yaşamaya değer mi sorunsalı

(bkz: absürdizm)

çoğu zaman hayır cevabı olan sorunsaldır. 2 milyar insanın suya, tuvalete erişimi yokken, bir o kadarı da açlıkla boğuşuyor ve tecavüz, işkence gibi temel ağır hak ihalellerine maruz kalıyorken çoğunluk için bu cevap hayırdır. lütfen realist ve rasyonel olalım. bizim şu anda karnımız tok ve bu klavyelere sıcak bir yerden yazabiliyor olmamız, tek başına öznel yargılarımız nesnel bir bütün olarak yaşamı ele aldığımızda onun meşru, kabul edilebilir olduğunu göstermez. biz, evrimimiz gereği belli bir mesafenin uzağındaki acıları duymamak bilmemek düşünmemek zorundayız ki akıl sağlığımızı koruyarak varlığımızı genetik güdülerimizin itelemesinde sürdürebilelim. ancak bu demek değildir ki dna kopyalama temelli bu karbon iskelet köleliği , yüksek bir etikten kabul edilebilir olsun. hayır arkadaşlar, bu his sadece bizleri bağlar. kendinizi kopyalamadan tadını çıkarın ki gelecek nesiller sizin anlık cahilliğinizin kurbanı olup sabah 8 akşam 5 köleliğiyle pandemi yaratıcı sirk çobanlarının sopasında kukla haline gelmesin. sevgimle söylüyorum bu sözlerimi, yergiyle değil.

okunmayacak kadar berbat bile olsa hikayenin sonunu görmekte fayda var. yarım bırakılmış bir hikaye hiç yazılmamış demektir; bu yüzden bile yaşamaya değer. hayata, çok anlam yükleyip sırtımızdaki kamburu ağırlaştırmaya gerek yok. hepimiz zamanı geldiğinde ölümü eski bir dost gibi selamlayacağız zaten, acelesi yok.

edit: imla

"yaşamın anlamsız olduğuna karar vermekle, yaşanılmaya değmez olduğuna karar vermek arasında fark vardır. yaşam anlamsızdır ancak yaşamaya değerdir."

-albert camus

evet,bazen yaşamaya değer.çoğunlukla ise mecburiyet benim için:gidilmeyenin, gidemeyenin acısı...

geçmişte olan geçmişte kalıyor.yarın ne çıkaracak onuda bilemiyoruz.ama hiçbirşey sebebini işlemeden olmuyor.yaşamaya değer mi? güzel soru bunu birazda nasıl yaşadığımız belirliyor.hedeflerimiz ideallerimiz için ne kadar uğraşıyoruz?yoksa sadece daha iyiye imrenip moral mi bozuyoruz?hepsini bir ele aldığımız zaman bu sorunun gerçek cevabı çıkar ortaya..

herşeye rağmen kesinlikle değer. uzun bir yol karşımıza neler çıkacak bilemeyiz.
önemli olan bittigi zaman değip değmediği değilimdir?

zenginler için değer fakirler için ise kişiden kisiye değişir...evet.

yine kocişinden boşanmış, ooo hayat yaşamaya değer diyen menapoz teyzeler doluşmuş ama size bi haberim var : ben 40 senedir yaşadım bi b*k anlamadım. anlayan kişi de görmedim.

tek bir tane hayatımız var ve her şeye rağmen yaşamaya değer.

allah’ın dini için evet yaşamaya ve ölmeye değer.

her hayat yaşamaya değerdir. eğer hayatımızın değer olup olmadığını sorguluyorsak belki hayatımızda değişiklik yapmanın zamanı gelmiştir.

ünlü bir feylesof der ki "yaptıklarımdan pişman değilim, aklım hâlâ yapmadıklarımda..."

yaşamaya değer tabii ki. çünkü yaşadıkça hep bir başka ihtimal vardır her sabahın ufkunda.
zulmün karşısında yürüyecek canımız oldukça güzel bir yarın da vardır ey sözlük.

velhasıl kelam, dünya yaşamaya elbette değer, hatta bana sorarsanız ölmeye bile değer.

(bkz: tabi lan manyak mısın)

ölüm kesin yaşam ise ihtimalken ben her zaman ihtimalin peşindeyim. belki de güzel mi güzel olur bazı şeyler.

yarınlar var oldukça belki bir gün değer diye nefes almaya devam edecek bedenlerimiz, sonunda anlam aramanın anlamsızlığını bilerek hayata gözlerini yumacak.

en kötü ihtimalle size sadece 1 hayat verilmiş. iyi değerlendirerek öyle yaşamak gerektiğine inanırım

bu aralar kafaya sık gelen sorunsal yallah sorunsallar yallah kışkış sorunsallar kış kış diye kovalamaya çalışıyorum çünkü kendime mantıklı bir açıklamada bulamıyorum.

insanları mutlu edebilme ihtimali bile, yaşamaya değeceğine inandırır kişiyi. yoksa yaşamak için sebepler teker teker kayboluyor da fark edemiyoruz.