varoluş sıkıntısı

insan belli bir noktada kendinin farkına varıyor ve buna anlam yükleme ihtiyacı duyuyor. haklı olarak hepimiz duyduk bu ihtiyacı. yaşadıklarının, hissettiklerinin, ölümünün bir anlamı olmalı. bu anlamı bulamadığında (bkz: varoluşsal sancılar) haline dönüşüyor.

neden doğduğunu neden bu bilinç içerisinde var olduğunu sorgularken hayatına anlam katan bir şey bulmak zor biliyorum. fakat hayatına ufak da olsa anlam katan uğraşlar bulmazsan içinden asla çıkamazsın. mentorun olarak birini/birilerini belirlemen lazım. ilk yaşayan da sen değilsin son yaşayan da olmayacaksın muhtemelen. geldik madem bir kere yaşayacağız mecbur ve sen bunun nedenini arayarak bulacaksın. felsefede olur, bilimde olur kim bilir belki dinde bulursun. amacımız bir yere varmak değil bunu bir süreç olarak algılamak sadece. son olarak benim tavsiyem yoğun bir anlam arayışında isen cosmos izleyebilirsin.

kendini gerçekleştiremeyen herkesin bir gün içine düşeceği durum. amaçsız hissettiğin durumlarda 'neden' sorusunu sürekli sorar hale geliyor insan.

benim sabahki sıkıntım aa pide bayatlamış yesem mi yemesem miydi. benim sıkıntım en fazla bu oluyor.

orta sınıf aydın bunalımıdır. bir müddet sonra boş bir şey olduğu anlaşılır ve yeri bir uğraşla doldurulur. hiç olmadı çocuk yapılır.

sürekli içimde olan sıkıntıdır, orta sınıf aydın olmakla vs. ilgisi de yoktur. hayat sıkıntılarının içinde bir anda durup düşünüyorum, niye ki bütün bunlar? güzel şeyler bile hep aynı, kötüler de keza. yani neyin uğruna bu cümbüş? tanrı inancım var ama yine de bazı şeyler beni rahatsız ediyor.

bir anlam bulamayan herkesin ortak sıkıntısıdır.

orta sınıf sıkıntısı diyenlere de, bizim orada direkt kafa atılır. kafa dergisi varsa onu atıyoruz suratına yersen gelsenkirchen, yemezsen başka kafalar da var tabii.

kendisiyle baş başa kalabilen herkesin sıkıntısı bazılarının iddia ettiği gibi ; ekonomik sınıflandırma ile alakası yoktur.

rahatlığın problem olmasıdır. biraz zorluk çeken ekonomik sıkıntı çekseniz emin olun ona kafa bile yoramazsınız.

bu huzursuzluk meyvesini vermeli artık.

ne olursa olsun senden bir tane daha asla olmadığından aslında mantıksız olan sıkıntı.

insan haz alabilen bir varlıktır. bu belayı def etmenin yolu, keyif alınacak bir şeylerle uğraşmaktır ve asla boş kalmamaktır aksi takdirde sıyrılmak mümkün değildir.

bir yaratıcıya inanmamak işte en basitinden böyle bir sıkıntıya neden olacaktır. yaratıcı için trilyonlar, katrilyonlar muhakeme etmek anlamında bir hiçtir. bu yüzden hepimiz ayrı ayrı değerli ve benzersizizdir ki allah bizi var etmiş,kendinden bir parça "bizi" dünya'ya göndermiştir.

ateizm bu yüzden insanı intihara sürükler.

baş edilemezse mutalaka doktora gidilmelidir.

işte tam olarak beni tarif eden içinde bulunduğum durum.
sartre’a göre, insan, insanlığın bütün değerlerini kendisi yaratır ve
bunu tek başına yapar. yapamadığı zamanda heralde bir yıldız gibi kayar düşüncesindeyim.kaya kaya gidiyorsun sağa sola... kendi seçimlerimin sonucunu yaşıyorsam ve hayatımdan sorumluysam içinde bulunduğum mutsuzluğun sebebi de benim o halde. buraya kadar problemi adlandırdık*
şimdi sorunu çözme vakti. varoluşumu tamamlama,kendimi tanıma ve eksikliğimi giderme evresi. tam olarak oraya gelememek o insanı üzüyor işte.aynı seyirde ilerlemek düşünsel anlamda bir yol katedememek... burayı çözmeyince hep aynı yerlerde takılıp hep aynı yerlerde düşüyorsun.her seferinde tekrar başa sarıyorsun. elindeki oyuncağı yerine yerleştiremeyen ağzını büzmüş ağlamaklı çocuk burukluğuna dönmek. yardım almak istemeyen kendi eliyle doğru yere istediği hamleyi yapan çocuk olmak vardı. bu kadar basite almayın bu sıkıntıyı seninki de dert mi deyip geçmeyin.*
insanız ve hepimiz aynı dertten muzdaribiz.

yok olunca biter.

bu kadar kısa yazacağım, naber.

tiyatro

entel sıkıntısıdır, gariban ne bilsin derdi.. cahil cuhela tayfadan işte..

yazarlar, filozoflar yakinen bildiğimiz can sıkıntısı üzerine düşünmüşler, ölçüp biçmişler ve adına varoluş sıkıntısı demişler. konu hakkında pek bilgim olmasa da sürekli can sıkıntısı halinde yaşamak olmuş sana varoluş sıkıntısı. can sıkıntısıdır ama öyle ebeveynlerin dediği gibi "sıkı can iyidir zor çıkar ehe ehe" laubaliğinde algılanmaması gerekir çünkü cidden can yakar. efendim bir yerden okuduğuma göre fiziksel acı ile psikolojik acı beynin aynı bölgesinde hissediliyormuş. yani diş ağrısı da can sıkıntısı da aynı kulvarda yarışıyorlar ve inanın bazen can sıkıntısının acısı diş ağrısını geçebiliyor ve bunu her an yaşadığınızı düşünürseniz gerçekten varoluşsal sıkıntının cehennemin kral dairesi olduğunu anlarsınız.
yine bir yazarın varoluşsal sıkıntı hakkında şöyle bir şey yazdığını hatırlıyorum: bir gün deniz kenarında otururken 4-5 çocuğun denizde taş sektirme oynadığını gördüm. o kadar eğleniyorlardı ki yanlarına gidip benim de onlara katılasım geldi ama ayağa kalktığım anda o hevesimin yok oldu.
işte bunu her an yaşayan insanlardır varoluş sıkıntısı çekenler.

yok olacağına ihtimal vermemekten kaynaklanır bazen.

ben nasıl ölürüm lan diye düşünüp sabahı bulursun düşünmekten.

(bkz: ben yok olamam)