yaşamaya değer mi sorunsalı

bilmiyorum ama deniyoruz işte.
çıkış bileti her zaman elimizde.

doğduysak değer.

bu soruyu hastanedeki hastalara, mahkumlara ve asgari ücretle geçinen insanlara sormak lazım.

"değmek" tabiri bu kadar kolay kullanılmalı mı bilmiyorum ama bulutsuzluk özlemi'nin de dediği gibi ne olursa olsun, yaşamaya mecbursun.

fazla sorgulamaya gerek yok, oluruna bırak.

bazen cidden hiç değmiyor. şu an olduğu gibi.

zaman geçiriyoruz işte hepimiz bir şekilde. değer değmez kaygısının dışında gittiği yere kadar gidiniz efendiler.

zenginsen değer. istediğin her şeye sahip olabildiğin bir hayattan daha güzel ne olabilir ki.

paran varsa kralsın yoksa değmez.

deger be yassamaya deger inanmassan en cok olemk istedigin bir anda kendini denize at anlasin cirpinmaya baslicaksin sonra ama boguljup ölursen sorumlusu ben degilim

optimist hiçcilik diye bir tanım var.materyalist -ya da ateist- insanlardaki yaşamanın hiç bir manasının olmaması paradoksuna güzel bir çözüm getirdiğini düşünüyorum.kısaca şöyle; velevki ölüm kesin bir son ve ondan ötesi meçhul veya yok.böyle bir ideolojiye mensup bir kişinin ha ecelimle ölmüşüm ha kendimi asmışım arasındaki fark ne? gibi kendini sorgulaması aşikar.fakat bence bunun yanında bir şekilde elimize geçmiş olan bu ‘yaşama’ lüksünü böylesine düz mantıkla kurulmuş bir önermeyle hiç etmenin manası yok.biraz daha bardağa dolu tarafından bakınca aslında kendimizi şanslı hissetmemiz gerek.milyonlarca sperm arasından sıyrılıp dünyaya geldik.yaşıyoruz, nefes alabiliyoruz, algılayabiliyor ve deneyimleyebiliyoruz.ve bunu çok daha kıymetli yapan şey tek bir şansımızın olması.bu dünyaya ilk ve son gelişimiz.halihazırda kendimizi burda bulduysak, bence elimizden geleni yapıp her şeye rağmen mutlu olmalıyız.illa çok tanınmak ya da unutulmamak mertebesine erişmemize bile gerek yok.bazen küçük düşünmeli ve elimizdekilerle yetinmeliyiz.ufak tefek şeylerle mesut olmayı başarmalıyız mesela.
ömrünce iş güç peşinde koşmuş, yapmadığı amelelik kalmamış, onca uğraşına rağmen maddi refaha erememiş fakat hiç bir zaman yüzünü astığını görmediğim bir büyüğümün çok değerli sözlerini yazmak istiyorum; yaşadığın yer cehennemse, cennete çevirmeyi bileceksin.belki bu size boş bir polyanacılık gibi gelebilir.ama elimizden gelen de bu değil mi zaten?
optimist hiçcilik hakkında izlemenizi şiddetle tavsiye ettiğim bir videoyu bırakıyorum:
(link: )

allah'a inanan biri için kadere inanmak da şarttır.
bu yüzden iyinin de, kötünün de yazgı ile alakalı olduğunu düşünür, çaresiz durumlarda yaradana sığınırız. dua ederiz.
inanmayan insan da çabalamakla hayatını geçiriyor sonuçta.

hayatta çok zorluklar görmüş geçirmiş biri olarak söyleyebilirim ki hiç isyan etmedim.

kötü günler kadar güzel günler de yaşadık. baktığın zaman her yaşanılan hep birer tecrübe, hep birer ders oldu.

yaşamaya değer kardeşim. yeter ki sağlık olsun. muhtaçlık olmasın, düşkünlük olmasın.
birinin dönüp bakmadığına belki bir diğeri sahip olmak için çabalıyordur.
ders çıkardığımız şey yanımıza kar kalıyor.

herşeye rağmen bu hayat güzel.

dünyaya bir kere geliyoruz ve boşuna olmadığına eminim. yaşamı yaşamaya değer hale getirmek ise tamamen kişiye bağlı.

bence bu sorun yaşadığımız yer ve koşullarımız ile paralel. uzun zamandır ben de türkiye'de yaşamanın gittikçe artan bir karın ağrısına dönüşmesini hem zihnimde hem bedenimde günbegün artan bir sancıyla izliyor, yaşıyorum. muhtemelen hala umudum var ya da boşu boşuna ölmenin bana hüzünlü gelen tarafını sevdiklerime yaşatmaktan korkuyorum. hükümete, partilere hiçbirine artık kızamıyorum. çünkü kötü olan kötüdür üzerine tartışmak, kötü olana sövmek anlamsız bir vakit kaybından başka hiçbir şey getirmiyor. ben bize şaşırıyorum, bize kinleniyorum. market raflarında paketlenmiş birer dilim peynire uzanan ellerimiz nasıl hala alkış tutabiliyor. yolda sarılan iki insanın hatta iki kardeşin sarılma biçimlerini eleştirip yorum yapabilecek kadar nasıl hadsizleştik ne ara bu kadar çirkinleştik anlamıyorum empati kurmakta istemiyorum. bunun sosyolojik açıklamaları yorumları hemen hemen aynı ama artık açıklanacak, anlaşılması gerek hiçbir durum kalmadı. insanlar hırçın insanlar bedbaht insanlar hadsiz ve sorumsuz. önce insan olarak kendimizi iyileştirmediğimiz sürece -ki bu günümüz şartlarında medya-toplum-hükümet iş birliği içinde oldukça da zor ama yine bunu başarırsak evet yaşamak o zaman daha anlamlı olacak. aksi halde her gün bir günün daha bittiğine sevinen sadece karın tokluğuna nefes alan öfkeli yığınlar halinde yok olup gideceğiz.
not: meğer ne çok dolmuşum ki tanımı görünce çalakalem yazdım.

21. yy dertleri.

bence bunun önüne '' merak '' ve '' tutku'' ile geçilebilir. her gün aynı şeyi yaşayan insanlar, hayatlarındaki bir sonraki günün de nasıl olacağını tahmin edebilir vaziyete geldiğinde hayatlarını değersiz olarak görmeye başlar ve böyle sorular sorar.

kendinize bir tutku bulun. para diye bir şey hiç olmasaydı, yine aynı şeyi ( veya şu anda yaptığınız şeyi) yapar mıydım diye kendinize sorun. zaten bu soruyu sorduktan sonra yaşamaya değer mi diye de sormazsınız. çünkü bilirsiniz ki kendiniz için yaşamaya değer bir şey yapmaktasınızdır.

merak edin ve tutkunuzu keşfedin.

bulunca da bana bir kahve ısmarlayın.

değip değmediğini anlamak için yaşamak ve görmek gerekiyor sanırım.

yaşamak zorunda olduğumuz için yaşıyoruz bunu bir anlasak ya.

yaşamdan vazgeçmeye değer mi ? sorusunu aklıma getirir hep. evet bazen gerçekten yaşam çok zor oluyor bazı insanlar için hayat her zaman daha zor elbette her zaman benden veya bizden daha kötü durumlarda olan birileri oluyor, doğru ancak hayattan vazgeçince elimize ne geçiyor ? bence mücadele verebilmek daha onurlu bir davranış, yaşamdan vazgeçmek ise havlu atmaktır. eğer yaşamaya değmediğini düşünüyorsanız hayatınız değiştirin ve yaşamaya devam etmeniz için nedenler yaratın. en azından bunun için onurlu bir mücadele verin zira tarih sadece kazananları değil mücadelesinden vazgeçmeyenleri de yazar.

değip değmeyeceğini ölünce göreceğiz gibi, paralel evren teorilerini mantıklı bulan biri olarak belki de şuan çektiğimiz üzüntülerle başa çıkmak öldükten sonraki yeni hayatımızda buna değdini gösterecektir diye düşünüyorum ya da şuan sahip olduklarımız bir boyutta sahip olmak istediklerimiz olabilir ya da kim bilir belki de keşke olmasaydı dediklerimiz; pişmanlıklarımız.
yani bana kalırsa her hayat yaşanmaya değer. şuan üzgün olsanız bile bir yerlerde başka bir evrende bir şekilde mutlusunuz bunu bilerek alın her nefesinizi.

değer birader değer. eğer sağlığın yerindeyse hersey için umut vardır. umut varsa yaşamaya da değer. herkes batar, çıkar, ihanete uğrar, parasız kalır vs. ama bu demek değil ki hayat sürekli kötü şeyler koyacak önünüze. velhasıl kelam karamsar olmamaya çalışın.