yalnız yaşamak

6-7 sene yalnız yaşadım ama yalnız yaşamanın da tadını çıkaramıyorsanız eğer yalnızlık içinde kaybolursunuz.

heyecan aksiyon bazen esastır anlayan anladı zaten.

yalnız ölmek kadar koymaz.

benim de bir kaç sene tecrübe ettiğim yaşam şeklidir.

yaklaşık olarak bi 6 7 aydır yalnız kalıyorum, bana o kadar iyi geldi ki kendimi keşfettim, affettim ve huzurum arttı. yıpranan psikolojim düzelmeye başladı. insan özünü buluyor yalnız kaldıkça, ailemi severim fakat insan yalnız kalmalı belli bi zamandan sonra çünkü buna hem ruhunun hem bedeninin ihtiyacı var.

kolay elde edilemeyen ama alışıldığı zaman bırakılamayan toplum olarak da çok alışık olmadığımız bir durum.

ne kadar kibarsiniz.

tuvalet kapısı açık sıçmaktır.

çok güzel ve keyifli duruyor, öyle de hissettiriyor ama aslında bir çeşit lanet...

insan fıtratına ters fakat zamanın hengamesi içinde çoğu insana sıcak gelen durum. ne yaparsanız yapın mutlaka insan insana bulaşıyor bir şekilde. insan, kaçamıyorsun yani. dağa çıkıp yalnız da yaşayamıyorsun. zor iştir. gerek yoktur. arada kullanmak iyi gelirdir.

ben kek miyim diyene kadar bu şarkıyla yalnız yalnız rahat ve dans ederek delirmeceler :
hayata bir kez geliyorsunuz sizi yalnız kalmaya zorlayanlar, yalnız bırakanlar falan utansın arkadaşlar

insanları tanıdıkça yalnızlığı seveceksin sözü gelir akla
herkesin sevdiği bir sözdür
ve insana göre anlamı değişiyor
herkese katlanacak kadar saygılı bir insan olmak mümkündür ama o da bir yere kadar.

yalnızlık>>>>>>>>>>>>gürültü, kaos

son zamanlarda ihtiyaç olan tek şey olabilir.. insan bazen gelen gözyaşını tutmak istemiyor ya da koştura koştura lavaboya gitmek..

hayatımın en keyifli döneminin üniversitedeyken tek başıma ev tuttuğum 3 senelik döneme denk gelmesi. bu da mı tesadüf?
aslında herkes yalnızdır. sadece fark etmek uzun sürer.

20 yaşında yalnız yaşamaya başladım. 29 yaşında annem için aile evine geri döndüm, 31 yaşında yine yalnız yaşamak zorunda kaldım. mükemmel bir yalnız yaşama kariyerine sahibim. az buçuk tecrübelerimi aktarayım sizlere.

yalnız yaşamak insana kendisini tanımasına imkan sağlıyor, hayata bakış açısını değiştiriyor. geceleri konuşacak kimsen olmayınca kendin ile konuşuyorsun. kendini sorgulamaya başlıyorsun. değerlerin değişiyor, kendine bir çok özellik katıyorsun ve bir çok eski özelliğini de terk ediyorsun. şimdi diyebilirsin aile evinde kendini sorgulayamaz mısın? olmuyor. anca o değerlerden uzaklaşınca kendi aile değerlerini, bağlarını sorgulama isteği uyanıyor insanda. en azından bende öyle oldu.

ilk başlarda ev işlerinde zorlandım. her gün çamaşır, bulaşık, yemek falan. dedim kral olmaz böyle bir düzen kur kendine. çamaşır, ütü bunları pazar günününe koydum. yemek yapma mı? en başında çok söylenmeme rağmen hobim oldu. youtube sağolsun denemediğim yemek tarifi kalmadı. kendime eğlence çıkarttım, her yemeğe farklı bir tat katmaya çalıştım. bazen oldu, bazen de berbat oldu. arkadaşlarım eve geldiğinde puan verdirttim her yemeğime. 10 puan üzerinden 9.6 puan aldım en yüksek. bence müko bir puan. aile evine döndüğümde annem bile bir yemeğime 8.1 puan vermişti.

yalnız yaşarken bir birey olduğunu, kendi benliğinin daha önemli olduğunu anlıyorsun. gerçektende öyleymiş. kendine daha fazla zaman ayırıp, kendinle daha fazla konuşuşuyorsun. insanın en iyi dostu kendisi olduğunu anlıyorsun. offf şimdi claaarkk buna da çok anlam yükleme demeyin bana. yüklüyorum çünkü benim için 20 yaşında önemliydi ayrı eve çıkıp yalnız yaşamak.

yalnızlık hissi arada bir vursa da yalnız yaşamak iyidir, güzeldir. imkanınız varsa çıkın ayrı eve gençler. kendi hayatınızı, kendi düzeninizi kurun. prangalarınızı kırın. sonuç olarak bu hayatta sadece bir bireysiniz, annenizin ve babanızın kurduğu düzen içinde yaşamak ayrı, kendi kurduğunuz düzen içinde yaşamak ayrı.

bağımsızlığın ve bireyselleşmenin son ayağıdır.

6. senesinde, yavaştan yavaştan canımı sıkmaya başlayan durum.

hayatınızı, evinizi, yatağınızı paylaşmak isteyeceğiniz, aklınızda canlanırken sırıtmanıza sebep olan birisi eğer varsa korkunçtur.

insandan tiksinen, toplumdan soğumuş, kalabalığın onu hasta ettiğini düşünen birisi için ise ayrıcalık.

asla yapamayacağım şeylerden biri galiba. kısa süre evde yalnız kaldığında bile depresif oluyorum. normalde temiz adamım ama az önce esen rüzgarla evin içinde poşet uçtu.

yalnızlığının bir özgürlük mü yoksa dışlanmışlık mı olduğunu anlamaya çalışmaktır.

ev içindeki yetenekleri maksimuma çıkarıyor.
örneğin düzenli yemek yapmak artık bir zaruret olduğu için bu konuda sürekli yeni şeylerde yapmak zaruret. bu da otomatikman becerileri arttırıyor. bugün istediğim hemen hemen her şeyi yapabiliyorsam bu yalnız yaşamanın getirdiği kendime iyi bakmaliyim sefil gibi olamam dürtüsüdür.
bununla birlikte temizlik yine benim için ciddi önemli mesele. mutfak, banyo kenar köşe temizliği hemen hemen her gün yaptığım iş ki yemek bulaşık temizlik ise yalnız yaşarken günün gerçekten büyük bir bölümünü alıyor.
neyseki işim de evde de hepsinin kendine ait bir zaman dilimi var.
onun haricinde yalnız yaşamak fıtratı benim gibi merdumgirizlege yatkın olanlar için müthiş bir bağımlılıktır. çünkü gerçekten işin meşakkat kısmını atlatıp artık her şey sisteme bindiği zaman yalnız yaşamanın tarifsiz rahatlığı bütün her yeri sarıyor bu da insanı insanlardan bütün bütün uzaklaştırıyor.
ve bir gün hayatı birileriyle paylaşmak niyeti varsa gerçekten ciddi bir adaptasyon süreci olması kaçınılmaz olacaktır.

artısı eksisi birbirine denktir.