yalnız yaşamak

özellikle banyonun kapısı açık olarak işemeyi özlediğim yaşama biçimi.

insana kalabalık olarak kendisi yeter.
ben de kendi kalabalığı ile yaşayanlardanım bu bağlamda. şikayetçi miyim? bazen evet. ama ekseriyetle hayır.
hayattan keyif almayı bilen bir yapınız varsa keyifli olur. aksi durumda yaşadığınız yeri bir (bkz: zindan adası)na döndürebilirsiniz.

bir dönem gerçekleştirdiğim ve halen bana çekici gelen bir yaşam tarzı. bazı konularda zorlanabiliyor olsanız da genel olarak karışan eden olmaması, kendi düzeninize kendinizin karar veriyor olması en olumlu yönleri.

yıllarca kalabalıklarda yalnızdım; gıbta ile bakılan maddiyatla sarılmış, manevi olarak bom boş bir fanusun içinde kendimi bulma çabası, mücadeleler ve bu fanusu kırıp dışarı kaçmak sonrasında gelen yalın yalnızlık, artık kalabalık değil etrafım çünkü cebim ya da banka hesabım kalabalık değil.

bir başımayım, yatağın bir tarafı daima soğuk, duvarlar dilsiz ve sağır, sözcükler ahenkli de olsa, bir ezgiyle de gelse zaman zaman acımasız.

bu yalnızlık da zor ama umudum var, kendimi gerçekleştirme yolunda attığım adımın devamının geleceği umudu.

umutsuz yaşanmıyor.

başıma gelmesinden korktuğum durum.

özenilecek bir şey olduğunu düşünmüyorum. aile bazen çok şeydir bazen de çok şeyin sebebi.

ne tür bir yalnızlık bu diye sormamız gereken durum. bana kalırsa seçilmiş, istenilen bir yalnızlık huzurdur. kendini daha çok tanımak, kendine daha çok yetmek, hayata karşı biraz daha güçlü durabilmek kimi zaman, yaratıcılığın had safhaya çıkma ihtimali, özgürlüğü biraz daha başkalarına olan sorumluluktan uzak yaşamak ve daha bir çok şey... hayatta her daim yalnız olduğumuzun bir hatırlatıcısı aslında. sadece biz bu yalnızlığı planlanmış ve getirilerine hazır olarak yaşıyoruz. adına huzur diyoruz.

birde başka türlüsü vardır ki sanmıyorum zerre güzel olsun. yalnızlığa mecbur olmak, hayatta hayat tarafından yalnız bırakılmış olmak. bu seçilen bir yalnızlık kadar güzel olmazdı sanırım? yalnız olmayı istemeyen bir insan için yalnız olmak. neden bilmiyorum bu türden bir yalnızlığın bana çağrıştırdığı şey genelde yolun uzunca bir kısmını geride bırakmış yaşlı ve yorgun yürekler ya da daha yolun başında yolun sonuna doğru itilmiş olan minik yüreklerden gelen alışıldık bir acıyla akacak olan (k)anlar oluyor. bu da huzur verir mi? hiç zannetmiyorum. hayata karşı gerçekten güçlenmiş olanların yalnızlığı ve her yeni günde asıl olan "hayatta her daim yalnız olduğumuz gerçeği" ne hazırlıksız yakalanmak.

bazen iyi bazen kötüdür.

aslında hepimiz yalnız yaşıyoruz. sadece henüz zamanı gelmedi.

geniş çevresi ve sürekli görüştüğü arkadaşları olmayan, evde takılmayı seven insanlara tavsiye etmediğim durum.

hayata devam etme motivasyonunu sağlamak için bize gösterilen o illüzyonlara muhtaçız arkadaşlar. ve tek başına kalmak farkındalığı çok fazla arttırdığı için bu hayatın aslında ne kadar değersiz olduğunu bir süre sonra anlamanızı sağlıyor. ne kadar süreceği, yalnızken kendinizi ne kadar dinlediğinize ve hayat hakkında ne kadar düşündüğünüze bağlı olmakla birlikte kaçınılmaz son böyle oluyor. yani psikilojinizde derin yaralar açabilir. özellikle hem yalnız yaşıyor hem de insanlarla çok az görüşüyorsanız.
o yüzden bir kişi olsa bile birlikte kalın ki hayattan gerçeklikten kopmayın.

eğer biraz da sorunlu bir psikolojiye sahipseniz sabahtan akşama dek uyuyup bir yarım kokoreç ardından en ucuzundan, içebildiğiniz kadar şarap gömeceğiniz ve sürekli bunu tekrar edeceğiniz günlere doğru sürüklenebilirsiniz. birkaç ay boyunca her gün kusana kadar içip, sesiniz kısılana kadar isyan etmenin sonucunda da bir şeylerin düzeleceğine dair umudunuzu yitirirseniz kendinizi aynanın karşısında bir elinizde jilet, bir elinizde şarap şişesiyle şah damarınızı kesmek üzere bulabilirsiniz. yani son derece sağlıklı bir psikolojiye sahip değilseniz yalnız yaşamayın. tavsiyem budur.

yalnızlık kimi kişilerde depresyon yapar. depresyon da intihara götürür. özkıyımın önemli sebeplerindendir

mevcut ekonomik durum sebebiyle birçok kişinin isteyip de yapamadığıdır.

5. senesinden yola devam ettiğim, bakalım sonu ne olur.

maalesef seçim değil kaderdir.

kendi kendine sohbet etmeyi çözünce çok zevkli olan bir olay.

ben ve biz, yani diğer benler ve ben, çok mutluyuz.

ıyi bir maaş ve yakin arkadaş çevresi ile aynı zamana denk geldiğinde tadından yenmez bir olay

son on yıldır mecburen yaptığım eylem. 21den sonra yalnızlığım katmerlendi. anlayacağın o ara yemişiz gölü.

kendisiyle başbaşa kalmak isteyenler için muazzam bir yaşamdır bakınız 'yaşam'dır diyorum.
yalnız yaşamaya başladığım ilk 1, 2 ay biraz zor geçmişti. acaba yanlış mı yaptım bir ev arkadaşı mı alsam yanıma diye düşünmüştüm. şimdi ise öyle bir şey yapmadığıma şükrediyorum. işten yorgun argın gelip evin o huzurlu sessizliği benim için çoğu şeye bedeldir. tabi evli olup eve geldiğinde eşinle ya da çocuklarınla kavuşmak bunun dışında söz meclisten dışarı. zaten gün boyu iş güç koşuşturmaca gürültü patırtı yoruluyoruz bir de eve geldiğimizde düşüncesiz bir ev arkadaşının arkadaşlarına maruz kalmak işleri çığırından çıkarabilir. insan kendisiyle zaman geçirdikçe ne istediğini buluyor. kendi kendine yetmeyi kendinle eğlenmeyi kendini dinlemeyi en önemlisi de kendini öğreniyorsun.

deli gibi sevdiğin biri yoksa en güzel yaşam şekli.