yazarların küçükken söyleyemediği kelimeler

büyüdüğüm şehirde k'ler çoğu yerde g şeklinde söylenirdi; kapı yerine gapı derdik. k şeklinde söylemek özenti, naziklik, şımarıklık gibi gelirdi insanlara. bu yüzden okula gidince bu geçiş çok zor oldu. gapı, kapı, galem, kalem... k ile başlayan hemen her sözcük. aynı durum evet/hayır için de geçerliydi. biz, he/yo derdik. evet diyen şehir bebesiydi ya da biraz şeydi sanki.

içinde /r/ sesi bulunan her kelime. 28 yaşına geldim hâlâ söyleyemediğim oluyor.

/r/ ve /l/ sesleri bence aynıydı, farkını bir türlü anlayamıyordum.
bazen akrabalar alırlardı araya beni rrrrrrrrrr dedirtmeye çalışırlarfı, şöyle dilleri dalgalanaraktan, bense her seferindr lllllllllll derdim, şimdi bile uzunca rrrrrrr yapamıyorum, rrllllllllllllll oluyor bende.
ilkokulda ilk kopyamı da bu konuda çektim. hangisi r hangisi l olacak, ikisini de l olarak duyuyorum, öyle algılıyorum, öyle olduğunu düşünüyordum. öğretmenimiz de ezberlememiz içim bir şiir vermişti, onu ezbere yazdıracaktı. ben de ezberledim, ezberledim ama r ve lleri karıştırıyorum. mesela, şiirde mustafa kemal atatürk yazıyor, ben onu mustafa kemar atatülk diye yazabiliyorum. anlayacağınız r ve l harflerinin olduğu yerde sallıyordum, belki tutar diye.
şiiri ezberledim, sınav birazdan başlayacak ve ben bu problemimden de haberdarım. işte ilk kopya fikrim tam da o an, ilkokul 2. sınıfta oluştu. açtım şiiri, aldım ele kalemi, başladım parlak sıraya kodlamaya. şiirde bu harflerden birine rastladım mı sıraya yazıyorum. şiir sonunda şuna benzer bir şey oluştu; lrlrllllrlrrlrrrll.
evet, sadece hangi harfi kullanacağımı kopya çektim, şu şekilde. mesela, mustafa kemal atatürk yazacağım, ilki ne diye bakıyorum kopyaya, l. o zaman ilki kemal olacak, ikincisi ne, r. o zaman atatürk olacak. böyle böyle ilk kopyamı da çekmiş bulundum.

ıspanak. sürekli pırasa diyordum bunun için, pırasanın kendisini gördüğüm zaman da ismini bulamıyordum. işin kötüsü hala bir sıkıntı yaşıyorum bu konuda, bu sefer de ikisinin isimlerini birbirleri için söylüyorum. vay arkadaş ne pıraysaymış ya.

kendi adımı söyleyemiyordum çünkü rler benim için yidi ve benim adım r ile başlıyordu.. sonradan okula gidince harfleri öğrenirken fark ettim ki r söylerken dil kullanılıyomuş bana o zamana kadar kimse söylememişti

mutfağa fundak diyerek başlığın sahibi yazara selamlarımı iletirim.

içinde r olan herhangi bir kelime diyebiliriz, sonradan çözdüm söylemeyi ama.

nerhaba = merhaba
nalet = lanet
bağa/bağam= baba/babam
ek olarak; acıktığımda acıktım değil de karnım ağrıyor dermişim.

sürahi-sülale**.

'şampuan' diyemiyor 'şampiyon' diyordum.

pişmaniye diyemiyordum
sadece dilim değil elim ayağım da birbirine dolanıyordu (lol)

perakende
mezopotamya

şimdi bir de hyluronik asit eklendi.

hiçbirini bir çırpıda söyleyemiyorum hala.

lüffen - lütfen
gagoz - gazoz

mübarek kelimesini asla söyleyemiyordum.

(bkz: adolf)

l ve f yan yana gelince okuması zor oluyor.

hala daha söyleyemediğim 'mesaj' kelimesi. meşazj gibi telaffuz ediyorum. genellikle s, ş, j harfler art arda gelince dilim karman çorman oluyor.

yoğurt

“allahamısırladık”

keşke = çeşke
baya küçükken de suya av diyormusum…

terbiyesiz.

“terbiyestik” şeklinde diyormuşum.

sahroş.