ununu elemek eleğini asmak

hayatının geri kalan kısmında yapacak fazlaca önemli işi olmamak, zaten yapması gerekenleri şimdiye kadar yapmış olmak.

önümüzdeki 10-15 sene içinde (yaşarsam) çok acil bir işim olmayacağı için bu aralar kullandığım sözdür.

ölümü bekliyorum demenin farklı bir şeklidir.

un biter, elek asılır. aşk biter mi? insan aşık olmasa böyle güler mi?

yorgunluk ve bıkkınlık ifadesidir.
bazı şeyler de, bazı konularda artık ilgisinin, hevesinin ve isteğinin kalmadığını uğraşmak istemediğini belirtmek için söylenmiş söz.

hayatta yapması gereken belli başlı çoğu şeyi yapmak, huzur içinde olmak anlamında kullanılır.

artık dünyadan alacağı vereceği kalmamak.

normal sözlüğe karşı içinde bulunduğum durumdur.

bıkkınlık, sıkkınlık, sakinlik beni bu duruma soktu. bu mobil uygulamasızlık meyvesini vermeli artık.

tüm hazırlıklarımı yapıp
beklemede olduğum her an hissettiğim duygu.

şu an mesela, arkadaşlarla buluşmak için vakitlice evden çıktım* masada oturmuş onları bekliyorum.

çocuklarımı yedirdim, çamaşırlarımı yıkadım, okumalarımı yaptım, gerekli aramaları yaptım.

sakin sakin telefon ile takılıyorum.
tabiri caizse unumu eledim eleğimi astım.
bir tür the end.

yüz yaşına da gelsem ki o kadar yaşamam bence, un elemeye devam etmek istiyorum.
hayattan sıkılıp bıktığım çok dönem oldu, hala ara sıra oluyor ama bu vazgeçişi sevmiyorum.
olumlu manada bile söylense sevmiyorum.

ben bu lafı "eleği elemek unu asmak" şeklinde söyleyerek arkadaşlarımı on dakika süreyle dondurmuştum. gerçi alışıklar benim sözlere ama çok ciddi bir ortamda olunca böyle oluyor.

bir nevi amaçsızca yaşamak* anlamına da gelebilir ama ömrü boyunca koşuşturan insanlar için bu hal, daha çok ölümle eşdeğerdir. farkına varmasak da o çok şikayet ettiğimiz koşuşturmalı hayatlar, bizim için bir nevi şifadır çünkü râzî'nin dediği gibi: "insan için meşguliyetten daha iyi bir tedavi yoktur."

katılmadığım (bkz: deyim) 'dir. nefes aldığımız sürece yapacak çok şeyimiz vardır.

(bkz: 27 yaşında yapılabilecek her şeyi yapmak)

una lafım yok ama eleğimi astığım duvar yıkılır umarım.

sütten ağzım yandı, yoğurt moğurt da yemiyorum.

vizyonsuzluktur.

ortaokul sıralarındayken fen bilgisi öğretmeni laf arasında şöyle bir şey demişti "bi yaştan sonra öğrenme duruyor insanda. mesela biz artık neredee... tecrübelerle ilerliyoruz sadece."

bu yaklaşımın bilimsel destekleri var mıydı yok muydu bilemiyordum ama bu zihniyet nedense beni sinirlendirmişti. ne demek öğrenme duruyor kardeşim? beynin mi çalışmıyor yaşın ilerleyince? neyse, gel zaman git zaman ben bu kısa anıyı unuttum gitti.

aradan yıllar geçti. sabit maaşla çalışma hayali kuran, memur olmayı yegane misyon edinmiş insanlarla dolu bir dünyaya uyandık. o zaman ortaokuldaki vizyonsuz öğretmen yeniden aklıma geldi. onun söylediği "öğrenme-ilerleme duruyor" söylemi bu insanlar için geçerliydi. zira kendisi de onlardan biriydi. böyle düşünmesi normal. öğretmen olup ezberlediği şeyleri tekrar etmekten zihni körelmiş biri... tek hedefi stabil bir çizgide ve belli bir rutinin içinde devam etmek olup kazandığı parayı hak edip etmediğini dahi sorgulamayacak olan bu düşük profilli yaşam formları... "aman bir şekilde hayata tutunalım da" endişesiyle kıvranan klasik tipler.

burada duran şey öğrenme falan değil. duran şey senin yaşam mücadelen. bu yüzden kafan artık hiçbir şeyi almıyor. eğer zorundaysan 60 yaşında bile yeni çözümler üretir yeni şeyler öğrenirsin. eğer hayatla mücadele etmek zorundaysan. o yaşam alevi içinde varsa yani. amaa bir halta yaramayan sözde çalışmalarla hakkın olmayan maaşları alıp yan gel yat. böylesi bir hayat bir tek öğrenmeyi değil, direkt yaşamını durdurur.

bu unu eleme hali beni sinirlendiriyor çünkü ben hiçbir zaman rutinin içinde ezbere şeyleri tekrar edeceğim bir düzen içinde yer almadım. almak da istemedim. eğer memur vs değilsen sürekli kendini yenilemek ve günceli yakalamak zorundasın. bir şeylere yetişip eksik kalmamalısın falan. ya da kendi işlerini idare ediyorsan bi tarafını yayıp huzur içinde beynini köreltmek yerine sürekli bir çare arayıp durursun. bu seni diri tutar. işte bu vaziyetteki bir insana kalkıp da yeni şeyler bir yaştan sonra öğrenilmiyor ununu eliyorsun falan dersen seni döver. zira seni böyle düşündürten sebep senin içi geçmiş ölgün ruhun.

kimse hakkıyla bir şey yapma derdinde değil. karın tokluğuna yaşamayı hedef edinmiş utanç kaynağı varlıklar. bu yüzden başarmanın tatmininin ne olduğu hakkında da bir fikirleri yok. hayvan gibi yaşıyor mk evlatları.

işi bitmiş demektir. lafı uzatıp akıl karıştırmak olsa da içinde anlamı net bir şey. kısa anlatmak varken uzun anlatmaktır bu sözü kullanmak. tabii yine de insan bazen kelime oyunları yapmak istiyor hemen ne söylediğim anlaşılmasın diye düşünebiliyor. o düşünceye de saygı duymak lazım.

aydın ve insan duyarlığı olan ve ülkesinin geleceği konusunda sorumluluk hisseden hiç bir kişi -hele de ülkemizde- ola ki ununu elemiş de olsa, eleğini asma lüksüne sahip olmamak durumundadır.
kaldı ki somut koşullar, emeklilik yaşında ununu da eletmiyor insanlara.. hele ki eleğini assın. istisnai olarak çalışmaya ihtiyaç duymayan biri dahi, insan ve yurttaş sorumluluğu ile, daha iyi bir dünya, yaşam ve ülke için çaba göstermelidir.
gayrısı ödleklik ve olumsuzluklara dolaylı onay anlamı taşır.