yolun kendisinden de emin olamamak. duygusal ilişkilerde ise durum tam tersi. düşmekten o kadar korkmak ki insanlardan ve onlara besleyebileceğim duygulardan kaçan birine dönüşmek.

bizim dükkan kapandı.



birayı bıraktım normalde. rakı içmemiz lazım. çok kötüyüm.

o gittikten sonra yunanca şarkıların hiçbir şekilde eskisi gibi olmaması.

ortak payda gibi bir şeydi aramızda, şarkıdaki gibi ansızın ve sebepsiz uçuşurdu şarkılar, saati yoktu, günü yoktu, yollanılan beğenilir mi tereddütü yoktu. çünkü bilirdim ki benimkinden daha deli bi' tutku da onda vardı, o coşkuya o da tutunur, o coşku ile verirdi karşılığı/nı/mı.

ne diyordu şarkıda, peraklisi..


çok özlüyorum seni.

yorgunluk ve başımın ağrıması

markete gidiyorsun, kaşar alıyorsun. evet bildiğin kaşar. üstünde de tost peyniri falan yazmıyor, bilmem ne çiftliğinin özenle üretilmiş doğal organik süpersonik kaşarı. ilk hevesinle gidip bir tost yapıyorsun. mis. hayat bu diyorsun, işte tost böyle olur. ne o öyle dışardan tost almak falan. aradan bir hafta geçiyor, dolabı açıyorsun, senin kaşar yeşil renk olmuş. biraz dirayetli ol be yiğidim.

alp'in bu kadar cahil olmasi. evet.

kendi hür irademle ailem olmadan ilk defa bira içtiğim, eski kız arkadaşımın (hayatımın aşkı olur) ilk defa beni tatlı tatlı kıskandığını görüp aptalca şımardığım ve daha nice anılarıma ev sahipliği yapmış rock bar kapanmış. üzgünüm

buranın kafa dağıtma yeri olması falan filan eyvallah da ülke yanıyorken bu kadar da taranması artık çok zoruma gidiyor.
olan biten, sözlüğe ne kadar yansımış diye bakmaya gelmemle çıkmam bir oluyor.

sevdiğim bir yazarın kendisini dondurması

her gün işe gitmek

ya olabilecek her şey ama hiç bir şey kendim kadar üzmüyor beni

kimsesiz bıraaaktın şuu gurbet ellerdeeee...

ne olur... ne olur...

dön bana.

şıtçınız ağzımıza ya.

bazen kesilen tavuklara üzülüyorum.

“diyelim ki o bunu okuyor.” da ki o olamamak.
üzdünüz lan gece gece beni.
mutlu musunuz şimdi he mutlu musunuz?
yazıklar olsun.
batsın bu dünya.
kopsun kıyamet.

bunu daha önce yazmamışımdır. nasıl bir hüzün hastası olduğumu deklare edeyim.

rahmetli babannemin evindeki mutfakta benim bir çocukluk fotoğrafım var. zaten biz bir dönem orada yaşamıştık, ben 7-8 yaşına kadar filan, ayrıldık başka eve geçtik.

üstümde bir atlet model tişört, mutfaktayım, önümde tabakta peynir var, bir de salam var, elimde de ekmek filan, sanıyorum annem beni çekmiş öyle.

ben buna yıllarca üzüldüm. sanki çok fakir, ekmeği zor bulan bir çocukluk geçirmişim filan gibi algıladım hep. ne zaman görsem gözüm doldu filan.

yarattığım acıya bak aw. üstümdeki muhtemelen elsivaykikiden alınmış, önümde salam var peynir allah bilir ne peyniri, ben ağlıyorum ama fotoğrafa bakarak. sanki kuru ekmeği 1 adet siyah zeytine bandırıyorum. annem de arkamda tülbentiyle gözünü siliyor...

kafa bu. beyin uçmuş beyin hep hüzün yaratıyor.

kendi sözümün kesilmesinden bile daha çok şekilde birinin sözünün kesildiğini görmek. özellikle hevesle anlatmaya başlanılan bir şeyse hemen o kişiye dönüp dinlediğimi, anlatmaya devam edebileceğini söylüyorum. bazen mutlu olup anlatıyorlar bazen hevesi kaçmış olup anlatmıyorlar bir daha hiç. evet çok üzüyor bu beni, bir de suratının düştüğünü gördüğüm anlarda falan. sanırım benim beyin de biraz hüzün yaratma meraklısı.

haklı olduğum bir konuda haksız noktaya düşürülüp bak gördün mü her zaman olduğun gibi haksızsın çünkü öfke kontrolün yok denmesi. insanların bunu bildikten sonra silah gibi kullanması epey üzüyor.

kendine bakmayan bir kadına nasıl baksın demiş... ne kadar da doğru...

üzücü.

eve geldim. yazarım şimdi.