telefonla konuşurken gerilmek

ilk defa konuşulurken heyecan yapıyorum azıcık ama sinir olacağım bir şey söylenmediği sürece gerilmem.

yüz yüze ve mesajlaşarak iletişim kurmayı çok seviyorum lakin telefonda konuşurken bana bir haller oluyor.

(bkz: telefonla konuşma fobisi)
(bkz: telefon çalınca telaşlanmak)

4 yıldır boğuştuğum sosyal fobi rahatsızlığının yan etkilerinden biri. telefonum çaldığı zaman anlamsız bir şekilde içimi bir korku, telaş, heyecan kaplıyor. kalbim küt küt atmaya başlıyor sanki yüreğim ağzımda güm güm atıyor. böyle korku mu olur demeyin oluyor maalesef.

telefonda asla konuşamıyorum, uzun diyalog kuramıyorum, havadan sudan konuşamıyorum resmen ellerim titriyor. bir numara beni aradığı zaman açsam mı açmasam mı diye telaşa kapılıyorum. açarsam ne konuşacağım veya karşımdaki beni niye arıyor bana ne diyecek diye diye kafamda bir sürü senaryo oluşturup kendimi yiyip bitiriyorum. bundan daha büyük olan korkum ise beni arayan bir numaraya geri dönüş yapmak veya herhangi bir işim gereği birini aramak zorunda kalmam. aramadan önce nefes egzersizleri yapıyorum kendimi sakinleştirmeye çalışıyorum kafamda ne konuşacağım diye diyalog oluşturuyorum. na-fi-le! özellikle müşteri temsilcileriyle, kuryelerle vs. asla konuşamıyorum. birileriyle konuşurken bile sesim titremeye başlıyor. ailemle, arkadaşlarımla yani en yakın tanıdıklarımla bile konuşamıyorum. üzücü olan mesleğim yüzünden de sık sık insanlarla konuşmak durumunda kalıyorum tam bir işkence.

özellikle bayram, doğum günü tarzı özel günlerden nefret ediyorum. kimseyi aramıyorum kimsenin de beni aramaması için dua ediyorum ama na-fi-le!

genellikle mesaj atmayı tercih ediyorum insanlara sık sık da bana mesaj atılmasını tembihliyorum telefonumu duymuyorum diye bahane üretiyorum ama çevrenizde sevgi yumağı, yapışık insanlar varsa bu çok zor oluyor tahmin edebileceğiniz üzere.

insanlar sitem ediyorlar bana niye böyle yapıyorsun diyorlar demeseler bile tavır koyuyorlar. halbuki ben onlardan nefret ettiğim veya onları umursamadığım için bunu yapmıyorum zihnime söz geçirememekten bunu yapıyorum. ben de üzülüyorum bu duruma ama kimseye de bu halimden bahsedemiyorum böyle yaşamak da çok zor böyle bir insan olmaktan nefret ediyorum.

hayatımı tek kelimeyle özetlersem eğer şunu derdim "üzgünüm."

mesajla konuştuğumdaki kadar gerilmiyorum orası kesin.

ben kimi sevip sevmediğimi onunla telefonla konuşup konuşmak istemediğimden anliyorum

tam bir konuşma özürlüsüyüm. ne desem de hemen kapatsak telefonu diye düşünürken telefon abime uzatılır ve konuşma biter.

ben mesaj yazarken geriliyorum. doğru kelimeyi bulacağım, söylemimin altındaki nedeni, ikinci manasını, kastettiğim şeyi açıklayacağım ve karşımdaki de tam da ona anlatmak istediğim şekilde anlayacak. gerçekten çok zor ama konuşarak daha basit bu. tonlama vurgu ve sohbetin akışında anlatmak daha tercih edilesi.

bende var bu. ya o an aklıma bi şey gelmezse? ya ses tonum yanlış olursa, ya hazırlıksız yakalanırsam?

hayatımız bu konuşmaya bağlı olabilir gerilmek normal.

bayağı sevimsiz bir durum.

genelde müsait misin sorusuyla başlar, bana bu soruyu sorupta gerilmeyeceğim toplasan üç kişi vardır. müsait misin? neye müsait miyim ? önce ne için sorduğunu söyle sonra ben müsait miyim değil miyim ona göre cevap veririm.

en son müsaitim dediğimde nofrost buzdolabını dördüncü kata çıkarmak zorunda kalmıştım. sence şimdi kolayca müsaitim der miyim.

bunu çok yaşıyorum.

bu durumun temeldeki sebebi sadece çevrenizdeki insanlar oluyor. şahsen değer verdiğiniz biriyle konuşurken ya da odaklanmanız gereken bir konuşmadayken size patır patır çarparak geçen, üstünüze çıkan ya da şehir hayatı içerisinde sizi rahatsız edecek tavırları olan insanlarla karşılaştığınız zaman bu sonuç kaçınılmaz oluyor.


istanbul tamamen zaten stress kaynağı olan bir şehir. bir saniye sakin kalma şansınız yok. en zengininden - en fakirine herkes sinirden delirmiş durumda. türk toplumu olarak birbirimize tahammülümüz yok bu çok net ortada. insanlar eskiden obalarda- beyliklerde hep beraber nasıl yaşıyormuş şaşırıyorum.

istanbul gibi bir şehirde, her sabah evden çıkmadan antidepresan alarak( önlem olarak) gün içerisinde yükselmesi muhtemel sinirlerinizi yatıştırabilirsiniz. şahsen sakin yapım, büyüdükçe aşırı sivrildi ve maksimum agresif biri haline geldim. bilinçli saygısızlık sezdiğim an, tepkimi göstermekten çekinmiyorum. - tabi saygı ve ahlak çerçevesinde. adım “bayan gerilim “ resmen.

anksiyetemden midir nedir 5 saniyelik konusmada dahi kalbim hopluyor lan. evet.

almancıymış teyzesi, kendi de bilmem nerede öğretim üyesiymiş, telefonu kapatmadı idiot, "laann parasını vermişim ne soruyon yolla" diyor. aradım sen lan mı dedin? dedim, inkar ediyor onun bunun çocuğu, allahtan şahidim var hoparlördeydi. kedi gibi oldu ben öyle demedim sizin ithamınız yanlış diyor. kitabını sevdiğimini adamı 2 rekat adam olun, tüm almancılar mı böyle göt yahu?

iptal ettim siparişini. * kodumun almancısına bak.

tanımadığımız ama bizi tanıyan birisi aradığında olur

benim sorunum gerilmekten ziyade sevmemek. nefret ediyorum telefonla konuşmaktan. yüz yüze olunca en azından cevap vermesen bile bir şekilde konuyu geçistirebiliyorsun ama telefonda öyle mi? he he desen olmaz, yorum yapmasan uzun süren sessizliklerle garip bir hal alır. her yönden geriyor insanı. bir de uzun zamandır aramayan, sormayan akraba ya da akrabamsı insanlar aradığında "ne alaka?" olursun ya, o telefon görüşmesinin verdiği gerginlik bambaşka. annemle telefonda konuşmayı bile sevmem ben, birinci dereceden tanıdık kontenjanı bile kurtaramaz bu durumu yani. sürekli aynı konuların don lastiği gibi uzatılıp konuşulması da ayrı geriyor zaten. aramayın beni arkadaşım, ben telefon insanı değilim sadece mesaj.

konuyla ilgili bilgi sahibi degilsen gerilmek cok dogal. ınsan ne diyecegini bilemiyor. ama gel gör ki konu cepte ve bi de ustune hakliysam aboo tutmayin kucuk enisteyi.