yalnız yaşamak

senelerdir severek içinde bulunduğum yaşamak şekli.

bunun konforu ve bağımlılığı, yaş geçtikçe acayip bir hale geliyor haberiniz olsun. ilk bir sene mutlaka bir "lan manita yapmam lazım hazır ev de var" kafası olur insanda. sürekli yalnız vakit geçirmek biraz garip hissettirir. sonra alışırsınız, sessizliğin bozulmasının sizin insiyatifinizde olması, evde dal taşak dolaşabilme lüksü, istediğiniz müziği açıp, istediğiniz içkilerle sarhoş olma, müzik açıp manyak gibi dans etme gibi eylemleriniz olur. kimseden utanmanız gerekmez.

ancak tehlikelidir zira karşı cinsinizi bu yalnızlığınızı ve huzurunuzu bozabilecek bir tehdit olarak görme aşaması vardır. kriterlerinize bir de "bu konforu feda etmeye değer biri mi?" sorusu eklenir. çoğunlukla da geçemezler. zaten artık basit, temel süreçlerden bile geçemiyorlar da neyse, o başka entrynin konusu. dolayısıyla fazla abartmamak lazımdır. mümkünse ilk sene fazla alışmadan yalnızlık bozulmalıdır.

ne alsanız hemen bozulur. delireceğim. beş altı salatalık biber falan alıyordum. hemen yiyemem ya? üç beş gün geçiyor geçmiyor hemen bozuluyor. dün dört tane aldım. aklım çıkıyor yarına bozulacaklar diye.
ne yapayım? her gün eve giderken bir salatalık alıp mı gideyim?

gece hariç güzel olabilir, ben korkarım gece evde yalnız uyumaktan. *

keyifli. yani bir noktadan sonra keyif almak zorundasın.

uyuşturucu gibi. keyif verici olabiliyor ama alışınca çok kötü.

hayatın sessiz sinemaya dönüşüyor, sonra iyice alışıyorsun.
sanki hayatın öncesinde kimse yokmuş ve hiçkimse olmayacak gibi, başlarda sıkıcı sonra alışma süreci daha sonra; böyle daha huzurlu kafam rahat mantığı.
sonrası tehlikeli çünkü artık hiçkimsenin en ufak kaprisine tahammül edemiyorsunuz.

iç dünyanız ikiye bölünüyor, biri herkesin gördüğü gökkuşağı tarafınız diğeri ise sadece sizin gördüğünüz gri.

temizlik, ütü ve yemek yapmak! mesela en sevdiğim aktiviteler bunlar hele yemek yapmak yeni tadlar denemek favorim; bunlar sizi içinde olduğunuz monoton durumu neşelendirip kendinizle barıştırıyor.
mesela bi arkadaşınız 2 gün misafirliğe gelse, istemsizce içten içe, lan bu eşeolueşek ne zaman gidecek diye içerlenirsiniz.

kendinizi, yalnızca kendinize ait hissediyorsunuz çünkü iki şeyin farkına iyi varıyorsunuz!
biri hiç kimsenin umrunda olmadığınız ve hiçkimsenin umrunuzda olmadığı bilinci, tam da burda herşeye ve herkese uzaktan sessiz bakmayı ve dinlemeyi öğreniyorsunuz.

yalnızlık güzeldir ama! alışıldı mı bi kere tehlikeli olabilir çünkü hayatınızın ve kendinizin öneminin farkına varıyorsunuz.

eğitimini tamamlamamış ve hiçbir işte başarılı olamayan insanlar için köpek hayatı yaşamak gibidir. herşeyi göze alacaksın, bulunduğun ortam vs, gram gurur yapmayacaksın. hep içimde vardır bir yalnız yaşamak isteği. sokağa çıkarken yolda çalışan insanları görüyorüm, bazıları çok geri kafalı, bazıları çok yobaz. büyüdüğün ortam bile bazen iş hayatını etkileyebiliyor. benim kuzen 10 yıl sanayide çalıştı ve günlük kazancı çikolata parasına eşdeğer, çok geniş bir arkadaş çevresi var ve gelecekten hiç beklentisi yok. bu hayata alışmış ve sanki anı yaşıyor gibi görünüyor bilmem. hayat sinema gibidir ve bütün koltukları doludur, filmi izlemek için insanların kucağına oturmak zorundasın. bunca şeye rağmen niye çocuk sahibi olmak istersin ki? bir yetime sahiplenmek varken.