yazarların küçük hırsızlıkları

küçükken içinden çıkan sakız için bunlardan çalmıştım birkaç kere. hala utanıyorum.

birkac yuz kizin kalbini çaldim ama sonra yerine bıraktım. imitasyonmuş meğer.

hırsızlığın küçüğü büyüğü olmaz. hırsız hırsızdır.

toplumsal sermaye formunda kullanilan hırsızlık. iflah olmaz siyasal hırsızlığın kökeni iflah olmaz hırsız toplumla gelişir ve serpilir...

8 yaşında falanım. saçlarımı kestirmeye kuaföre gitmiştim. o zamanlar düğünlerde falan saçlarına sim dökenlere çok özeniyordum. malum çocukluk aklı xd. ben de kimse yokken ordan bir tane küçük sim kutusunu aşırmıştım. annem sorunca da okulda öğretmenim verdi demiştim.

kalp çalmak sayılıyo mu..

h&m'den üzerinde etiket barkod markod olmayan maliyeti 10 kuruş olan çin malı gözlüğü çantaya atıp çıkmak.

kardeşimden sembolik paralar yürütmek canım fazla değil.

yaaanii pek küçük sayılmaz ama anlatayım. lise 3. sınıftayım. nöbetçilik sırası bana gelmiş. benim de o zamanlar telefonumu babam parçalamıştı. okulda da telefonlar toplanır, nöbetçi masasına konur ve nöbetçiler telefon toplama odasına koyardı. sınıfımızdan bir kızın telefonunu aldım. *onun hattını çıkarıp kendi hattımı taktım. * gün boyu telefonda oynadım. son derste telefonlar dağıtıldığında onun telefonunun olmadığı fark edildi. ben tabi bunu düşünüp müdür yardımcısı odasında yokken telefonu onun odasında çekmeceye koymuştum. kamera kayıtlarında telefonda oynarken görülmüşüm, kız baya üstüme gelmişti. "çabuk telefonumu çıkar" gibi şeyler söyleyip beni duvara sıkıştırmıştı. sonrasında müdür yardımcısı odasına koyduğumu itiraf ettim mecburen.

kalp hırsızıyım.yetmez mi?(bkz: bir kezbanyusun dramı)

işte at falan.

bir liranın kağıt olduğu zamanlar. babamın dikiş makinesinin ayağına yakın yerde para biriktirdiğini biliyorum. düzenli olarak her gün bir lira alırdım.

adı neydi bin lira mı? yaşlandık be.

zaman hırsızıyım. vaktimden çalıyormuş gibi hissettiğim çok oluyor.

ılkokul 2. sınıftaydım. ailecek tanıdığımız başka semtte oturan bir tanıdığımız vardı. o tanıdığında abisi almanya'da çalışıyordu ve her yaz tatile gekdiğinde yeğenlerine o zamanlar türkiye' de pek olmayan varsa bile benim haberdar olmadığım matchbox arabalardan getiriyordu. işte öyle zamanda bütün gün onlarla oynadıktan sonra akşam' da eve döneceğimiz zaman bir tanesini alp cebime atmıştım. ama kalbim güm güm yerinden çıkacaktı. eve geldikten sonra nereye saklayacağımı bilemedim. bahçedeki fazladan duran tuğlaların arasına saklamıştım. uzun bir süre oradan almaya cesaret edemedim. belki 1 ay kadar geçmişti evde kimse yokken çıkarttım tuğlaların arasından birkaç dakika bulduğum düz zeminde bir ileri bir geri sürüp oynadım ama yine aynı durum kalbim güm güm sonra yine oraya sakladım.
aradan yıllar yıllar geçti hala duruyor o araba. baktığım zaman o günü tüm heyecanıyla yaşıyorum tekrar tekrar.
vasiyetim öldüğüm zaman mezarıma koyun o arabayı toprağın altında kimse görmeden rahat rahat oynayayım artık atmayan kalbimi dert etmeden.

ah ah otellerdeki o ince terlikleri az dızlamadım zamanında.*

büyükanne dediğim annem gibi gördüğüm bir yengem vardır. onlara gittiğimiz bir gün kardeşimle bana minik meyveli cam şekerlerden vermişti. ben de o kadar beğenmiştim ki büyükannemden gizli gizli her meyvelisinden 2-3 tane cebime doldurup eve götürmüştüm. anneme gösterdiğimde bize çok kızmıştı. tekrar gidicez ve özür dileyeceksin yaptığın şeyi söyleyeceksin demişti. büyükannemlere tekrar gittik annem gözümün içine bakıyor konuşayım diye benim gözümden yaşlar sular seller gibi akıyor utancımdan özür dileyemiyorum. ben şeker aldım fazladan eve götürdüm diyemiyorum utancımdan ağlıyorum. en son söyledim güldü kadın tabi ki annem bunun için mi ağlıyorsun vesaire demişti... ama annemin beni böyle bir şey için zorlaması çok utanç vericiydi yine de o yaştaki bir çocuk için iyi bir ders..

birçok insanın vaktini çaldım.

çiçek.

valla değişik bir çiçek görünce bir dalından kırıp çalıyorum, yalan yok. dayanamıyorum. hem bana çalınca tutar dediler, ondan yani. yoksa niye çalayım, isteyince gayet de veriyorlar.*

metin2 de arkadaşın dolusuna çöktüm. biraz takıp geri verdik tabi sonra.

steakhouse'da mutfak şefi olarak çalışırken mangalın başında olduğum sürece aç kalmazdım.
ucundan, köşesinden nasiplenirdim. gerçi patronlar da bir şey demezdi ama yine de yazayım dedim.
millet karavana ne çıkarsa yerdi, ben de yemek arasında çay içerdim.