sözlük yazarlarının intihara olan eğilimi

-1 kendimi öldürmem çok sıkıcı olur. çok ölmek istersem sinir olduğum birinin ağzını burnunu kırarım onun beni öldürmesini sağlarım.

aklımın her zaman bir köşesinde olan bir durum. mesela bazen camdan aşağı sarkıp düşmeyi hayal ediyorum. bazen bıçağın derimin içindeki kıvranışını hatta bazen arabanın çarpmasının bana verdiği hissi düşünüyorum. kendim başaramasam da hayal etmeden duramıyorum.

yüzdelik olarak hesaplayamam şuan ama daha önce başaramamış biri olarak söyleyebilirim intihar dediğimiz şey bir cinnet ânı. öyle ben intihar edicem ben ölücem diyen bir insandan beklemeyin böyle bir şeyi. böyle durumlarda insan beyninde kurar dillendirmez. sessiz sakin. benim kaybedecek kimsem ve hayatım yoktu. ama rica ediyorum etrafınızda size değer veren insanları düşünün. hiç kimse için canınızdan olduğunuza değmez. sizden bir tane var. başka olmayacak. belki binlerce aynı isimden insan var ama kalbi seninki gibi değil. gözleri sen gibi bakmıyor. elleri sen gibi dokunmuyor. terzi kendi söküğünü dikemezmiş kendime bir faydam yok ama birinin hayatına bir nebze dokunabilirsem bu beni mutlu eder.

lisede tavan yapmıştı. atlattım çok şükür. şuan 30larda sıfır gibi birşey. zihnimde zaten birgün öleceğim diye düşünüyorum. erkene almaya ne gerek var.

17 ağustos sonrası major depresyon teşhisi ile antidepresan tedavisi gördüm. o dönemde anladım ki sizin algıladığınız ile gerçek durum her zaman çakışmıyormuş. bu nedenle yardım alırsanız yani profesyonel yardım almaktan bahsediyorum, beyin kimyanız normale dönecektir.

yardım alacak motivasyonu bulabilecek çizgiyi geçmeden adım atmaya çalışın. tüm günü yatakta geçirmeye başladığınızda o yataktan çıkmak dünyanın en zor işi halini alabiliyor.

bir şeye inanmaya çaba sarfedin. bu dini inanç olur , uzaylılar olur hiç mühim değil. bir mucize olacak ve her şey güzel olacak cümlesini inanmasanız bile tekrarlayın. beyin zamanla inanmaya başlıyor.

intihara meyledecek psikolojik bunalimi hic yasamadim. saniyorum depresyon denilen illete dahi hic girmedim.
hic bu kadar kirilgan ya da hassas da olamadim. yasamam gereken her zorlugu hem de bir allahin kuluna belli etmeden kendi icimde pasa pasa yasadim, gecti.
ve kizmayin ama hic bu kadar sorumsuz da olmadim. anneyim ben, kendimden gececek sikintilari yasasam bile hep dimdik olmam lazim-di. cogu zaman hicbir sey yokmus, olmamis edasiyla gune baslayip, bir kahvalti hazirlayip, gundelik islerime cabucak adapte olmam gerek-ti.
benim hep cocuklarimin yuzu suyu hurmetine guclu olmam mecburi-ydi. elimden geldigince olmaya da calistim, oldugum kadar iste...

sozluk bu "lazim-lik" sartlamasi varya, o beni hayatta tutan en buyuk kavramdi. kendinizi bir yoklayin, goreceksiniz sizi de diri tutacak bir dayanaginiz bir yasama lazim/liginiz mutlaka vardir. yoksa zaten sizin ruhunuz coktan intihar etmis. o zaman ruhunuza el fatiha...

ve dipnot; ciddi ciddi intihar dusuncesi; ve cok daha otesi bir planlamasi icerisindeyseniz, normal bir ruh halinde degilsiniz demektir. ivedilikle bir doktora gorunmelisiniz.

rusya da üniversite okurken felsefeci bir dostum "intihar özeleştirinin en somut biçimidir." demişti.

özeleştiri yapacak bir şeyim yok pişmanlığım da yok. intihar eğilimim var mı? oda yok intihar etmek pes etmektir benim pes etmek gibi bir niyetim hiçbir zaman olmadı.

sıfıra yakındır.
çünkü hayat güzel (benim için),
hayat keyifli.

yaşlılığımı da merak etmiyor değilim hem, onu görmüş olurum.
benim intihar yöntemim biraz farklı.
yaşarsam eğer, 60-65 gibi alakasız bir sahil köyüne gidip sandalla takılmaca...
taşındıktan sonra kimseyle yüz göz olmamak en güzeli.
sakince ölüp gideceğim, kimseyi uğraştırmadan.

bir kaç kez denemiş biri olarak hala var içimde eğilim ama yine beceremezsem ya da şansa kurtulursam diye denemiyorum. sonraki süreç çok daha yıpratıcı bana göre.

tam olarak üç senedir bu dürtü beni terk etmiyor. başıma kötü bir olay geldiğinde intihar edeceğimi düşünüp birazda olsa rahatlıyorum. savunma mekanizması gibi olmuş benim için. ama bu sırarlar her daim bunu düşünüyorum. bu iğrenç dünyaya katlanmak çok yorucu.
.

bu zamana kadar ne düşündüm ne planladım. beynimin, ruhumun ve hayatımın kesişim kümeleri bir şekilde ayakta tutabildi beni. kesişim kümesi boş olursa boşluktan aşağı kayabilirim. umarım kesişmeye devam ederler.

"madem intihar edeceksiniz, yaşayarak edin"

(bkz: neredesin firuze)

%0,1 oldukça az, gündemimde de yok. lakin hiçbir eğilime sahip değilim de diyemem. tanrı beni o 0,1 den korusun.

intihara eğilmemek lazım. mazaallah düşmek an meselesi. dengen bozulur falan. en iyisi dik bir duruşla şöyle göz ucuyla bakmak.

kaç yaşında olduğumu tam hatırlamıyorum sanki 14-15 yaşlarındaydım. büyüklerimiz "tırnaklarınızı yemeyin, yerseniz o tırnak midenizde büyür büyür midenizi keser ölürsünüz." derdi. tamam demiştim tam aradığım intihar, ortalama bir iki ay tırnaklarımı uzatıp uzatıp daha sonra kestim ve yedim (mideniz için özür dilerim) ha bugün ha yarın öleceğimi bekleye bekleye şu an 34 yaşına geldim.

ümit yaşar oğuzcan birkaç kez intihara kalkışmış. her defasında kurtarmışlar. sanırım ilaç falan içiyordu. bir gün oğlu vedat, 17 yaşında, galata kulesinin tepesinden kendisini atmış ve ölmüş. cebinden "baba öyle intihar edilmez, böyle edilir" diye mektup çıkmış.
intihar öyle edilir.
intihar etmek için insanın şuurunun yerinde olmaması gerek. şuuru yerinde ve intihar ediyorsa kaçacak yeri kalmamış demektir. ama sylvia plath'a özenip intihar eden nilgün marmara salaklığında olmamanızı öneririm. ölmek bayılmak değil. bir daha gelmeyeceksiniz. yiyemediğiniz yiyecekleri başkaları yiyecek, içmediğiniz badeleri başkaları içecek. giremediğiniz denizlere başkaları girecek.
sizi toprak altında solucanlar kemirirken sevgilinizi, karınızı, kocanızı başkaları sevecek.
ya. öyle işte. siz öldünüz diye karınız veya kocanız veya yavuklunuz hayat boyu karalar mı bağlayacak sanıyorsunuz.
en çok sevenin gözü iki ay sonra fıldır fıldır dönmeye başlar.
tecrübeyle sabit.