yazarların çocukken en çok korktuğu şeyler

dilencilerin beni kaçırması.*

gece tuvalete gitmek. sanki peşimde biri varmış gibi arkama baka baka. travmaydı resmen.

ramazan davulcusu.
o davulun sesi ne uzaktan ne yakından hiç hoş gelmezdi.

çocukken hepimizin çocukluğun getirmiş olduğu çeşitli korkuları vardır. benim en büyük korkum karanlıktı. kendim tek başıma geceleri evde dolaşmaktan korkardım.

samanyolu tv'de şans eseri gördüğüm "kalp gözü" programından bir sahne.
o kadar korku filmi seyrettim, bunu geçebileni görmedim

çocuk masumiyeti ile kimi zaman gerçek kimi zamansa hayal ürünü olan şeylere karşı duyduğumuz korkulardır.

-gece tuvale kalkınca karanlıkta bir şeylerin olduğunu düşünmekten korkmak,
-yaramazlık yapınca verileceğinden korkulan polis, yine aynı şekilde iğne yapmasından korkulan doktorlar

yapı kredinin reklamında olan vadaa'lardan korkarmışım. o reklamı görünce çığlık atıp kaçıyormuşum.

gulyabani. hoş hâlâ müzik ve o dev şey ürkütmüyor değil beni.

uyurken kulağıma bir şey kaçacak diye korkardım ve yatağın altındaki boşluktan birinin çıkacak korkusu.

kelebekler... ben ki çocukluğumda, akrebi, kertenkeleyi, kurbağayı, börtü böceğin her nevisini yakalayıp kavanozlara doldururdum, bu türden canlılarla yakınlaşmaktan çekinmezdim, bir şu kelebeklerden ödüm kopardı. sadece çocukken mi, şimdi bile korkuyorum. sanırsınız incecik gövdesinden fırlayan iri kanatları bedeninin doğal uzantıları değilmiş de, o günlüğüne bir tanıdıktan ödünç almış, az hevesini çıkarıp geri verecek ertesi gün. bir canlı, yaradılıştan sahip olduğu uzuvlarını kullanmakta bu kadar mı acemi olur? ne zaman kelebeklerle aynı ortamı paylaşacak olsam, "ulan ya ağzıma, gözüme girerse" diye endişeli bir teyakkuz hali başlar bende: lambanın çevresinde serseri daireler çizen minik karaltıyı göz ucuyla kesmeler, dairelerin havadaki öngörülemez biçimlenişi benim bulunduğum yere doğru beklenmedik genişlemeler sergileyince irkilip geri kaçmalar, olur da kelebek pıt! diye bi yerime değerse cin çarpmışcasına tuhaf pozlara girmeler... küçüklüğümden beri böyle.

ziraat bankasinin logosu..

soba. sobaya yaklaşmaya o kadar korkardım ki üşüsem bile gidemezdim ısınmak için

trafik canavarı

reklamlar çıkıyor, kazalara falan dikkat etmek için ama aşağıya bıraktığım görsel de olunca ben çok korkuyordum. sanki akşam yola çıkınca bi yerden gelip bizi yiyecek zannediyordum. hep derdim babama inşallah bu canavar karşımıza çıkmaz diye. naparsınız çocukluk işte

ilgili resim burada
edit: link düzeltilmiştir

halka filminden samara morgan. ismi böyleydi diye hatırlıyorum (teyit edemem, adını yazınca bir sürü fotoğrafı çıkıyor; hala çok korkuyorum.) filmi hiç izlemedim, sadece 30 saniye falan fragmanında görmüştüm. o zamandan beri kabuslarıma konuk oluyor kendisi.

karanlık. sorun şu ki, hala daha korkuyorum. alüminyum karanlığı seni.

trafik canavarı. yolda aniden canavar çıkacak zannediyordum, insanlarmış.
#577985 yalnız olmadığımı öğrendiğim başlık.

karanlık.

yatağımın altında her gece benim yüzüme battaniye çekmeden uyumamı bekleyen kötü insan (canavar). eğer yüzümü kapatmazsam uyuduktan sonra yatağın altından çıkıp gelicek, ama yüzümü nefessiz kalacak kadar battaniyenin içine sokup da öyle uyursam gelmez. o da yatağın altında uyur. akıllı bir canavardı kendisi. .
not: canavar korkum geçti ama yüzü örtme olayı takıntı olarak kaldı. hala yaz kış uyurken mutlaka yüzümü örterim. izmirin 30 35 derece sıcağında bile kafam çarşafın altında olur.

karanlıktan çok korkardım geceleri uykusuz kalırdım uyuyamazdım. kuşum vardı onu yanıma getirirdim beraber uyumak güvende hissettirirdi.

ailemin beni bir yerde bırakıp gideceklerini düşünmem.