tanrısızlık daha mı kolay düşüncesi

inanan biri olarak kendimi tanrısızlık durumu içerisinde düşünemiyorum zannediyorum neredeyse her alanda yaşamımda ciddi boyutta anlam eksiklikleri olurdu diyorum ve sözü diğer arkadaşlara bırakıyorum.

tanrının var olup olmadığını pek önemsemiyorum açıkçası. ve evet aslında, benim de işime geliyor bu durum çünkü önemsersem bu işin içinden çıkamam. çok karmaşık geliyor bu konular bana ve şu an uğraşmak istemeyeceğim bir uğraş. kur'an'ın anlamını okumakla bitmiyor, binbir türlü olayı var . tanrının varlığına inansam da inanmasam da biliyorum ki aklımda her zaman şüphe olacak çünkü her zaman her konuda bir şüphem var .
sadece zararsız biri olmaya çalışıyorum,kutsal bir şey arayışında değilim, ölümden sonra ne olacağına değil sadece şu an ne olduğuna bakıyorum.
yaptığım şey ne kadar doğru bilmiyorum ama böyle olması şu anlık benim için daha iyi.

hiç de değil dostlar inanın, inanın çünkü zor yani çok zor. ölüm fikri insanı çok korkutuyor mesela, yok olup gidiyorsun öylece.

bu fikre dair bir dönem sözlükte girdiğim entry; #420632

kişiye göre değişeceğine inandığım düşüncedir. tanrının varlığı benim için o kadar kesin ki, o yokmuş gibi davrandığım -davranmaya çalıştığım- günler acı içerisinde geçiyor. bazen ona çok kızıyorum, beni neden duymuyor diye sorguluyorum ama günün sonunda yine de ona büyük bir sevgi hissediyorum ve itaat içerisindeyim. olmasaydı da içimde büyük bir boşluk olurdu sanırım.

"benden ne istedin, niye beni atesit bile olamayacak kadar kimsesiz yarattın?" demiş seray şahiner ülker abla kitabında.

benim için daha kolay.

tamamen insanın kendisine ait bir düşünce. bu yüzden tanrısız yaşam kolay ya da zor diye bir yorum yapmak yanlış. bunun için insanların neden bir tanrıya ihtiyaç duyduğunu anlamak gerek.

insan varolduğu her dönemde çeşitli tanrılara inanmış. yunan, iskandinav, mısır, sümer tanrıları ve daha sonra ilahi dinler dediğimiz tek tanrılı dinler gelmiş. bunların dışında budizm, hinduizm, şintoizm, şamanizm gibi bugün hala milyonlarca takipçisi olan dinler ve tanrılar var. ancak herkes kendi inandığı dini ve tanrıyı "gerçek" olarak kabul ettiği için inanlar arasında kavga da eksik olmuyor.

insan, hayatı boyunca anlamlandıramadığı, korktuğu olaylar karşısında sığınabileceği bir yaratıcıya ihtiyaç duydu. pagan dinlerde her doğa olayı, her bir durum için ayrı tanrılar varken, sonraları gücü her şeye yeten, yerleri ve gökleri yaratan tek bir tanrı inanışı ortaya çıktı. bu tanrı inanışı dinsel bazı ritullerle de pekiştirilerek özünde toplulukları bir arada tutmak ve toplum hayatını düzenlemek için oldukça faydalı oldu.

ödül - ceza yöntemi bir çok dinin esasını oluşturur. toplumu dizginlemek, insanların ahlaki ve sosyal hayatlarını düzenlemek için din ve tanrı inancı oldukça kullanışlıdır.

günümüzde ise sosyal hayatı ve toplumsal kuralları inanç sistemi içerisine oturtmak yerine yasalar ve genel kabul görmüş iyi ahlâk anlayışıyla yönetilen toplumlar ortaya çıktı. değişen toplumlar, dinlerle birlikte tanrı inancını da sorgulamaya başladı ve bilimsel düşünceyi bunların önüne koymaya başladı. ateizm ve benzer düşünceler daha çok taraftar topladı.

gelelim tanrısız yaşamak konusuna. bu ilk başta da söylediğim gibi tamamen kişiye ait bir durum. bir insan "iman" etmiş ve açıklayamadığı, korktuğu veya bilmediği şeyler için kendinden güçlü bir varlığın olması gerektiğine inanmışsa bu kişi elbette tanrısız yaşayamaz. aksi durumda da tanrı'nın varlığını kabullenemez.

neye inanırsak inanalım karşımızdaki insanı kendi inandığımız şeye inanması için zorlamayalım yeter.

değil.

tanrıyı işin içinden çıkarınca doğrudan nihilist oluyorsun ama o zaman da yaşamak oldukça anlamsız oluyor. e bu anlam yokluğunu hislerle dolduruyorsun. mutlu hissetmek için güdüleniyorsun. bu da başkalarını mutsuz edecek eylemlere sadece kendi açından bakmana sebebiyet veriyor. durmuyorsun, yapıyorsun, bu sefer de öğrenilmiş hislerden olan vicdan sızlaması devreye girip seni mutsuz ediyor. sığınacak bir rab olmadığı için tekrar mutlu olmak için eyleme geçiyorsun ve böylelikle kısır döngü kurulmuş oluyor. çemberi parçalamanın en kolay yolu vicdan olayını yok saymak ama bu da bir yerde kendini inkar oluyor ve yine mutsuz ediyor.

bu saçma çemberden çıkışın tek yolu kendini öldürmek. o da olmuyor, çünkü ne kadar anlamsız olursa olsun yaşamayı seviyorsun. bla bla bla...

tanrı gerçekten yaşama anlam katıyor ve işleri kolayca yoluna koyuyor. b.ktan kısmı bunu fark etmek, yaratıcı fikrinin yaratılması zorunlu bir kavram olduğunu bilmek. yalanı yaşamayı da reddettiysen, kolay gelsin.

tanrıya inanmak kolay, asıl zor olan tanrının inanacagi insan olmakta.

isabetlidir.
mesela ben, kendimi bildim bileli tanrısızım, ohh rahat! yan gelip yatıyorum iş yok güç yok, dert yok tasa yok, sorumluluk yok, ekmek elde su gölden.
zenginlik, huzur, konfor.. bunlar hep tanrısızlıkta.
beleş hayat bizde. hemen üye ol!

yanlış bir dusuncedir. sunnilerin uydurusudur. "isine gelmiyor tabii; zina edemeyecek, alkol alamayacak, nefsini hos tutamayacak etc. ondan ateist oluyorlar" senin de isine gelmiyor, kendini yormuyorsun ki şıhın her seyi senin yerine dusunuyor. hay sizin su tekamul denen mazosizminiz bir bataydi. nasil daha kolay oluyo lan!? nihai bilgiyi elde edecegin bir tanri yok. tum bilgileri kendin dusunmelisin. escinsellik, zina, kotuluk, ahlâk... bunlar var mi, yok mu? olumden sonra yok olacaksin, hicbir seyin aslinda bir anlaminin olmadigi gerceginin inanilmaz agirligi altinda ezileceksin...

değildir.
zor anlarında sığınacak dalın yoktur, kendini yaslayacağın görünmez yaratıcı, yol arkadaşın yoktur. bir de ikibaşlı olarak düşünmek lazım.

insanın bunlara gerçekten ihtiyacı olmalı mı? kendine sürekli ihtiyaç duyulmasına yol açan tanrı olamaz. ya da tanrı insanların düşündüğü gibi mükemmel bir varlık değildir.

tutnacak dalın yoktur. birini bir şeye inandıracak ahlet taşın yoktur. ve en berbat tarafı bir şey için yemin ettiğinde "hani sen tanrıya inanmıyordun lan?" diye gelen sorulardır. ki, bunlar da ateistlerin ilk zamanlarında yaşadıkları zorluklardır. eğer kendin ayağa kalkmaya güç bulamıyorsan, bunu başka bir varlığın üzerine yüklemenin de bir anlamı yoktur.

allaha yalvarmak vs duvara bakıp ağlamak.