yazarların birini affetmeme nedenleri

böyle bir nedenim yok. affetmek değerlidir. konuyla ilgili video için

inandığınız ve savunduğunuzla sınanırsınız.

olmayan neden. cok enayi biri oldugumdan insanlar yapilan hatada cok guzel kandirabilirler beni onlari affetmem icin. iki guzel soz bile yeter o insanlari affetmeme. bazen bu safligimi kullanip beni salak yerine koyduklari anlar oluyor ben yine affediyorum ama kendi icimde. ve onlari hayatimdan cikarmak sartiyla. yani bence birisini affedememenin yuku icinize yerlesince ve bu agirlik gunden gune de artinca o yukun size kambur olmasindansa affetmeyi seciyosunuz. affedemediginiz insanlari bosluga dogru uflemek, salmak ve kendi yolunuza devam etmek en guzeli. oyle yapinca ustunuzden koca bir yuk kalkacak ve ferahlayacaksiniz

affederim ben.

akrep'in huyudur sokar insan'ın huyudur ihanet eder bir insan bir kere ihanet etti mi devamı illaha ki gelir.

affetmek yüklerinden kurtulmaktır.ama ihmal eden,değersiz hissettiren, ihanet eden,ötekilestiren, güveni zedeleyen, özellikle hatasını tekrar etme potansiyeli yuksek olan insanın tekrar sana zarar vermesine bir daha izin vermemektir onemli olan..

her şey olabilir. insandır yapar deme gibi enayimsi bir huyum var. tepem atarsa bilemem ama.

tanrımıyım affedeyim.

kalbimi kırsalar sorun yoktu ama hevesimizi kırdılar

canımın kalbimin acıdığını ciddi anlamda sızladığını hissettiğim ve her aklıma geldiğinde aynı şeyi hissetmeme sebep olduğu için affetmedim affetmeyeceğim .

aşırı hız yaparak kedimi öldüren sürücüyü asla affetmiyorum.

asla affetmeyeceğim.

mal güvenliğinin olduğu yerlere kamera takıp can güvenliğinin olmadığı yerlere kamera takmayanları da asla affetmeyeceğim.

bazı yaralarıma cidden ihanet edemiyorum..

iş işten geçmiştir.

o kişi kendini affettirmek için artık çok geç kalmıştır. benim için artık bir şey ifade etmiyordur. yaptığı hatayı telafi etmeye çalışmamış, çaba göstermemiştir. aynı hataları sürekli tekrarlıyordur. bu durumda niye affedelim? ( nil karaibrahimgil'in "ben aptal mıyım" şarkısındaki aptal olmamak için.)

dört anlaşma kitabında ise durum tam tersi. affetmek, iyileşmenin tek yoludur diyor. insan affetmeyince kendi yoluna bakamıyormuş, hep olduğu yer de sayıyormuş, affetsem mi/ affetmesem mi diye düşünerek gereksiz zamanını harcıyormuş. her şeye rağmen affet, çıkar onu kalbinden ve aklından ama gerekirse yine hayatına alma bak yoluna diyor kitap. tıpkı bergen'in tanrısına haykırdığı gibi. fakat bergen ablamız bu sefer de "tanrım kötü kullarını sen affetsen, ben affetmem" diyerek koyuyor son lafı.

oturduk tanrı, ben ve bergen bu durumu sorguluyoruz. kafalar karışık, bug'tayız.

hayatımı olumsuz anlamda değiştirecek kadar büyük bir kötülük yaptıysa (bana değil ailemden çok sevdiğim birine de olabilir) affetmem. onun dışındaki her şeyin benim için bir şekilde geri dönüşü var.

(bkz: üslup)

şu yaşadığım ve zamanı gelince bitecek olan hayatımda öyle veya böyle hayatıma giren her kişide dikkat ettiğim tek şey.

çoğu şeyi affedebilirim ama haddini aşan ve üslubunu bozanlar ile yan yana gelmem mümkün değil, üslubunu bozan kişiyi affedemem nedeni kendime saygımdır.

çünkü herkese ikinci şans verilmez

ihanet eden o şahsı affetmiyorum.

üzüntü ve kırgınlık. hala öyle. hiçbir hatayı affetmiş değilimdir. hata hatadır. niye affedilsin ki. düşünerek yaşarken, dikkat ederken onun dikkatsizliği beni kırar. boş beleş hatalar yapması onun sorunu. yazarım tahtaya geçerim.

affetmeyen değil, affedilmeyen olduğum için aramızda herhangi bir sorunun olmadığı nedenlerdir.

ademoğlu bu hata yapması normaldir.
sen, ben, o herkes hata yapabilir.
özür dilemek erdemli olabilmekten gelir.
polyannacı değil hümanist bir insanım.
bir kaç kere hata yapmadığı sürece herkesi affedebilirim.
insanım çünkü. bu yanılgılar neticesinde yanlışlar yaptık ve bugünlere geldik..

rezil etti beni. arkadaşlarıma, sözlüklerde rezil oldum. hiç olmadığını düşündüler. beni deli sandılar. kafayı yemiş öyle biri yok dediler.

halen çıkmıyor ya ortalığa...
benim tüm lafım kalbimde değil ağzımda. affetmeme gibi bir durumum olamaz.