yazarların çocukken en çok korktuğu şeyler

bir tane şey var onu da hiçbirinizi tanımadığım için rahatlıkla söyleyebilirim.

oyuncak bebeklerdir.

çığlık maskesi.

çocukken sadece maskeli adamların bana dilencilik yaptırmasından çok korkardım, büyüdüm şimdi ve hayatın kendisinden korkuyorum.

karanlıktan, kaybolmaktan ve örümcekten korkardım.

cuma geceleri tvde 13. cuma, canavar ev benzeri korku filmlerinin yayınlandığı bir yerde büyüyünce sabahın 3 üne kadar yorganın altında uykusuz kalmak kaçınılmazdı.

benim çocukluğumda daha çocuk psikolojisi icat edilmediğinden korku filmi rahatça izliyorduk. o yüzden palyaçolardan korkardım.
eşimin de chuky korkusu hala vardır. 1.90 boyunda adam ama evde şeytani gülücük atan oyuncak lahana bebek olsa, atar.

timsah, yılan, dinazor gibi hayvanlar. kuzenimin muayenehanesinde bir çocuk plastik timsahını unutmuştu. o kadar korkmuştum ki ondan. oyuncak olduğunu bile bile korkuyordum. bu arada o zaman yaşım 10-11... küçük de değilim yani... neyse birileri saklıyor, ben rastgele buluyordum muayenehanede. en son (2-3 yıl sonra) çocuk gelmeyince kuzenim oyuncağı ben yokken çöpe atmış, kurtulduk.

gulyabani.

kuş ve kanadı olup da kuş olmayan her hayvan. kendi boyumda köpek severim ama kuşlar korkunç. o zaman da öyelydi şimdi de.

kaybolmak, arabalar, boğulmak.

kaçırılmak.

benim çocukluğum televizyonun siyah-beyaz olduğu dönemde geçti. o yıllarda televizyonda yayınlanan pek çok program küçük bir çocuğa karanlık, iç sıkıcı hatta zaman zaman ürkütücü geliyordu. 3-4 yaşlarındayken trt'de yayınlanan ve kukla bebeklerin yer aldığı "pilli bebek" isimli bir dizi vardı. nedense
o dizideki kuklaların hareketleri beni korkuturdu. o yıllardan 40 yıl veya daha uzun süre sonra internette eski trt dizileri ile ilgili okuduğum bir yazı üzerine dizinin orijinal adını öğrendim: torchy the battery boy. ardından internetten dizinin görsellerini arattım. bulduğum görüntüdeki kukla çocuğun bakışları bana "chucky" filminin ilham kaynaklarından birinin bu dizi olabileceğini düşündürdü.

beşinci boyut ve sır kapısı dizileri.


allah'ın salakları, dini öğreteyim derken travma yaratırlar.

gök gürültüsü. bir de arabalar. hepsi beni ezecek gibi gelirdi.

gördüklerime biraz değişik yorumlar katmam sonucu korkacak epey şey bulurdum. bir görüntüyü zihnimde evirip çevirip korkunç bir hâle getirene kadar odaklanırdım. sanırım o yaşta kaygı kavramının bilincinde olamadığım için bu şekilde ortaya çıkarırdım. kaç kez odamdaki renkli perdenin desenini yılana benzettiğim için çığlık atıp bizimkileri yatağından kaldırdım. mazgallar mesela.. bana göre neye benzerdi bilemem ama üstüne hiçbir kuvvet adım attıramazdı. hani bazı traktörlerin duman çıkaran bir borusu olurdu ya? ayda yılda bir köye giderdik de denk gelirse görürdüm. mesela ondan aşırı korkardım. nüfusu 6 olan evimizde en erken ben uyuduğum ve doğal olarak herkes yaşamaya devam ettiği için odamın dışından gelen her sesi hırsız sesi zannederdim. biri de dememiş ki şu çocuğa "korkma len manyak mısın" diyelim. püü.

karanlık

tarkan filmindeki ahtapot

kapısı olmayan asansörler. araya sıkışıp kalırım diye korkuyordum hala korkuyorum gerçi

palyaçolar.

süt kardeşlerdeki gulyabani