yazarların kişisel çöküşünün başladığı yıl

2018 üniversiteyi istanbulda kazandığımı öğrendiğim an

2016 yıl başlangıcında intihar teşebbüsümle başlayan süreç.. ve geçen yıl babamın ölümü ile büyük bir çöküşe dönüşme durumu..

2021.

2010.

her yıl.

2003.

4. sınıfa başlamıştım. ufak ufak hayatın gerçeklerini hissetmeye başladığımı hatırlıyorum. o yaşlardaki düşüncelerimi hatırlamak da her zaman garip gelmiştir. 99 depremini de herhangi bir zarar yaşamamamıza rağmen unutamıyorum mesela. 5 yaşında çocuktun, unut yani bunları.

konuya dönmek gerekirse, 4. sınıfa kadar tamamen uslu, söyleneni yapan, tüm dersleri pekiyi, çekingen ve suskun bir çocuktum. sonrasında kafamın içinde hayata dair düşünceler belirmeye başladı. tabii karmaşık ve yanlışlarla dolu, yeni filizlenen düşünceler bunlar.

devamında geçen her sene, düşüncelerimi büyüttü, gerçeklerle olgunlaşmaya başladım. işin kötü tarafı sorumluluk kazanmıyordum, çekingenlik ve sosyallik korkusu da gittikçe büyüyordu. o zamanlar bunun bir sorun olacağını düşünmesem de geriye dönüp baktığımda yokuş aşağı bir kişisel çöküşün başladığını anlıyorum.

ortaokul ile birlikte pekiyiler azalmaya başladı. eskisi gibi ölümüne ders çalışamıyordum, çalışmak da istemiyordum. anlam veremediğim bir şeylerin arayışı içindeydim. öğretmenlerim anadolu lisesine kesin gözüyle bakarken meslek lisesine kaldım. sonrasında ise ne okula adapte olabildim ne de başarılı bir gelecek hayali kurabiliyordum. arada kalmıştım. bu orta halli belirsizlik hala içimi kemiriyor ve ben en çok arada kalmışlara üzülüyorum.

üniversite için bilgisayar mühendisliğini kazandım. biraz daha ne istediğini bilen ve hayalindeki meslek için çabalayan biri olmaya başladım. çekingenliğimi büyük ölçüde aştım, daha sosyal biri olmuştum. ancak kafamdaki düşünceler da ivmelenerek büyümeye devam ediyordu. sağlık sorunları ile okulu da bırakmak zorunda kaldım.

başarısızlıklar silsilesi ile birlikte kendimi kitaplara, filmlere verdim. yazarlık yapmaya başladım. felsefe, edebiyat ve sinemaya daha çok ilgi duyuyorum ve sürekli bir şeyler düşünüyorum. aykırı bir yol izlemeye doğru yönelen hayatım, bu durumu kabullenmeye ve sevmeye başlamamı sağladı.

şu anda kpss hazırlanıyorum ve freelance bir oyun geliştirici olmak için çabalıyorum.

çok büyük acılar yaşamadım ama kişisel çöküntüm, dik bir yamaçtan yuvarlanan kartopu gibi büyüdü. umudumu kaybetmiyorum, karamsar geçmişime nazaran daha pozitif bir insanım. artık yükselişe geçebilir miyim bilmiyorum ama kafamı kaldırıp yukarı baktığımda, 4. sınıftaki beni görebilmem için dürbüne ihtiyacım var sanırım. yine de pes etmek yok. ınsan ölene dek umut etmeli bence.

2016. sonra güncelleyeceğim burayı.

2017. eğer yıllardan biri gerçek anlamda zehir olabilseydi 2017 olurdu. o karanlıktan kendi kendime 1 sene çıkmaya çalıştım ama başaramadım. psikolojik destek alarak düzelmem 1 senemi aldı. o aradaki 2 sene yok bende. kayıp hatırlamıyorum.

2022

her sene bi öncekini arttığından sürekli güncelleniyor.

kargaların gittiği zaman. anlatmıştı bana korkuluk.

2015

dipçik gibiyiz. çökmedik, belki arada otururuz ama dimdik ayağa kalkarız.

daha döt kadarken 2007'nin bitmesine çok üzülüyordum, hatta sanırım son mutlu senem bundan sonrası oka batacak diye düşünmüş günlüğüme yazmıştım. cevap belli yani.

ben doğarken ölmüşüm sözlük.

2022. bu seneyi hiç sevmedim hiç.

2015'tir. sonrasında gülmedik monaco...

lise 1'in sonu, lise 2'nin başları gibi.

yıl olarak 2014'e falan denk geliyor heralde.

net olarak 2019 pandemi, ekonomik kriz falan derken gelecege inancım tamamen bitti .

hep çöküyordum. sonra bir gün dibe çakıldım. bir süre süründükten sonra durdum. safralarımı atmaya başladığım günden beri de yükseliyorum.