vazgeçmek

bu başlığa yazılabilecek en klişe yorumu düşündüm ve evet bu yorum ''her seçiş bir vazgeçiştir.''

ne olursa olsun korkakların yaptığı eylemdir. birşeyi çok istiyorsanız sonuna kadar gitmelisiniz, hayat inananlara güzeldir.

bazen her şeyi bırakıp gitmek, kalmaktan daha çok işe yarar. kıymetin bilinir belki ya da unutulur gidersin. burada her iki durumda senin lehinedir. unutulmak nasıl lehime dersen yanlış kişiye değer vermemen gerektiğini öğrenmiş olursun. o yüzden bazen vazgeçmek gerekir. umutlarını da al ve git.

bir fiyat/performans ölçüm sonucu, öncelik meselesi, karar mekanizmasının en özgür basamağıdır.

hayatta bir şeyi çok istemekten ziyade niye çok istediğini bilmek daha mühim bence. azminin sonradan kuru bir inada döndüğünü fark ettiğinde onca verdiğin / vereceğin zamanı ve emeği tecrübe olarak içselleştirerek oyundan çekilebilmek en az devam etmeyi istemek kadar büyük bir sorumluluktur, asla kaçış değil.

nerden öğrendin bu edebiyatı ?

çabalamaktan yorulma eşiğinden sonraki evredir. kafada bitirmektir. fiziki olmayan bir terk ediştir;belki bir inancı, belki bir düşünceyi, belki bir duyguyu belki bir insanı... sizi yoran şey olmamasından çok tek başına çaba sarf etmektir çoğu zaman. bir saatten sonra zihninizin tek başına tahterevallide durması gibi olur. boşluğun müthiş ağırlığına karşı zihninizdeki yoğunluk yenik düşer ve tahterevalli kazığı yersiniz hayattan. işte o zaman bütün inancınız birden düşer ve vazgeçme yıkılışı başlar. fakat bazı bırakmalar tutunulmayı hak eden yeni dal arayışları içindir. ümit her zaman vardır onu bulunuz.

vazgeçmek bu aralar sıkça karşılaştığım bir durum hatta o kadar günlük hayatta karşılaştığımız bir durum ki yazdığım umut kırıntısı adlı kitabımda vazgeçmek adlı bir kısım var.biz vazgeçtik, biz ayrılırken hoşça kal diyemedik,hoşça git dedik o kadar bağlıyken birbirimize bir anda koptuk biz vazgeçtik,biz kaybettik...

vazgeçmek bazen en doğru karardır. vazgeçemediğimiz için vazgeçiliyoruz.

kararlılık gösteremeyen insanların yapmaya mahkum oldukları eylem. üzülüyorum size biraz azim biraz cesaret...

vazgeçmek bir tercih midir yoksa son noktayı koymak mıdır? katı sınırlar içinde var olan bir fikir değiştirme zorunluluğu mudur yoksa paşa gönlün maymun iştahlılığı mıdır?bir gidiş midir yoksa dönüş müdür?
hepsi birdendir;hiç biri değildir…

son noktayı koymanın vazgeçiş olduğu durumda; bize kuvvetli bir rüzgar gerekir. çok kuvvetli bir rüzgar çıkmalı, savurmalı etrafa her şeyi ve işte gitmenin gerektiği o an gelmeli… rüzgar cesaret üfürmeli.insan cesaret bulmalı ve sonra yol almalı.

her tercihin bir vazgeçiş olduğu durumlarda ise elimizdeki ipliğin acının,riskin iğnesinden geçmesine göz yummak gerekir. çünkü yaşam vazgeçtiklerimizin akıbeti hakkında ipuç(lar)ı vermez bizlere.

kafamızda kalan “ya”,”acaba”, “ama” gibi albenili sözcükler olur. yüreğimizi kaplayan ise bazen şüphe bazen tedirginlik, çoğu zamansa heyecan olur…

vazgeçiş bir fikir değiştirme zorunluluğu kılığındayken; en çok hüzün taşır. zorunluluğun bilincinde olmak, dayatmayı çok yakından hissetmektir.dayatılan konu vazgeçmeyi buyuruyorsa insan hüzünlenir.çünkü insan olmak elinde olmayanı özlemektir. ve vazgeçilen hep özlenir.

rüzgar cesaret üfürürken,iplik acının iğnesinden geçerken fark etmeli; vazgeçmenin içinde neler barındırdığını…

vazgeçmek benliğinde “geçmek” eylemini bulundurur. geçmek,geçebilmek için önce gelmek gerekir. çünkü ancak geldikten sonra,belli bir noktaya vardıktan sonra mümkündür geçmek.

gelmek bir gidiştir;geçmek de öyle. ama geçmek vazgeçmeye dönüştüğü anda yolculuk yönünü değiştirir. gidiş dönüş olur. zaten dönüşte bir gidiş değil midir aslında?

peki ya dönüşe geçmenin imkansız olduğu,kişinin çaresiz kaldığı durumlar??? ölümü çağrıştıran durumlardır bunlar. hatta bazen ölümden ziyade cinayeti çağrıştıran durumlardır.

mantık vaz geçme vaktinin çoktan geldiğini bilir ama gönüle anlatamaz çünkü umut vaz geçmek istemez .boğaz da düğüm olarak kalır bazı şeyler işte buna vazgeçiş derler .

zor bir duygudur.mantiginla çoktan vazgecmissindir,ama kalbin bir türlü kabullenemiyodur vazgeçmeyi.

ölü bir zamandan, günü geçmiş bir aklından vazgeçmek gerek zamandan sonra yaşamamak için.

hiç bir lezzeti kalmayan ukdeyi gömmektir.

vazgeçmek sözcüğünün zikredilmesi bile, o her neyse arkanızda bırakıp gittiğiniz anlamına gelmez, ıslak havlu yuttuğunuz anlamına gelir.

vazgeçmek affetmektir. affedince vazgeçeriz. vazgeçince, affeder.

vazgeçmek kabullenmenin yarasıdır sevgili dunia.*

buray açıklamış...

nasıl zor nasıl zor bir de bana sorsalar..

çok sevdiğim bir shakespeare şiirini aklıma getiren başlık.
*
vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni,
değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.
değil mi ki ciğnenmiş inancın en seçkini,
değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,
değil mi ki ayaklar altında insan onuru,
o kızoğlan kız erdem dağlara kaldırılmış,
ezilmiş, hor görülmüş el emeği, göz nuru,
ödlekler geçmis başa, derken mertlik bozulmuş,
değil mi ki korkudan dili bağli sanatın,
değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene,
doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,
değil mi ki kötüler kadı olmuş yemen'e
vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,
seni yalnız koymak var, o koyuyor adama.