yalnız yaşamak

sorun çıkaran ve hesap soran insanlardan uzak bir hayat yaşamaktır.

mutfağı istediğin zaman toplayabilme özgürlüğüdür

ah fırsat vermiyorlar..

gabriel garcia marquez - yüzyıllık yalnızlık kitabında şöyle diyor.
“birisi, kabuk tutmuş yaralarımızı okşamaya başladığında,
cırt diye açılıveriyor ve oluk oluk kanama başlıyor yeniden…
birine teslim olduğumuzda ve içimizi döktüğümüzde,
bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıveriyor.
o yüzden değil mi, içimizi tutmalarımız,
birine teslim olmaktan korkmalarımız,
ortalıkta tedirgin ve gergin dolanmalarımız? -
anlatsam mı, anlatmasam mı?- kararsızlığımız, -bu sevgi beni acıtır mı?- kuşkularımız…
her zaman seni üzecek birileri olacaktır.
tek yapmamız gereken; sevginin bize vadettiklerine güvenmeyi sürdürmek,
ama kime ikinci defa güveneceğimizi de
iyi seçmek.”

yalnız yaşasam esc a çok para veririm, iyi böyle.

ailemle yaşadığımda farklı şeylerden şikayetçiydim, yalnız yaşadığımda farklı şeylerden. asla memnun olmayan bir türüz. en iyisi aileyle aynı şehirde yaşayıp özlediğin zaman gidip görmek, sonra evine dönmek.

aile üyeleriyle uğraşmayı seviyorum. abimin tişörtlerini çarpmayı, pederle saçma sapan konularda iddiaya girip harçlık kapmayı* validenin yemeklerine laf atmayı*
ama bir yerden sonra evden ayrılmak gerekiyor.

yani avantajları da var dezavantajları da

dünyanın en güzel eylemlerinden biridir.

paylaşmak elbette güzel bir şey ama nerden bakarsan bak, yalnız yaşayabilmek insanın ulaşabileceği pik noktalardan biridir.
sağlık sorunu olduğunda biraz sıkıntılı olabiliyor. düşük tansiyon sahibi biri olarak üst üste baygınlık geçirdiğim zaman ucundan tırssam da, yine de yalnız yaşamaya oy veririm.

hayalim.

edit: yok ya degilmis.

yalnız yaşamayı hiçbir şeyle değişeceğimi sanmıyorum.
genel olarak kafa dinlemeyi seviyorum çünkü, kendimle baş başa kalmayı seviyorum. hatta yalnızlığın olumsuz yönlerini yaşamayı da seviyorum.
aslında sevmekten ziyade alışkanlık benimkisi. yalnız kalamadığım sürece ailemin yanında bile rahat hissedemiyorum, yabancı geliyor her şey.
yalnızken çok daha fazla kendim olabiliyorum ya da alışkanlık olduğu için öyle hissediyorum.

zor gençler zor. herkes hayal kuruyor ama ilk zamanlar ohh dedikten sonra evin içinin sessizliğinde boğuluyor insan.
bir de alıştıktan sonra kimseye tahammül de kalmıyor. yalnızlıkla tahammülsüzlük arasında sıkışıp kalıyorsunuz.

yalnızken düzen kurabiliyorum, planlarım oluyor, kendime göre karar alıp hayata geçirmek özgür hissettiriyor. sorumluluk almak iyi geliyor bana. kalabalıkta tahammül edemediğim bir sürü şey oluyor yalnızken sadece kendime.
sıkılmıyorum, kafam rahat oluyor, kontrolün elimde olması güven veriyor.
münzevi biriyim, bana iyi geliyor yalnızlık.

uzuuuuun uzun yaşadım.

yalnızlık içinde yaşıyorsan bi yerden sonra kaybolur gidersin. ona göre

bir gün ben de yalnız yaşayacağım. en büyük hedefim.

1 ay sonra hüseyin aktepeye bağlıyor insan.

ee gençler ufaktan adam olmaya başlıyorsunuz aferin.

böyle tırı vırı hayalleri gerçekleştirdikten sonra daha üst perde hayaller için çabalamaya başlıyor insan.

büyüyor olmanızı memnuniyetle karşılıyoruz. alnınızdan öpüyorum alnınızdan. helalalall.

yalnız yaşayan biri olarak zor agalar zor. insan eve gelince anlıyor yalnızlığı. apartmandan gelen yemek kokuları da bunu iyice tetikliyor.

ne kadar ailemden şikayet etsem de pek bana göre olmayan yaşam stili. çünkü ben evcimen biriyim. ama evde de tek başıma sessizlikte kaldığım her an bunalıma giren biriyim. evimde sevdiğim insanlar da olsun istiyorum, kendime özel alanım vaktim de olsun istiyorum.
bugün birkaç saat evin güneş görmeyen yerinde, uyuklar halde kaldım da hemen bunalıma sürüklendim içim karardı. hep yalnız yaşıyor olsam, dışarı çıksam bile eve her döndüğüm anda karanlık düşüncelerle baş başa kalacağım. halbuki ben yaşayan ev seviyorum. devinim seviyorum.
düşünecek vakit olmamasını seviyorum.

insanın psikolojik şartlarını zorlayan bir yaşam biçimi, heleki dürüst efendi bir insansan mental olarak ya taşa dönüşüyorsun veya parçalara ayrılmış porselen bir eşya gibi dağılıyorsun. kesinlikle ortası yok, insan sosyal bir canlıdır.

hoş geliyor tabi kulağa, ulan tüm gün ev benim diyorsun değil mi aile evinde yalnız kalınca? dikkat et, ev benim değil, tüm güm benim. sen farkında olmasan da beyin uzun bir süre degil, sadece 24 saat civarı yalnız kalacağını çoktan bilinçaltına şartlıyor.

bir de bu durumun, beynin "ulan, sanırım uzun süre yalnızız." farkındalığını yaşadığı versiyonu var. yani tek başına kiraya/eve çıkmak dediğimiz olay. bilemiyorum sözlük, televizyon zerre izlemezdim ama şimdi sırf ses olsun diye açıyorum ve l koltukta uyuya kalıyorum, telefonu is yerinde şarja takmak zorunda kalıyorum. mazoşistimdir belki de.

bir 20 30 yıl sonra dönüşeceğim hayat.