yalnız yaşamak

alışınca yatiliya gelen arkadaş bile bir süre sonra gitsin diye düşünürsün.
pek çok artısı olduğu gibi sevgiliyle yaşamak bir üst düzeye taşır bu işi.
ama o da yoksa ozellike bayram seyran vakitlerinde hüzün oluşturur. tabi tatile gidecek olanağın yoksa.

teorik olarak 14 senedir içinde bulunduğum eylem.

yani 11 senesi kısmen de olsa son bir senedir baya baya evde tek başına bir hayat sürüyorum. muhteşem muhteşem muhteşem. en başında da muhteşemdi.. 11 senenin kısmen dönemlerinde de muhteşemdi hala muhteşem.

tek sıkıntı evde dağınık yaşadığım için misafir gelecekse bir hafta öncesinden haberim olmalı…

toplamda 4 sene boyunca istanbul'da yaptığım şey. iyi yanları olduğu gibi kötü yanları da var, aslında biraz da kişinin ne istediğine ve beklentilerine bağlı. kendi düzeninin olması çok güzel bir şey, sıvı sabunun kokusundan hangi tabağı sevdiğine ve o akşam ne yapmak istediğine kadar evdeki her şeyin senin seçimin olması insanı çok güzel hissettiriyor. bazen evi bok götürüyor bazen eline eldivenleri takıp dip köşe temizlik yapıyorsun, o bile sana bağlı, şunları düzelt diyen biri yok.(siz yine de günü gününe toplayın ama benden söylemesi yoksa çok uzun sürer, güzel bir alışkanlık düzenli ve temiz olmak.) ama bununla beraber, eğer aileniz sizden kilometrelerce uzaktaysa hasta olduğunuzda size bakan biri olmaz, sıcak çorba bile içemezsiniz. ateşiniz çıkar, el yordamıyla ateşinize bakacak kimse yoktur ya da başınıza bir şey mi geldi hemen koşup yanınızda olacak hiç kimse yoktur. her şeyle tek başına mücadele etmek zorunda kalırsınız. bu durumlar çok zor işte, şahsen çok sık hasta olan biriyim özellikle kışın. ateşim çıkıp da sırf bu yüzden günlerce ağladığım ve hiçbir şey yemediğim çok oldu. duygusal olarak yalnız hissedersiniz, hayatla tek başına mücadele ediyor gibisinizdir. bütün gün birçok zorlukla uğraştıktan sonra eve gelince o yalnızlık hissi üstünüze bir kara bulut gibi çöker.

yani, insanı çok büyüten bir şey yalnız yaşamak ve bence herkesin mutlaka hayatının bir döneminde yalnız yaşaması, tek başına ayakta durması gerekiyor. bana gelecek olursak ben şuanda bundan çok yoruldum. en iyisi bence ailenin olduğu bir şehirde tek yaşamak ya da bir kardeşiniz varsa onunla ayrı eve çıkmak çünkü o aile hissiyatına, birilerinin yanınızda olduğunu bilmeye çok ihtiyacınız oluyor, ben o hissi unutmuştum bile.

senelerdir severek içinde bulunduğum yaşamak şekli.

bunun konforu ve bağımlılığı, yaş geçtikçe acayip bir hale geliyor haberiniz olsun. ilk bir sene mutlaka bir "lan manita yapmam lazım hazır ev de var" kafası olur insanda. sürekli yalnız vakit geçirmek biraz garip hissettirir. sonra alışırsınız, sessizliğin bozulmasının sizin insiyatifinizde olması, evde dal taşak dolaşabilme lüksü, istediğiniz müziği açıp, istediğiniz içkilerle sarhoş olma, müzik açıp manyak gibi dans etme gibi eylemleriniz olur. kimseden utanmanız gerekmez.

ancak tehlikelidir zira karşı cinsinizi bu yalnızlığınızı ve huzurunuzu bozabilecek bir tehdit olarak görme aşaması vardır. kriterlerinize bir de "bu konforu feda etmeye değer biri mi?" sorusu eklenir. çoğunlukla da geçemezler. zaten artık basit, temel süreçlerden bile geçemiyorlar da neyse, o başka entrynin konusu. dolayısıyla fazla abartmamak lazımdır. mümkünse ilk sene fazla alışmadan yalnızlık bozulmalıdır.