yalnız yaşamak

kişinin kendi tercihiyse, dünyanın en harika şeyidir.

muazzam

şu aşamada elimde kalan tek lüks.

başta garipsersiniz ama alışırsanız bir daha bırakamazsınız

"ben sakinliğimle mutluyum, kitaplarımla evliyim; umrumda olan tek şey kâğıtlarım, kalemlerim."
celeste albaret
bu bir seçim ise takdir edilesi gibi ancak mecburiyet ise kolaylık dileyeceğim yaşama şekli.

yalnızlığın güzel tarafları tahmin ettiğinizden de çoktur.

kendinize sürekli meşgale, uğraş bulursunuz.
kimseden izin istemek zorunda kalmazsınız.
acaba ne derler gibi korkularınız olmadan yaşarsınız.
kimseye hesap vermezsiniz.
sizi sövüşleyen birileri yoktur, paranızın yetip de üstelik biriktiğini görünce sevinirsiniz.
kimseye değer vermek zorunda değilsinizdir.
kafanıza göre, ne isterseniz yaparsınız.
size engel olacak birisi yoktur.
dır dır ve vıdı vıdı hayatınızdan çıkmıştır.
televizyonun kumandası yalnızca size aittir.
istediğiniz saatte yemek yersiniz.
istediğiniz yemeği yaparsınız veya yersiniz.
istediğiniz saatte uyur, istediğiniz saatte uyanırsınız.
yaptığınız şeylerden pişman olmanızı gerektirecek birileri yoktur, asla pişmanlık yaşamazsınız.
size yaptıklarınız hakkında hesap soracak birileri yoktur.
rahatça televizyondaki adamlara sövebilir ve kimseden uyarı almazsınız.
evde istediğiniz kıyafetle dolaşırsınız, hatta yaz günleri kıyafetsiz bile dolaşmaktan utanmanızı gerektirecek birileri yoktur.

bunlar bir kaç dakika içinde aklıma gelenler.
yani yalnızlığın nimetleri sandığınızdan çoktur.

dünyanın en güzel şeyi

çok korkutucu geliyor bana.
bir kaç gün belki keyifli olur ama sonrasında hoşuma gitmez diye düşünüyorum.
evde benden başka biri olsun isterim.

sanıldığı kadar da güzel bir şey değildir. başta çok güzel gelse de sonrasında duvarlarla konuşuyor konumuna gelebilirsiniz… o zaman da tavsiyem bir ev arkadaşı almanız (4 ayaklı olanından).

yine de güzel be.

ah be allah'ım, olmasaydı sonum böyle.

olmasaydı kimsenin sonu böyle rabbim.

ben ne dindar olabildim ne kafir,belki en iyi münafık olabildim.

kafirlerden de altta...

ah be allah'ım,

duygusuzluğu verdin bana...

ketlenmeyi verdin

belki de ben istedim rabbim

belki de ben istedim.

ama o tarafa gelince

öbür tarafa gelince

ister cennete koy, ister cehenneme beni


yemin ederim gözüm, göğsüm, gönlüm, yüzüm buruk olacak rabbim

hangisine koyacak olursan ol..

kalbim kırıldı

ver hükmünü boynuma,

vur gitsin...

ne sana, ne kendime yar olabildim...

evdeki her şeyin en fazla iki kişilik olmasıdır. kediyle ve çiçeklerle konuşmaktır. gecenin bi yarısı dilediğin gibi müzik dinlemek, beklenmeyen zamanda kapı çaldığında kim ya bu? demek, buzdolabındaki şeylerin ne zaman biteceğini bilmek, her sabah demlediğin kahveyi bitirmek, sıvı sabunun geç şampuanın erken bitmesi ve çok gelen elektrik faturasına şaşırmaktır. çünkü tek kişisinizdir. bunun adı yalnızlıktır. yalnız yaşamaktır.

ya her şey çok güzelde o yemek yapma süresi çok uzun.

hali hazırda yaptığımdır.
20'li yaşlarda daha da zevkliydi lakin her geçen yıl istenmeyen şeyler kategorisine evrildi.

olması gereken, her insan 3 ay yalnız 3 ay biriyle yaşamalıdır.
bu ailesi olur, sevgilisi olur, eşi olur vs.
3 ayda 1 rutine oturtmalı.
en güzeli bu bence

sevgililerin yapmış olduğu "ilişkimizi yeniden gözden geçirelim" eylemidir.

son 4 yıl boyunca mayıs ve ağustos aylarında ikişer üçer hafta yaşadığım hayat. genelde şöyle oluyor, ev boşalınca "oh be" diyorum. sessizlik içinde huzurlu günler geceler yaşıyorum. sonrasında süreç bitiyor ve ailem eve geliyor. bu kez de ne kadar çok ses ürettiklerine ve sıradan günlerde benim bunu nasıl fark etmediğime şaşırıyorum. bi 4-5 gün bu şaşkınlığım ve sağdan soldan çıkan anne babama alışmam gerekiyor.

ezcümle: alışınca bir daha biriyle yaşamak zor geliyor, kendi anne babanız olsa bile.

bugün anamı, babamı ve iki arkadaşı aradım. meşgul ya da açan yok. meşgule atan da babam bu arada.

tam anlamıyla sikko bi olay yani.

lütfen artık bana da nasip olsun. nasip bu arada

belli bir yaştan sonra çok zor yalnız koca bir ömür geçmez.

birkaç yıl denemek istediğim olay.her akşam ne pişirsem derdi olmadan, sabaha kadar dışarda gezsem bile kimseye hesap vermeden, ben ve keyfimin kahyasıyla birlikte yalnız yaşasak ne kadar güzel olurdu.