yalnız yaşamak

önümüzdeki haftalarda yaşamaya başlayacağım eylemdir.

güzel yanları da çok ama şu "tuvalette kilitli kalırsam ve yanımda telefon da yok" düşüncesi biraz limon sıkıyor.

hayal ettiğim yaşam biçimidir. sürekli kurallara uyum sağlamak çok yorucu.

deneyimlemek istediğim ama zor olduğunu da tahmin edebildiğim eylem.sonnuçta evde mutlak bir sessizlik hakim.yemeğini yapan yok,kıyafelerini yıkayan yok.ama böyle yaşayan erkekler askerde daha rahat edecektir eminim.

7 senedir deneyimlediğimdir. dışardan bakılınca "of çok iyi ya" dedirtebilir; ancak zorlukları da var tabi ki. haftada 3 kere "öf çok yalnızım." diye düşünüyorum 2-3 senedir ya da maaşım asla yetmiyor evle ilgili kurduğum hayallere.

güzel kısmı her şeyi yapmayı öğreniyorsun. efendime söyleyeyim musluk nasıl tamir edilir, duşakabinin düşen kapağı nasıl monte edilir, kalem havya nasıl kullanılır, yerdekilere basmadan yürümek için hangi rota takip edilir, temizlik yapmadan maksimum kaç gün yaşanılabilir?

ev arkadaşlarını dahil etmez isek lise 2 den beri gerçekleştirdiğim eylem.

bu satırları yazmadan önce "kaç yıl oldu böyle yaşıyorum?" diye düşündüren eylem. üniversite yıllarını saymaz isek 11 yıldır tek yaşıyorum. bir çok olumlu yönü olduğu kesindir. nitekim bağımsızlık benim de karakterimdir!

deneyimlemeyi inanılmaz istediğim şey.
ev içinde bana karışan gestapolara yer olmayacak. ev arkadaşı almak zaten hiç yapmayacağım bir şey. eğer olur da yalnızlıktan sıkılırsam dışarı çıkar, bir iki insan yüzü görürüm ya da evcil hayvan sahiplenirim.

yemek yapmayı öyle ya da böyle öğrenirim zaten. temizlik işlerinden nefret ettiğim için canım ne zaman isterse o zaman temizlik yaparım. tabii ki çöp eve dönüştürmeyeceğim evimi. normalde de o kadar pasaklı biri değilimdir zaten. ama öyle her yer bal dök yala olsun diye bir kaygım da yok.

eşyalar kullanılabilir olsun yeter. öyle çok cafcaflı şeylere gerek yok. çok fazla eşyaya da gerek yok. eğer olur da evimi süslemek istersem de her şeyi kendim yaparım. dışarıda satılan zamazingolardan daha ucuza olacağı kesin.

eve misafir gelmez zaten. misafir sevmeyen bir insanım. sadece çok yakın arkadaşım ya da sevgilim gelir.

belki aile evini özlerim. orada hayat daha kolay ve rahat çünkü. kardeşimi çok özlerim. ailede çok sevdiğim tek insan o. bir odayı da kardeşim için ayırırım.

gürültücü bir insan değilim. gürültülü bir ortam beni tedirgin eder zaten. müzik dinlersem kulaklıktan dinlerim. bir şeyler izlersem sesi açmam. komşular rahatsız olmasın.


kocaman bir kütüphanem mutlaka olacak. kütüphanesiz ev olmaz.

işte, hayallerim böyle. her şey hayallerdeki gibi değil biliyorum. ama en azından hayalime yakın bir hayatım olması için elimden geleni yapacağım.

eğer anneniz hayatta ise şefkatinden uzak kalması zor ve biraz silkeleyici bir durum.

ben eve geldiğimde yemeği hazır olan, çamaşırları yıkanmış, odası temizlenmiş bir hazırcı olduğum için yalnız yaşadığım dönemlerde bunların bunalımını çok yaşadım. işten çıkıp geliyorsun yorgunsun ve yemek yok. eğer buzdolabını takip etmiyorsan malzemen de yoktur kesin. dışarıdan yemeyi benim gibi sevmiyorsan ki sevsen bile nereye kada sürecek bu? çok yorucu. ben işte boş kaldığım an “bugün ne pişircem yaa” stresine düşüyordum. * ama ev yönetimini, para yönetimini tecrübe ediniyorsun. heves edenlerin en önemli heves sebebi muhtemelen istediği saatte eve girip çıkabilmek. bu yanı güzel tabi. ama yemek yerken bir anda gelen “tek başına da yenmiyor be” hissi... yani bilemedim tavsiye eder miyim ama bi deneyip yeniden aile ile yaşayın size uygun olup olmadığını anlarsınız. eğer mecbur iseniz zaten yapacak bir şey yok.

zaruriyettir yoksa yalnız yaşamaktan nefret eden bir insanım. yorgunluktan gebererek eve gelirsin bir tas yemek bulamazsın yapmadiysan, sevincini paylaşmak istersin yine mal gibi bir başınasindir. hastalanirsin ilgi istersin onu da kendin vermek zorunda kalirsin.
seveni vardır yoktur umurumda değil yalnız hayat tek başına yanında en azından biri olmadan eksik doğal değil.

her insanın hayatında en az bir defa tatması gereken modern sultanlık çeşidi.

rahat bir nefes aldığın andır. sessizlik, huzur...

yalnızlıklar içinde kalabalık olmaktır.

kısa ve orta vadede muazzam bir şey gerçekten.

fakat uzun vadede; özlüyorsun ama be!
biri olsa da ona filtresiz kahve yapsam, karşılıklı içsek diyorsun. demliğe her seferinde tek fincan çay koymak, taş patlasa 3 bardak içip, kalanı lavaboya boşaltmak.
bulaşık makinesinin bir türlü dolmaması mesela.
en sevdiğin çay fincanının yıkanması için 3-5 gün beklemek!

mutluluğu paylaşamamak! aman allahım!
küçücük de olsa, bir şey için aynı anda gülmek biriyle, o konu hakkında konuşmak istemek ama konuşamamak; mümkün olmaması, lanet olsun ki ''mümkün olmaması.''

yıllarca yalnız yaşadım iş sebebiyle. farkındalık kattığı bir gerçek. bunun yanında insan psikolojisini de zorlamakta. tek iyi yanı yalnız kalmak istediğiniz zaman herhangi bir efor sarfetmenize gerek yok.
yalnızsın işte bildiğin

kafamın içinde hep yalnızım zaten, yaşıyoruz ölümüne bu yalnızlığı.

ciddi anlamda güçlü olmayı gerektirir.
başarabilirseniz bir kaleniz bir de yaşam tarzınız oluşur...

ben.

ailemden ayrı yaşıyorum.
ne güzel şey şu yalnızlığın sesi.

yolun yarısını geçene kadar gayet zevkli olan durum.

insanın yalnız olması için illaki bir başına olması gerkmez. sizi manevi anlamda doyurabilen bir sosyal çevreniz yoksa da yalnız hissedersiniz. üstelik kalabalığın içindeki bu yalnızlık hissi, hiç de öyle insana kendini kuş gibi özgür ve özgüvenli hissettiren bir his değildir. bilakis acı verir, çaresiz, kimsesiz hissettirir çoğu zaman.

fakat siz bu acı şurubun tadını artık bildiğinizden, kirpi ikilemi gibi ne insanlarla, ne de insanlarsız yapamazsınız.

alışır, adapte, olur ve güçlenirsiniz bir süre sonra. aileyle kısıtlı zaman geçirir, yeni insanları sosyal arkadaşlıklar seviyesinden daha ötesine taşımaz bütün soğuğuna rağmen kendinize ayırdığınız o kutsal zamandan feragat etmemeyi öğrenirsiniz.