yazarların kişisel çöküşünün başladığı yıl

tüm çevremden kopuş, akademik başarısızlık, maddi sıkıntılar gibi olaylar silsilesinin başladığı 2019 yılıdır.

doğum tarihim.

şaka lan haci yatmaz gibi insanım, sallanırım ama çökmem yani çünkü müteahit malzemeden çalmamış çok şükür. yoksaa sizin mucadele malzemenizden mi çalındı?

yükselişe geçemedik ki, çöküşümüz başlasın.

2016 ağustos 25.

7 mart 2003.
dedemi, hayat neşemi kaybetmem ile kişisel çöküşümün başlaması.
25 yaşıma geldim, onsuz geçen günlerimin bir önemi yok. onunla beraber yaşam enerjim de gitmiş, yillar geçtikçe çökmüşüm.
(bkz: yaşıyorum tabi buna yaşanmak denirse)

daha yeni yükseliyorum

2016-2017 arası bi çöktüm yıl 2021 hala yıkığım.

ben 2012 den sonrasını hatırlamıyorum.

2013.

"o andan itibaren hayatım uzun bir ihtihar haline geldi."

2019

28 nisan 2018, cumartesi. saat 13.30.

2015 ağustostan sonra dikiş tutturamadım gitti.

2017 yılında başladı hala devam ediyor

2019 un sonuydu ve sonu yok gibi.

1994 yılıydı. bilen bilir 28 yaşındayım..

güzel bir bebekmişim. iddialara göre ne kadar güzel olduğumu duyan beni görmek için eve geliyormuş, teyzeler hamile gelinlerini getiriyormuş ki bana baksın, iç geçirsin çocuğun ağzı gözü bana benzesin. haliyle bunun getirdiği bir ilgi var. bilirsiniz bir çocuğu sevmek için güzellik ve uslu olması aranır bizim toplumda. bunun yanında müthiş çapkın bir çocuğum. en sevdiğin şey ne sorusuna bakkal, erkek ve para diye yanıt veriyormuşum. 2 yaşında bile böyle net bir insan olmuşum. mahallenin bir ucundan diğer ucuna yürürken tam 6 belki 11 abiye aşığım. hepsine aynı şekilde ilgi gösterebiliyorum. çohalata alıyorlar bana, yanağımı sıkıyorlar, gülüyorlar. aşırı mutluyum. mahallenin en güzel kızı kim sorusuna benim yanıtı veriyorum, öyle bir şımartılmışlık. öylesine kendine güven.

derken kardeşim doğdu. tam 1994 yılı. sarı saçlı, yeşil gözlü, kocaman yanakları var ve hiçbir şekilde ses çıkarmıyor. biblo gibi. koyuyorsun bir köşeye, orada sessizce geleni geçeni izliyor. bir anda tüm ilgi ona kayıyor. ben çünkü o kadar uslu değilim. müthiş meraklı, dediğim dedik, inatçı ve istediği olmadığı an ortalığı yıkan bir şeyim. bana yapılan her şeyin bedeli var. tokat atarsan halına işerim mesela. tam bir conoyum.

tüm ilgi üzerimden kayıyor, herkes onu seviyor, öyle mal gibi kalıyorum ortada. mahallenin en güzel kızı kim sorusuna büyük bir kabullenmişlik ile kardeşim diyorum. hayır sen daha güzelsin diyor mesela aşık olup evlenmek istediğim zaten evli olan abi, yok diyorum kaydeşim daha güzel, ben çiykinim.

sonra bir kabullenmişlik oluştu işte. hayatım boyunca hiç başka insanlar ile rekabet etmedim. kendimi kimseye zorla sevdiremeyeceğimi anladım. birinin benden daha güzel olması onun daha kolay sevilmesini tek başına sağlayabiliyor bunu anladım. bir zaman sonra ben daha güzel olsam bile karşı tarafın uslu ve söz dinleyen biri olması onun daha kolay kabul edilebilir insan haline getiriyormuş. birini çok sevmek ve çok benimsemek o kişinin seni sevmesini sağlamazmış.

biraz daha kafası çalışır bir tip olduğum için bunları kardeşin doğumu sonrası hızlı anladım. keşke mal olsaydım da edinilmiş 39 tecrübe sonrası 40 yaşlarının sonunda anlasaydım bunları. resmen 94 yılında hayatım kaydı. çabasız bir insan haline geldim. sahiden yasık bana. çok üzülüyorum.

yedinci sınıf falandı. orta okul yıllarım berbat geçti. daha sonra lise dönemi daha da berbattı. toparlayamıyorum k.çımı orta okuldan beri.

2017 yılı. hayatımın en yalnız ve acı dolu yılıydı.

2018.

2015. o yıldan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı, hiçbir şey...

21 yaşında trafik kazasında canımın içini kaybettiğimde. her durumda soguk kanlı olmakla bilinen ben araba kullanamadım yanlarına gidebilmek için.kimseye hissettirmeden sabahlara kadar ağladığımı bilirim. tam 40 gün sonra da annemi kaybettim.