yazarların hayalindeki meslek

otobüs şöförü büyük olanlar ama böyle pıfs fıs pıfs ses çıkacak o ses benim için dopamin kaynağı, çiftçilik, antikacı,

baba parası yemek. ama olmadı.

mesleğim var hayalim bunu tek başıma yapmak yani tanım şu şekilde yapılabilinir; kendimin patronu olmak.

çok ünlü markalarda mankenlik.

mama olmak.
isteyen istediği kısma çeksin fakat evet ikisi de. aynen.
var bi gangsta wife havamız.

(bkz: gayrimenkul sahipliği)

(bkz: #1841047">#1841047) emlakçılar yaşadığım yerde konyalılara ev kiralayıp satmadıkları için benden on numero aldılar. artık laf söyletmem onlara.

tiyatro oyuncusu olmak

seyyah.

harbiyeli bir türk subayı olmaktı hayalim. 2003 yılında hava lisesini kazandım peki ne oldu ? sporda derece, koordinasyon simülasyonlarından tam puan en sonunda olmayan gece körlüğü tanısı koyup elediler. gördük ki daha o zamanlardan kadrolaşmışlar türk silahlı kuvvetlerinde özellikle gata bünyesinde. bana rol model olan albay büyüğüm gitmeden evvel bir sürü taktik vermişti de yanına cemaatçi örgütlenmelerin olduğundan haberimiz var, kendini hiçbir ortamda açık etme, süphelendiklerine de sataşma sakın diye tembihlemişti çok şaşırmıştım askeriyede ne cemaati diye. elendiğimi açıkladıkları yeşilköy nizamiyesinden hüngür hüngür ağlayarak çıkmıştım dudaklarımı ısırmaktan kanatmıştım da babam ağzımı elleriyle tutup ellerini ısırmam pahasına durduramamıştı beni.

askeri lise sağlık mülakatlarından elendiğiniz zaman o dönem diğer iki askeri hastaneye gidip sağlam raporu alabilirseniz karar sizin lehinize değişmiş oluyordu. ben de kendimi toparladıktan sonra türkiye'nin en iyi göz hastanesi olarak kabul edilen kudret göz hastanesine gidip neredeyse gözlerimi ellerine verdim, bana bu hastalık sende var deyin diye de yalvardım. yok dediler. bir nefretim milyonlar haline geldi vatansız puşt fetoculara. albay büyüğüme durumu izah ettiğim zaman gitmene gerek yok gataya aslanım daha çok hırpalanmaktan başka bir işe yaramaz senin için demişti. biraz delikanlı olsalardı da alıp öyle mobbing yapmaya kalksalardı keşke diye ukdelerim kaldı içimde.

akademisyenlik...
daha doğrusu akademik kimliği de olan tam donanımlı bir türk subayı olmaktı hayalim.
ama her aşamasından birincilikle çıktığım mülakatların sözlü kısmında herhangi bir gerekçe göstermeksizin elendim.
bana sorulan sorulara birleşmiş milletlerin işleyişi dahil cevap verdim.
benden sonra mülakatı geçen çocuğa yaşadığı şehrin belediye başkanını sormuşlar bilememiş.
bana sormuştu çocuk çıkınca.

yönetmen olmayı çok istiyordum. okurken de tek hayalim bir gün bir filmin sonunda yönetmen olarak ismimin yazmasıydı. olmadı. bir şeyi hesap etmemiştim. param yoktu.

bana fikrim sorulsun mesleğidir. mesela bir şarkı dinletsinler, 'eppur nasıl sence bu?' desinler. diyeyim ki 'uff ya 2.23 sonrası harika!'. sonra bir esans üretsinler ve desinler ki 'bu nasıl sence?' ben de diyeyim ki 'hmmm parfümden çok anlamam ama hoş gibi. şimdi bunu gece davetlerinde kullanırsanız daha güzel olacaktır çünkü biraz da ağır sayılır.' bir kahve çeşidi denesinler, tadayım ve diyeyim ki 'ben şekerli kahve pek sevmiyorum ama şekerli seven birisi olursa bayılır buna.' peki desinler şu kelimeleri kullanıp bize bir şeyler yazar mısın? 'aaaa tabi' diyeyim ve derhal bir şeyler yazayım. beğenmezlerse düzeltirim, o kadar para kazanıyorum bu işlerden tabi ki uğraşacağım.

şu an yapmadığımdır.

ben hep psikolog ya da şarkıcı olmak istemişimdir. psikolog olamama sebebim kafamın matematiği almaması; şarkıcı olamama sebebimse sesimin berbat olması hihihihi. bunların sonucunda ortaya edebiyatçı şair çıktı hadi bakalııım

mandıra filozofluğu.

rehberlik ya da tarih öğretmenliği

fenomen olmak, bir şirket kurup yöneticisi olmak, yazılımcı olmak.

tur rehberi.

savaş pilotluğuydu.ama iyi ki kazanamamışım.