yazarların birini affetmeme nedenleri

kendime vermediğim değeri sevdiklerime verdiğim için kendimi affetmiyorum.
insanlar üzülmesin diye sustuğum için de...
şimdi icarus burada olsaydı kendimi övdüğümü söylerdi.
ama aslında bunlar övünülecek şeyler bile değil.
bunlar kendini mutsuz bir hayata hapsetmek için iki ana kural.

çünkü kendimden de kalbimden de eminim. durduk yere küsüp durduk yere kırılıcak biri değilim. birini hayatımdan çıkarmışsam haketmiştir. geriye dönüp bakmak ihtimal bile değildir artık.

kindarım. konu kilit

acımın hala geçmemesi.

bir kere yanlış yapan bir daha yapar. o yüzden insanların ikinci şansı hak ettiklerini düşünmüyorum. bir kere hayal kırıklığına uğradığınız zaman ikincisini de mutlaka yaşarsınız, bir kere keriz yerine koyulduysanız muhakkak bir kere daha keriz yerine koyulacaksınız, bir kere aldatılsanız aynı kişi sizi bir kez daha aldatır.

bazı şeylerin kıymeti olmalı. sizin insanlara hayatınızda açtığınız yer gibi. onlara vazgeçilmez olduklarını gösterirseniz sizi mutlaka üzerler. öyle bir yerde konumlandırın ki, tek yanlışlarında sizin sırt çevirip hiçbir şey yokmuş gibi hayatınıza devam edebileceğinizi anlasınlar ki cesaret edemesinler.

2 tane canımız olsa, ölmekten korkar mıydık? hiç sanmıyorum.
aynı hesap.

yokki her durumda affederim.

aynı hatayı(hata da baya büyükse) tekrar yapacağından eminsem affetmem ama onun dışında kırgın kalamıyorum kimseye.

çok değer verdiğim seramik bir kül tablam vardı. temizlikçi kadın düşürüp kırdı. kızdım ama olmuşla ölmüşe çare yok. dikkatle topladım kırıkları. epoksi ve japon yapıştırıcı kullanarak birleştirdim. çok dikkatle bakmadan kırık yeri belli olmuyor. ama benim için kırık bir kül tablası.
herhalde anlattım derdimi. kötü kırılmışımdır. tekrar konuşsam bile hiç unutmam.
yalanla ilgili olarak söylenen sözü anımsayın:
"beni üzen bana yalan söylemiş olmanız değil bayım, size bir daha hiç inanmayacak oluşum"

affetmiyorum dersin, muhattabının g.tü iyice kalkar. gördük bunları.

yok saymak yeterlidir.

beni unuttuğu için.*

en yakın arkadaşlarımdan biri sürekli geç kalırdı. bn böyleyim beni böyle kabul et der dururdu. sonunda dayanamadım ve ben de geç gittim. ilk geç gittiğimde arayıp haber de vermedim.

beni aradı nerdesin vs dedi. bir işim çıktı yarım saat bekler misin dedim. ben gidiyorum dedi ve gitti.

demek ki ben yanlış kişiye hoşgörü göstermişim dedim aramadım ve yıllardır konuşmuyoruz.

bir insan sizi çok basit bir nedenle aramayı sormayı bırakıyorsa sizin dostunuz olmamıştır. böyle insanları kendine haline bırakıyorum.

aşırı hız yapıp kedimi öldüren ve inip yaşıyor mu diye bakmayan şoförümsüyü affetmiyorum.

ben onu aylarca büyüttüm, o gelip bir saniyede öldürdü, nasıl affedebilirim?

gözyaşı sebebim olanı affetmem. bu kadar basit aslında.

salak yerine konulmayı affetmem. ya ben her şeyi görüyorum zaten, ya da er geç öğrenicem inatla hala yalan söyleyen, aptalmışım gibi davranan insanlara sinirim bozuluyor. yakalarsam affetmem efenim

hepimiz ademoğluyuz hatalar bize has.
sonu ölüm gibi bir acıya sebebiyet vermeyen her şeyi affedebilirim ben.
niye affetmeyeyim ?
neyim ben tanrı mı?

daha önce bir kere affetmiş olmak. ikinci şansı herkes hakeder efenim ama üçüncüyü istemek yüzsüzlük vesselam.

yok. kendi ruh sağlığım için herkesi, her yapılanı affederim.
herkese hakkımı helal ederim.
ahirette karşılaşmamak, yeniden aynı tatsız durumu hatırlamamak için.

önce affederim sonra onu zihnimde görmeyeceğim bir konuma koyarım.
iletişim kuramayacağımız bir yere.
çünkü kalbimi kasıtlı bir şekilde kıranla muhabbet edemem. ne gerek var canım.
gelsin yeni insanlar. aynı insanlardan aynı kazığı yemek zorunda mıyım?

herkes, her şey affedilmez bazen. kendine saygısı olan insan öyle kolay affedemez. tamam taştan değiliz fakat oyuncakta değiliz.

bilerek kötülük edeni affetmem.

aldatması yeterli.