yazarların kişisel çöküşünün başladığı yıl

2004. 2022 gibi tekrar esmeye başlayacağım. kaybettiğim 18 seneyi misli ile geri alacağım. hastalıklarım ve sıkıntılarım benden kuvvetli değil.

2011.
nedeni de istiklal caddesinde açılan demirören avm. inanmayan açsın baksın, o günden itibaren istiklal caddesi, istanbul, ve dahi türkiye bayır aşağı yuvarlanmaya başladı. o zamandır tatlar kaçık, hiç toparlayamadık façayı ondan sonra.

bu ülkede her çöküşün sorumlusu istiklal caddesindeki demirören avm’dir, aksine ikna edilmem pek mümkün değil.

2011
her şeyin başladığı yere zorla itilmem. farkında olmadan sorumluluk almaya başlamam ve ardından gelen bir dünya sorun. benim miladımdır. travmaların başladığı yıl olarak ifade edebilirim.

bu sene...geçen zamana rağmen yaşayış tarzım ve prensiplerim sayesinde(yüzünden) elimde maddi olarak önemli şeylerin geçmemiş olduğunu farkettiğim yıl. nerde hata yapıyorum acaba? ya da hata mı yapıyorum?

1 yıl önce. üniversiteyi bitirdikten 3-4 ay sonra kişisel olarak çöküşüm başladı. 24 yaşında işi olmayan ve mutsuzluktan geberen biriyim artık.

2019. üniversite mezuniyeti, sevdiklerimden ve yaşadığım güzel şehirden ayrılma, aile evine dönüş, başlayan yüksek lisansla kendini yetersiz hissetme dönemi, covid, eve kapanma, işsizlik, tez dönemini uzatma ve bugüne geliş. berbat.

2019. sağlam dost kazığı yediğim ve insanların ne kadar kötü olabileceğini öğrendiğim yıl.

2015... hayatım tepetaklak oldu...hala da öyle...

1994 yılı doğduğum günden itibaren çöküşler zinciri allah razı olsun bir gram bırakmadı yakamı

2007...

kayıplar, bilinmezliğe doğru çıkan yeni yokuşlar, yanlış arkadaşlıklar böyle upuzun bir liste. nasıl da sağ çıkmışım ama. gurur duyuyorum.

yıl 1942-43; hitler'in büyümesi durmuş, birlikleri zapt etmeye çalışıyor. radyodan japonya ile amerika arasındaki vur kaçlardan bahsedilirken ben de hario dipper ile jamaica blue mountain çekirdeklerinden kahvemi yapıyorum yavaştan.

neden sonra mecmuaya bakmadığım aklıma geldi, hor kullandığımdan mütevellit çizikler içindeki gözlüğümü alıp burnumun ucuna doğru yer ettiği boşluğa yerleştirdim. bir yandan kahveyi yudumlarken, bir yandan da sayfaları karıştırıyorum.

birden gözüme bir ilan takıldı. diyordu ki, farkı bir gelecek mümkün. dikkatimi çekti, altındaki kısa açıklamayı daha net görebilmek için sayfayı kendime yaklaştırdım.

günlük meseleler içinde boğuluyor, kendinizi hayata adapte edemiyorsanız, aradığımız kişi siz olabilirsiniz.

bu gizemli ilan bir hayli dikkatimi çekti. düşünmeye de gark ederken, sırf merakımdan, ilanın altına iliştirilmiş telefon numarasını bir miktar tereddütle çevirdim.

telefon çaldı, çaldı, çaldı. cevap veren yoktu. beş dakika geçmeden, tekrar denedim. sonuç yine aynıydı.

demek ki dedim, aradıkları kişi ben değilim. aradıkları...onların, kimin, benim, beni. velhasıl, o vakte kadar hiç dikkatimi çekmeyen ve üzerinde durmadığım bir konu üzerinde hayal kırıklığı yaşadım. demek ki benim de sıradan bir hayatım olacak bilgisi zihnime düşünce, nicedir toparlayamadım. o gün bugündür, silinmeye devam ediyorum.

2018. sağlığım bozuldu, emekli oldum, ailem dağıldı, kimsesiz kaldım, çalışamaz hale geldim.

2019. bir başladık hala duramadık, devam ediyoruz çökmeye.
du' bakalım dönüşümüz muhteşem olmazsa bir bokluk çıkartacağız.

imparatorluk musunuz siz kardeşim nası başlık bu..

şahsen tanzimatla başladı çöküşüm..

ne çökmesi, hükümet gibi dimdik ayaktayım halen.
merak edenler için, seçimden sonra güncelleme yaparım.

2017 kasım

pandemiye girdikten sonra bir daha çıkamayışımız...

kişisel kalkış yaşamadığım için kişisel çöküşüm de olmadı hiç.

2009 yılı.hayatımda köklü değişiklikler olmuştu.belki bugün çok farklı bir yerde olacaktım.

2021.