yazarların küçükken yapmak istediği meslekler

turşucu.. aile de okuyan cok ama benim vizyonum bir bidon tursu kadarmis..
ps/insaat muhendisi de olmadim..

ordinaryüs.

o kadar çok şey istiyordum ki küçükken...
astronomi'de ilerlemek istiyordum, astronot olamayacağımı biliyordum.
biyolog olmak istiyordum.
kimyagerliğe takmıştım bir dönem.
inanın bana, küçükken hiç coğrafyacı, tarihçi, dil bilimci, sosyolog olmak istiyorum demedim.
ancak coğrafyaya olan ilgim henüz okuma yazma dahi bilmiyorken çok kuvvetliydi. arttıkça arttı bu ilgi, neredeyse her ülkenin bayrağını, yerini, kültürünü inceliyordum biliyordum.
tarihe, politikaya henüz ilkokuldayken babam sayesinde giriş yapmıştım.

lise sınavları geldi. onca yılın zorbalığı ve yorgunluğu üzerine köreltilen merakım eklenince bir konservatuvarda akademisyen olmak istiyorum dedim. kabul etmedi ailem, orta düzeyde bir liseye yerleştim.

lisedeyken bölüm seçene kadar astronomi ve uzay bilimleri okumak istiyorum dedim hep. astronomi kulüplerine katıldım ailemin izin verdiği kadarıyla, sosyal ama yalnız bir çocuktum. müzik, günlerimin %80'ini ele geçirmişti. ders çalışmıyordum.

bölümümü sayısal seçtim, fakat bir şeyler eksikti hep.
6. sınıfta "ben sosyal bilimler ile uğraşıp oradan oraya koşturan, sürekli okuyan biri olmak istiyorum ancak bunun bir adı yok." dediğimi hatırlıyorum.

bu cümleyi hatırlayınca lise yıllarımı gözden geçirdim kendimce, hiçbir günüm boş geçmemişti neredeyse. hep koşturmuştum, zevk alıyordum yorulmaktan sevdiğim iş doğrultusunda.

sonuç olarak ani bir kararla eşit ağırlığa geçtim ve nihayet asıl ve gerçek isteğimi belirlemiş oldum.
psikoloji alanında ilerleyip çalışmalar yapmak istiyorum.
geçen yıl sınava girdim, 12. sınıfım hoş olmayan bir sürü olay ile geçtiği için yeterli çalışamamıştım. istediğim yer olmadı. tekrar deneyeceğim bu yıl.
geçenlerde hatırladım, sayısal sıralamama bakayım dedim.
biraz zorlamayla ankara'da astronomi ve uzay bilimleri bölümü tutabilirmiş. şaşırdım açıkçası, tercih dönemi bakmadım bile bu ihtimale.

umut yıldız ile konuştuğum geldi sonra aklıma... değişik anılar biriktirmişim.
başlığa bak, anlattıklarıma bak.

olmayan meslektir. hiçbir şey olmak istemezdim. fakat ailem sorunca geçiştirmek amaçlı polis derdim.

cidden astronot olmak istedim

pasta ustası. annemim yaptığı efsane pastalara özenmiştim çocuk aklıyla.

her ay çocukken,bilim çocuk dergisi okuyup arkeolog olmaya çok heves etmiştim ama bilincimin geldiği dönemden beri üşengecim tekerlek gibi yuvarlanıyorum.

öğretmen olup herkese bir şey öğretmek isterdim. olamadım, üzgünüm.

itfaiye hortumu olmak isterdim.

itfaiyeci

mimarlık.

ben hep arkeolog olmak isterdim, evin arkasında roma tiyatrosu vardı, küçükken oradan bir şeyler bulmaya çalışır, önüme çıkan her çer çöpten heyecanlanırdım, eh tabi dönemin filmleri de etkiliydi tabi. şimdi antropoloji okuyorum, bunun ilgimi daha çok çektiğini keşfettim

bir çingene topluluğuna katılıp bir karnavalla dansçı olarak dünyayı gezmek isterdim

arkeolog.

istanbul'un altını üstüne getirmek istiyordum. lakin ailemin gönlü türkiye'de arkeoloji okumama el vermedi.

meslek olarak değilde ilkokulda çok hoş bi tanımım vardı ileride olmak istediğim şeyin: çok ünlü olucam ama kimse beni tanımayacak... bababababa üstüne fıstık?

muhtemelen ilkokul dosyamda eczacı yazıyordur,sonra emniyet müdürü,özel eğitim öğretmeni ,üniversite puani gelincede hiç aklımda olmayan bir bölümü kazandım ama mutluyum bana göreymiş,şanslıyım yani.

hep memur ruhuyla yaşadım, hatta arkadaşlarım çok takılırdı bana. çocukluğumdan beri öğretmen olmak gibi bir hayalim vardı. liseye geçince de branşımı belirledim... şu anda istediğim bölümü okuyorum. fazlasında gözüm yok, karnım doysun ve kitap alabileyim yeterli benim için...

polislik. sonra boyum uzamadı işte..

tarih öğretmenliği

ekstra ekstra uzun yol kamyon şoförü. ne kadar uzak o kadar makbul.