şu anda hissedilen duygu

sabah mutsuz uyandım, ev bomboş, tek başıma kahvaltımı yaptıktan sonra kendini toparla dedim kendime. tokatladım bir güzel, kalktım gittim kuaföre. dönüşte düdüklüde bir yemek yapayım dedim babama. sen misin bunu diyen? yahu kızım hayatında düdüklü mü kullandın sen be cahil!? yemek oldu diye erkenden kapağı açınca kaynar su yükselmek suretiyle elime boca oldu. elimi yaktım diye oturup sinirden ağladım. güzelleştirmeye çalıştıkça günüm kötüleşmeye çalışıyor ama yılmak yok. şimdi bi yanık kremi süreyim de kendime geleyim. sırada ne var acaba?

akşener'in açıklamarından sonra ülkedeki her fikrin desteklenebileceği bir seçimin yaklaştığını düşünmeye başladım. gençleri ve muhafazakar insanları düşündüğümüzde oldukça doğru göründü bu karar. seçimi kim kazanır bilmiyorum ama çok renkli olacağı kanaatindeyim.

içim umut doldu bugün, bir türk kadınının memleketi için nasıl ortalığı yıktığını gördü bu gözler, bu gözler ilk defa risk alarak herşeyini tehlikeye atarak halkın sesini önemseyen bir siyasetçi gördü. bu gözler 3 ay sonra bir vatanseverin başa geçtiğinide görür inşallah "büyle bişeee olabülğrmğğğğğ yaaaaa" diyen bir dangalağın başa geçtiğini göreceğime prompter tarafından yönetilen eğitilmiş bir kuklayı 5 sene daha görmek bana uyar yoksa.... hiç kimsenin anlayamadığı gelecek olan kişi eğer bu memleketi toparlayamassa sonraki seçim bu ülkenin son seçimi olacak....ve maalesef o toparlayacak kişi standart kendini düşünen kaset komplosuyla gelmiş hıyarın teki değil....

manasız bir yetkinlik duygusu taşıyorum

debelenip durmanın anlamsız olduğu, başkaları için debelenmektense kendin için çabalamanın kaçınılmaz olduğu. ve sinir.

ya abi awk yeter artık zombiden bi farkım yok herhalde son 2 yılda resmen evrim geçirdim gülümseyince kendimi tuhaf hissediyorum ruhen 80 yaşında gibiyim.

aileden kaynaklı gerginlik ve sevgiliden kaynaklı mutluluk. arada kaldım tam arada.

bir şey yapsam, doğru değil.
bir şey yapmasam, daha kötü olacak.

izmire doğru giden bir otobüsün içindeyim çok heyecanlıyım yıllardır hep görmek istediğim bir şehirdi

sinirliyim. bu evde herşey aynı anda bitmek zorunda mı? benim hiç duymadığım yazılı olmayan bir kural mı bu? çaya baktım bitmek üzere, erzak dolabına bir göz atayım dedim.
uzun sürmedi bakmam çünkü herşey bitmiş.
çaydan başladım, şeker, makarna, şeker,un, pirinç,bulgur, yağ. allah'ın tuzu bile bitmiş. çöp atayım dedim çöp poşeti bitmiş. bulaşık makinesi deterjanı bitmiş. ben daha yakın büyük alışveriş yaptım.
bitmesi sıkıntı değil tabii bitecek de, çay giderken ben gidiyorum siz de gelin ardımdan falan diyor herhalde.
öğleden sonra tüm günüm alışverişte geçti.
o kalabalık, kargaşa, başım çatlıyor hala.

olumsuz duygular hissettiğimi biliyorum fakat hangisi olduğuna karar veremiyorum. ortaya karışık desem o da değil.
mutsuzum fakat mutsuz olduğumu söyleyebileceğim kadar da mutsuz değilim. umutsuzum fakat derinlerde yatan umut kırıntıları arada bir beni yokluyorlar. stresliyim fakat bu duyguya o kadar fazla alıştım ki stresli olduğumu söyleme gereğinde bile bulunmuyorum çoğu zaman. huzursuzum fakat bu yıllardır böyle, duygudan çok bağımlılık gibi artık. korkuluyum, yine aynı şekilde kendimi bildim bileli hissettiğim bir şey, hiçbir şey yaşanmamış olsa bile. o yüzden korku kavramını yitiriyormuşum gibi hissediyorum, korku duygusuna sahip olduğumu söyleyemiyorum genelde.

tanımı düşünene ve yazana kadar duygum değişti*. şu an gayet olumlu duygular içerisindeyim. çünküsünü düşünmeyeceğim şu anlık , ki sebep bulamam yüksek ihtimalle. olumsuz duygular beslediğim bir zamanda çünküsünü düşünüp kendime daha da acı çektirebilirim. ama şu an değil. şu an enerjik bir müzik açıp odamdaki cinlere konser verme zamanı. tarkan kuzu kuzu şarkısıyla cinciklerime bir ziyafet sunacağım.

iç sıkıntısı. yine geldi benim afakanlar menopozlu teyzeler gibiyim.

sadece kırık

kimseye güvenim yok. insanlar sürekli beni kıracak hatalar yapıyorlar. hem de bile bile. ilişki yürütemiyorum. erkeklerle yapamıyorum. bir gün geliyor ve o ilişki patlıyor. yalnızlık en iyisi. iyi ki duygusal değilim.

suçluluk ve hissizlik. bir şey yaptığım yok, kimsenin bir şey dediği de yok. biraz sessizlik ve binlerce sensizlik hissi. karmakarışıklık var içimde. çok şey anlatma hissi ve hiçbir şey anlatmama hissi. suskunluk var üstümde. zorda kalmışlık hissi. yazmak hissi var içimde şu an da ne hissettiğime dair. bir takım işsizlik hissi var sanki. kendini durduramama hissi...

ilk ayağı tek atmıştık, geldi.

öncesi var tabii, günaydın'ımı bekledim uzunca bir süre, gelmedi. bana / kendine kızgın, bana / kendine küs olabilir dedim içimden, ya da sadece canı istemedi.
sonra dışarı çıktım, kahveye girdim, adnan'a merhaba dedim, "adana var" dedi. "bütün çelik'lerle ferit'i yaz geç" dedim, ortak yapalım dedi, ben oynamıyorum ne zamandır, bilmiyorum dedim, "sen parayı ver yeter, ben biliyorum" dedi.
verdim, kurtuldum.

agf geldi ilk ayaktan yatmadık.
ama günaydın gelmedi. belliydi zaten, bu mevsimde papatya kokusu mu kalır?

aç karnımı doyuruyorum, adnan atlara bakıyor ve benim çok fena canım sıkılıyor.

neşelen sen de çocuklar gibi ey nazlı viran
olsun artık dökülen yaşlarımın hepsi helal
ebediyen bana yok, ruhuma yok izmihlal
hakkıdır, hür yaşamış varlığımın hürriyet
hakkıdır, hakka tapan, benliğimin istiklal!

-istiklal marşını mı çaldın şappi?
+hakkıdır hür yaşamış varlığımın hürriyettt!!!

bana yüz kez ihanet etmiş birinden yüz birinci de sadakat bekliyorum, ben de böyle enayi biriyim işte

yok.
sadece uykum var ama ona da vakit yok.
hissizleştim bir kaç gündür, insansızlaştım.
sizin de bir kabahatiniz yok, konu tamamen benim.
alınmayın, yoksa iyi olunca ısırırım.