yazarların kişisel çöküşünün başladığı yıl

2019'un sonu, 2020'nin başına tekabül eder.

2020 yılı bütün kişisel felaketlerimin başlangıcı oldu. içimden geçti dersem yeridir.

lise 2... hayatımın hatası, ters zamanlı gökkuşağı meselesi bir nevi. önce gökkuşağını görüp sonrasında fırtınasına yakalanınca bir yığın ama silsilesi sonra keşkeler falan filan al sana çöküş.

yıl değil, detaylı tarih vereyim: 12 ağustos 2022.

sabahlara dek uyuyamadığım, günlerce yemek yiyemediğim, psikolojik destek almam gerektiğine ikna olduğum, boku yediğim yıl. üzülmekten mutlulukta eksi bakiyeye düştüğüm yıl. güvenimi, hayata karşı beslediğim pozitif düşünceleri, umudumu kaybettiğim yıl.

şimdiyse bir süredir kendi kişisel gelişimimle meşgulüm. bu acı bana 13 kilo eksilmek olarak geri döndü. spora başladım. (her ne kadar saygı gördüğüm ve çok sevildiğim bir işyerinde olsam da) kariyerimi değiştirmeye yöneldim. sahte dostların masadan kalktığını gördüm. acı çektim ve çekmeye de devam ediyorum. büyüyorum. daha iyi anlıyorum dünyayı. yalnızlığın her zaman bir seçim olmadığını acı tecrübe ettim. tüm yaşam alışkanlıklarım baştan sona değişti. daha iyi veya daha kötü biri olmadım. ama dürüstlüğün kıymetini anladım. başkaları için kendimden eksiltmenin yanlış olduğunu öğrendim.

mutlu olmanın yöntemlerinin umut etmekle bulunamayacağını gördüm. her ne kadar ne yapmam gerektiğini anlayamasam da bir şeyler yapıyorum. ve canım ciğerim birinin (var olsun) verdiği tavsiyeye uyarak; acıdan kaçmamayı onu yaşayarak tüketmeyi deniyorum.

kendi acılarım, kendi yağım, kendim kavruluyorum.

her kişisel buhran sonunda güzel bir comeback yapıyorum. fırtınadan güçlü çıkar, eskisinden daha güçlü olurum. bunun belirli sebepleri var. kişisel olarak çöküşümün dönüşü bomba gibi oluyor. belki benim bu hayatta numaram bu bilemiyorum.

kişisel çöküşümün başladığı net tarih 25 ağustos 2020. akşam 22:00 gibi annemden gelen bir telefonla artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını direkt anladım. kraliçem 'oğlum gelmen lazım' demişti. 10 yıl sonra aile evine dönmem gerektiğini, annemin beni neden aramak zorunda kaldığını eve dönüş yolunda düşünmüştüm ama en kötüsünü düşünmemiştim.

bugün tam 26 ay olmuş. dile kolay. dibin dibi var bu hayatta. sen çöküp olduğun yerde kalmak istesen bile hayat 'bu az oldu canım benim, biraz daha çökmen lazım' diyor. artık 2022 mayıs ayında 6. cenazenden sonra saldım. hayatımdan 21 ay içerisinde 4 kişi çekirdek ailemden, 2 kişi arkadaşlarımdan eksildi. yoklar artık. elimden hiçbir şey gelmiyor, gelemez. anılarına tutunup güç almaya çalışıyorum.

kişisel ve psikolojik çöküntümün sebebi olarak kime kızmam gerekiyor? kimseye kızamam çünkü karşımda somut bir sebep yok. ona vurup, bağıramam. doğuyoruz, yaşıyoruz ve ölüyoruz, hayatın en gerçek kuralı bu. çaresi olmayan bir konuya isyan etmek yersiz.

yaşadığım her musibetten güçlü dönmemin tek sebebi, musibetten ne alırım diye bakıyorum. musibet bana ne katabilir? iyi yönünü yakalamaya çalışıyorum. felaketin kötü yanı mı olur? clark saçmalama demeyin bana. gerçekten bir düşünün başınıza gelenleri. elbet iyi bir taraf yakalayacaksınız. uzun süredir uzaktaydım, aile evine döndüm ve herkesle vedalaştım. öyle göçüp gittiler bu dünyadan. hayat bana vedalaşma fırsatı verdi. bu düşünce yapısındayım. eğer kötü yanlarına bakarsam orası karanlık, kaybolurum ve yaşamam gereken hayatı yaşayamam.

'sabrın sonu selamettir' sözünün en canlı örneği benim. eğer sabrımın sonu selamet olmazsa bu söz üzerine çok pis şeyler yazarım buraya. ban yemeyi göze alıp söverim.

benden sizlere bir tavsiye sevgili yazarlar,
çökün, kişisel çöküşün kralını yaşayın ama bir hayatınız olduğunu da unutmayın. hayat boşlukları çabuk dolduruyor, sizin bıraktığınız boşluğun hayat tarafından doldurulmasına izin vermeyin. her kişisel çöküşün bir sebebi var. sabırlı olmak, kendini kaybetmemek ve mantıklı olmak gerekiyor. duygularınızın esiri olup, mantığınızı kapı dışarı etmeyin. bir felakete karşı akıl ve mantık her daim, her şartta kazanır. ancak böyle kişisel çöküntünüzü durdurup, harekete geçebilirsiniz.

kişisel çöküş benim gibi geçmişte yaşayan insanlar için zordur ama geçmişte yaşanan güzel günlere tutunarak aldığım gücün sayesinde evelallah üstesinden gelemeyeceğim hiçbir mesele yok.

2020 ve sonrası hiç iyi gelmedi be. yıktı, ezdi, süründürdü şuan da tüy dikiyor.

en son 101 abidin yazıp 3181'e göndermiştim. o gün bu gündür iki yakam bir araya gelmedi

1972

en belirgin olarak 2019

1995

1978.

dört yaş civarı. yaşamın anlamını, (farkında olmadan) oynadığım oyunlarla kavramaya çalıştığımı ve ilk kez bunalmaya başladığımı hatırlıyorum.
ardından 99 depremini yaşadım ama hiç korkmadım. devamı da geldi zaten.

2002.

yoo çökmedim, niye çökeyim???
hayat bi şekilde devam ediyor, etmek zorunda
niye vazgeçip hayatımı zindan edeyim???

çok şükür yıllık bir durum yok. iyiyim iyi.

sevgili yazarların karmakarışık duygularla hatırladığı yıldır. benim için olaylar ilk olarak 2009 yılında başladı ta ki 2015 e kadar. ve son olarak 2020...

tekrar yükselişe geçmeyi bekliyorum allah kısmet ederse. herhalde ya daha tam dibi görmedim ya da görmek üzereyim. çöküşü henüz başlamış olan arkadaşlara da allah kolaylık versin.

eylül 2003.

yatılı okul pişmanlıktır, yapmayın.

kişiliğimin başladığı yıllara denk geliyor aslında. dokuz yaşındayken babam yıllarca sürecek koşullarda işsiz kaldı. aynı yıllar annesinin kanseriyle uğraştı ve annesini genç yaşta kaybetti. sonra toparlamadı, ömür boyu kalacak bir öfke ve duygusal şiddet girdapına girdi adam.

baba oğul kampa, balığa gittiğimiz, terminatör seyrettiğimiz cool baba gitti, her gün bağıran, okuldaki başarısızlığımı tüm gücüyle ezmek için kullanan, akşamları "eve gelmesin ne olur" diye dua ettiğim adam geldi. neredeyse her gün bağırır, hakaret eder ben hüngür hüngür ağlatana kadar rahat etmezdi. üvey annem de babamın öfkesinin bana kanalize olmasından gayet memnun, kafa sallardı. derslerim dibe vurdu, neden acaba?

yere döktüğüm bir bardak su yüzünden suçlandığımı, onu silmek için kullandığım peçetenin parası için suçluluk duyduğumu, üvey annemin "evet işte sen böylesin neyse artık" diye sakin sakin ezilmemden memnun olduğunu hatırlıyorum. cidden. iki yaprak havlu kağıt be!

şimdi diyeceksiniz ki "adam seni okutmuş, özel okula göndermiş, o kadar para vermiş" ama işte her dakika "senin yüzünden hayatımız kötü" dersen bir çocuğa, olmuyor. fedakarlıklarını ayrı sayfaya yazdım, o yüzden hala seviyorum biri şekilde. ilişkimi koparmadım, arar sorarım.

bu cehennem bir lise yılının sonunda, hayatımın intiharı düşündüğüm senesinin nihayetinde yine bana avaz avaz bağırırken bitti. ben neler yaşamıştım o sene, nelerle uğraşmıştım, haberleri bile yoktu. karne yüzünden (9 zayıf) bağırmaya devam. bu bağırma sırasında aydınlandım. bu insanları memnun etmek zorunda değildim, fikirlerinin hiçbir önemi yoktu, aslında kendilerine bağırıyorlardı. küçük dünyalılardı. ağlamadım hatta mutlu oldum, sırıtarak odama gittim.

sonrası harikalar diyarı. kendi planım için ders çalışmaya başladım, hedefim vardı, planım vardı. başka şey umurumda değildi. derslerim toparladı, başka başarılar geldi, üstüm başım düzledi. aşık olduğum, ağzıma sıçan kız peşimde koşmaya başladı, muhteşem bir lise aşkı yaşadım, istediğim yerlere, üniversiteye gittim.

sonra kardeşimin ölümü ile gelen bir çöküş yılı daha var, belki onu da yazarım, belki bunu silerim.

belki de çöküş sandığınız şey pik noktasıdır ha?
kötünün kötüsü her zaman var çünkü.

ben doğarken ölmüşüm