yazarların son durumu

2 saat uykuyla duran biri nasılsa tam olarak öyle işte.

gözüm şiş ne kadar spor yoga yapsam da eskiden esnek olan vücudum kaskatı. sol arka yan tarafta da bişi ağrıyı

şöyle,

arap şükrü'den sonra radiohead'dan street spirit'e geçtim.
bir de ilhan irem'den konuşamam patlatıp sonrasında theatre of tragedy'e geçeceğim.

hepsini ve tüm olumsuz duyguları harmanlıyorum, ne çıkacağı hakkında bir fikrim yok.

onun dışında yavaş ve öfkeliyim, gerginim falan işte.

sinirden ağlıyorum. böceklerden özellikle akreplerden nefret ediyorum. öldür öldür bitmiyorlar. yavruları ayrı kendileri ayrı dert. kaşınıyorum. evimde güvende hissedememek rezil bir durum.

kalktı ya baya offffffffffffffffffffffff

ikinci gözüm de şişti.

çok sıcağa küfretmeli.

bazı şeyleri kabul etmek için uğraşıyorum.
olmayacak hayallerim var olduğunu öğrendim. öyle büyük hayallerde değildi ama insanın her istediği olmuyormuş. bin yıllık hayatımda bunu çok güzel öğrendiğimi düşünürken öyle olmadığını öğrendim. benim değiştiremeyeceğim düzeltemeyeceğim şeyler için derin bir suçluluk hissediyorum. hepsinin sorumlusu ben gibi hissediyorum.
gerçekler yüzüme yüzüme çarptı
ağlamadan dinledim hatta savundum ama kabul etmem mi gerekiyor. yoksa hayalperest olup denemeye devam mı etmeliyim. insan kendi hakkında her şeyi bildiğini düşünürken aslında hiçbir şey bilmiyormuş kendi hakkında. belki daha önce bilmiş olsaydım. belki çok başka olurdu herşey veya bambaşka olurdu.
bir umut koştuğum her insan tarafından kandırılmışım. hem de ne için para için. sil baştan sil baştan yaparken aslında boşuna kürek çekmişim.
ruhum da derin bir yara oluştu. herkesin kolayca ulaştığı şeylere ben hasretle bakacağım.
bunu ruhuma yara etmeden nasıl kabul edeceğim
nasıl normal hayatıma devam edeceğim inan hiç bilmiyorum.
kimseye oturup anlatamadığım. oturup saatlerce ağlayamadım.
teslim olmadığım için mi bunca şey diyorum.
canım yanıyor ama kimseye burada yaram var diyemiyorum. diyemediğim için yarama basılıyor ama ses çıkaramıyorum. ne kadar zor bazı şeyler.