yazarların son durumu

sıcaktan buharlaştı buharlaşacak. o kadar terledim ki, 10 dakika içinde litrelik pet şişe içine sıvı formda sığacak duruma gelirim. birinden rica edeyim de, şişeyi bizim kapının önüne bıraksınlar.

ha, lafı açılmışken, kendimi yazar olarak görmüyorum ama son durumum bu.

bence vantilatörün motoru bu gün yanar.

son durumum: 'ben yanacağıma o yansın' bencilliği ile pervaneye bakıyom.

kendimi ö

rakıya çeyrek var vaziyetinde.. evli, mutlu, temmuzdan müşteki..

yatıyom.

gideyim de biraz deniz kahve vapur yol kedi kuş anlık vs foto çekeyim.

sebebini isviçreli bilim adamlarının dahi bulamadığı yüksek bir anksiyete içindeyim. atak geçirip geçirmeme arasında gidip geliyorum. ellerim titriyor falan, komik yani. hani nedir beni bu kadar geren şey, ne olmasından korkuyorum asla bir fikrim yok.
kalbim pır pır, kanatlanıp uçacak. kafa desen binbeşyüz.
tetikte ve alarmdayım. alıştığım bir durum fakat her seferinde şu ruh haline girmekten daral geldi. sıkıldım. ne olacaksa olsun yahu!

arada bir köy hayatı yaşayan ünlülere ya da karavan hayatı yaşayanlara özeniyorum ama denemeye kalksam kesin 4. ya da 5. gün sıkılır eve dönerim.

derdimi sevmek isteyenler çekinmesin, aynı fikirdeyim ama durum bu yani. mucuk.

bugün uzun süredir yapmaya korktuğum şeyi yaparak sonunda bir psikiyatri randevusu alabildim.
dünya için küçük, benim için büyük bir başarı.

gittiğimde birçok şeyi anlatmakta zorlanacağımı bildiğim için direkt yazılı hâle bile getirdim az önce.
gereğinden çok çok fazla detay verdim. bu iyi bir şey mi , kötü bir şey mi bilmiyorum.
ve gittiğim doktor bazı konuları yazarak anlatmamı kabul eder mi onu da bilmiyorum.

ve dünya için küçük ama benim için büyük bir başarı olan bu girişimimi dondurma ile kutluyorum, tam şu an.

aslında asıl önemli olan konu randevu günü aşırı stres sonucu gitmekten vazgeçme olasılığımın olup olmayacağı.
daha da asıl konu tedavi konusunda süreklilik sağlayıp sağlamayacağım konusu.

sanki kendimden bir parça bırakacakmış gibi hissediyorum.
yüzyüze iletişimde bir şeyler anlatmanın benim için bu kadar zor olmaması gerekiyordu.

aklıma 18 yaşlarında bir ergenken ve doktoruma bir şeyler anlatırken zırlamaya başladığım için doktorumun bunu görmesinden korkup topuklaya topuklaya odadan kaçışım ve kendimi tuvalete kilitlediğim o gün geldi.
sakinleştikten sonra gülerek odaya girerek selam vermiştim ve hiçbir şey olmamış gibi bir şeyler anlatma çabasına devam etmiştim.
sonuç; anlatamadan seans süresi bitmişti.

şu an deli gibi komik gelse de o gün zulüm gibi bir şeydi benim için.

şu an yaşadığım ve hissettiğim şeylerin de yıllar sonra sadece komedi unsuru olacağını biliyorum aslında ama insanın kafasındaki düşünceler bazen insanı kendi gerçekliğinden uzaklaştırıyor. bir şeyin ne olduğunu bilsen bile öyleymiş gibi hissetmediğin sürece pekte bir şeyi kalmıyor.

yazana kadar dondurmam eridi sizin yüzünüzden.

iki ayda nasıl bu kadar borç yapabildim, hayret ediyorum.

başım o kadar ağrıyordu ki iki tane ağrı kesici atıp, üstüne de iki bira yuvarladım. sabaha çıkamazsam diye belirtmek istiyorum ki ''yaptığım ve söylediğim her konuda haklıydım, siz anlamadınız'' ve evet ''pişman değilim''

film bile izleyemiyorum. berbat.

serin ve çaylı.

çalışıyor. yorgun. zamanı yok. şuan da çalışıyor. çalışıyor.

kumtel kule tipi fan karsisinda beyaz bir kedi ayaklarimin ucunda, dun gece uyudugum 3 saatlik uykuya ragmen hala zipkin gibi uyanik bi halde.