yazarların çektiği kedi fotoğrafları

aslında tipi bir manyağı andıran bu arkadaşın fotoğrafını değil, karımın ve kızımın fotoğrafını çekmiştim. gel gör ki şu tipiyle yahudi asıllı karıma dik dik bakarken yakaladım. bana mı öyle geliyor yoksa gerçekten benziyor mu?

güzeller güzeli annecik ve onun dünyalar tatlısı yavrusu.

hayır diyorum!!!! beni bırakıp da gidemezsin.

sıkıysa gel al...

reis bey

"asimov mu okusam acaba? ağır gelmesin şimdi?"

o kadar öğrenecek şeyimiz var ki...
ben bu fotoğraftan çıkamıyorum ve her baktığım da çok duygulanıyorum. o kadar güzeller ki pamuk gibi olmamak elde değil
çektiklerimin en güzeli belki de bu kare.

kardeşler nakliyat:

başlığı görünce genelde bir anlığına görüp fotoğrafladığım kedilerin aksine, bir süre konuğu olduğum görmüş geçirmiş, bilge bir kediyi hatırladım. arşivimi biraz kurcalayıp fotoğrafını bulduktan sonra da paylaşmak istedim. yine zayıf bi ölümsüzleştirme çabası belki, bilmiyorum. neyse.




antalya otogarı, temmuz 2021.

otobüsüm gece yarısında kalkacaktı ve civarda yapacak fazla şey olmadığı için otogarda birkaç saat vakit geçirmem gerekiyordu. bütün garı -birkaç kez- tavaf ettikten ve bir şeyler yiyip içtikten sonra sıkılıp bir banka oturdum. birden yanımda beliren bu arkadaş beni hiç umursamadan arkamdaki banka geçti ve bu pozisyonu aldı. kalkıp yanına gittim, sevmeye çalıştım, pek oralı olmadı. yanındaki banka oturdum ve onu izledim yarım saat kadar falan.

insanlar hızlı adımlarla gelip geçerken, restoranların başında bekleyen esnaf ağzına bir şeyler tıkayacağı çaresiz ve aç insanlar bulma umuduyla her geçene hızlıca menü okumaya çalışırken bu kedi bankta öylece oturdu. arada sırada başını çevirip tanıdık simalara, dükkan sahiplerine baktı, sonra da yavaş yavaş gözlerini kapattı.

o dakikalarda, yolu düşen çoğu insanın aşina olduğu otogar bunaltısını hayvanların da hissedebildiğini fark ettim. belki oranın esnafı, güvenlik görevlisi gibi her gün o binada vakit geçirmek zorunda değildi ama tanıdık olduğu ve bir şekilde yuva bellediği yer burasıydı onun da. bir otogar kedisi. dışarıda, çöplerin arasında gezip yiyecek bir şeyler arayan akranlarından daha iyi durumda olduğu bir gerçekti ama sanki o da içinde bulunduğu binanın "zamansızlığının" hüznünü yaşıyor gibiydi. sadece mecbur olduğu için orada bulunan insanlarla dolu, birkaç dakikalık kavuşmalar ve vedalar haricinde kimsenin kimsenin vaktine muhtaç olmadığı soğuk bir yerdi sonuçta.

bir kedi için bile bunun fazla depresif bir hayat olduğunu düşündüm. son bir defa, bu sefer biraz da teselli kaygısıyla, sevmeye yeltendim. gözleri hafifçe aralandı ama bu sefer huysuzlanmadan sevdirdi kendini. "boşver, herkesin derdi kendine" der gibi salladı başını. haklıydı. üstelik otobüsümün saati de yaklaşmıştı.

veda etmeye yeltenmeden bir fotoğrafını çekip ayağa kalktım ve yola koyuldum.

çocuğumu çok özlediğim için fotoğrafıyla hasret gidereceğim biraz .

maalesef kedim öldü...

bugün bu bebeyi sevdik, o kadar güzel, o kadar tatlıydı ki alıp eve götüresim geldi, hala aklımda kerata...

reçellll

nihal'i sahiplendiğimiz ilk günkü fotoğrafı.

bir süre sonra bu şekil bir göbek oluşmaya başladı kendisinde.

bu da şu anki hali. artık kedi değil, o bir kuzu.