tuhaf takıntılar

bildirim takıntım var. her gelen bildirime özenle bakarım. o bildirim işaretine katlanamıyorum.

yıkanmamış bulaşık varken uyuyamam.

herhangi bir şeyin kapısı -özellikler odamın kapısı ve dolapların kapısı- açıkken uyuyamam.

bozuk para sesine katlanamıyorum. bu sesi duyunca odaklanamıyorum.

ayakkabısını sürte sürte yürüyen insanlara da katlanamıyorum.

odada biri varsa ders çalışmam. bu takıntı değil lanet

kabuğu soyulamayan bir meyvenin kabuğuna baklava deseni atarak kolay yenmesini sağlamak.
(bkz: elma)

kabuklu bir meyvenin üzerine bıçakla baklava deseni çizerek yenmesini kolaylaştırmak.
(bkz: elma)

misal mutfakta yemek hazırlarken o mutfakta bulaşık varsa eğer beynim hızını düşürüyor. ne kadar acelem olursa olsun önce bulaşık toplar sonra yemeğe girişirim. bu sadece mutfak için geçerli değil, garip bir şekilde bir yer dağınıksa düşünme hızımda bir azalma oluyor.

çoraplarımı kirli sepetine atmadan önce muhakkak koklar tamamen kirli olduğuna emin olurum.

ebru yaşar dinlemem çünkü ne zaman o kadını dinlesem mutlaka başıma bişey gelir. yanlışlıkla story de falan denk gelse bile mutlaka ama mutlaka kötü bi olay yaşarım.

son yıllarda parmagimdaki etleri (tırnak değil tırnak kenarındaki etler) yemeye başladım. doktora sorduğumda stresten olduğunu söyledi ama yine de bunu yaptığım için iğrenç hissediyorum keşke aşabilsem

... halen çizgilere basamıyorum, keçeye dokunamıyorum, çorabım bir damla ıslansa anında çıkarıyorum, pandeminin başından beri her şeyi dezenfekte ediyorum, paket gıdalara zulmediyorum... vs vs...

eğer birlikte yürüdüğüm kişi solumdan yürürse ya da oturduğum masada solumda oturan biri varsa istemsizce sinirleniyorum. birinin sol tarafımda olması bana yapılan bir haksızlıkmış gibi geliyor. sanki en solda ben olmalıymışım gibi hissediyorum. benden daha solda kimse olmamalı. içimde yanan devrim ateşinin olanca sıcaklığı ile yakmak istiyorum sol tarafımda olan insanları.

ayrıca eğer dolmuşta giderken trafik sıkışacak gibi hissedersem inip yürüyorum. böylelikle zaman kazanacakmışım hissine kapılıyorum. öz güvenin böylesi. en hızlı benim çünkü. dolmuşu bile geçebilirim. daha önce istediğim sonucu hiç elde edemedim ama yine de denemeye devam ediyorum.

kazanma ihtimalim olmayan iddialara girmekten kendimi alamıyorum. rekabetçi ruhum beni çok saçma durumlara sokuyor. birisi bana asansör boşluğuna kafa üstü atlatamayacağımı söylese hemen “nesine” diyorum. bu kadar da mantıklı bir insanım.

başka takıntım yok bence. varsa da anlatmak istemiyorum. anlatmak istemediğimi söylediğim şeyleri anlatmam için ısrar edilmesini istemek gibi bir takıntım da var.

şunu anladım ki sözlüğün topu manyak, normal olanı yok. benim de biraz simetri var.

uyumadan önce bir sağa bir sola dönmeden uyuyamıyorum.

burdaki takıntıları okuyunca onların artık benim takıntılarım olacağına dair bir takıntım var o yüzden biraz okudum ama çıkmak zorundayım yoksa takıntılarıma yenileri eklenir.

laptop ve mouse kablosu gibi uzun kabloları kendime göre kıvırıp katlıyorum ve o şekilde kullanıyorum. işin takıntı kısmı burası değil tabii. herkes uzun kabloyu kısa kullanmak için katlayabilir ama ben bu kabloları çözemiyorum. çözsem çok rahatsız olacakmışım gibi hissediyorum ve çözdüğümde aklım çözülü kabloda kalıyor.

dolap kapaklarının açık kalması

biri önümde stres ile sallanır ise veya gelip giderde cidden çok sinir olurum. çünkü kendi dünyasında her ne yaşıyorsa bunun benimle bir alakası yok beni de kendin gibi strese sokma.

sofra kurarsam tüm çatal kaşıklar aynı olmalı en tuhaf takıntım budur… farklı olursa düzen bozulur siye düşünüyorum veya farklı olan çatal kaşığı kullanan kişiyle diğerleri kavga eder.

tuhaf bir takıntı mi bilmiyorum ama konuşurken insana habire koluna,bacağına dürter gibi dokunan yada bacaklarını sürekli sallayan insanlar dikkatimi dağıtıyor, tutup kendine gel napiyorsun diye sarsmak geliyor içimden, allah'tan kendime engel olup sadece soğuk bir bakış atıyorum ve duruyorlar..