yazarların sorunlarını çözme yöntemleri

erteleyerek.

sorunsallı başlıklar açarak.

size sorunsallar yaratıyorum, siz onları çağğğğğğğğresizce çözmeye çalışırken eğleniyorum. ne dert kalıyor ne de tasa. *

kopya çekerek

kafamda kurmaya devam edip kendimi deli ediyorum ve hiçbir şey yok gibi uyuyorum.

çözmüyoruz,uyuyoruz.

sorunun kökünün köküne inerek. yani gerçekten ama gerçekten ne istediğime emin olmaya çalışarak çözmeye çalışıyorum sorunlarımı, sorunlarım benimle alakalıdır çünkü benim sorunumdur. evet, oldukça uzun bir müddet düşünüyorum, enine boyuna tartıyorum, anlamaya çalışıyorum ve zamanla sorun ya kendiliğinden ortadan kalkıyor ya da çok işlevsel bir ertelemeyle rafa kaldırılıyor. pratik çözümlerim de var öyle şıp şak halledebildiğim, kafaya takarsam gözüme çözmeden uyku girmeyen dertlerim de var. hepsini canlı bir forma sokup tokatlıyorum, üstünde tepiniyorum, mengene gibi sıkıp bırakıyorum sonra sallayıp eski haline getiriyorum. direniyorlarsa hâlâ halının altına süpürüyorum. yani ne ararsan bulunur derde devadan gayri, dertsiz duramıyorum.

üzerinde düşünerek ve çalışarak.

eğer çözülecek sorunlar ise derhal çözüyorum şayet zaman alacaksa zamana yayıyorum hiçbir şekilde çözümü yoksa kabul edip onunla yaşamayı öğreniyorum.

vahşi bakışlarımla.

o da benle beraber gelsin yanımda öküz gibi dursun çok da şeyimde.

yok üstüne üstüne git , savaş , seviş, kökenine in , çocukluğuna in falan filan hikaye. grip için ne derlerdi eskiden. ilaçla bir haftada , ilaçsız 7 günde geçer. her şey gelip geçer bu dünyada. insanın bizzat kendisinin kalıcı olmadığı bir dünyada hangi dert kalıcı olabilir ki?

sorunlarım varken 24 saat o soruna ayırırım. sorunu ve çözümünü düşünürüm, 24 saat sonunda kararımı vermiş olurum. duygu bakımından ise ne kadar üzgün olsan bile insanlara "kan yutup kızılcık şerbeti kusmalısın" gibi bir düşünceye sahibim. kimsenin benim üzgün olduğumu bilmesi bana fayda sağlamaz fakat zararıma sebep olacaktır.

her şeyi çok da kafaya takmayarak.

yokmuş gibi davranarak. büyük hastalığımız genelimizin.

ben çözemiyormuşum arada gelen krizlerimle bunu daha iyi anlayabiliyorum. ben iyi değilim, iyi olamıyorum, kendimi kandırmaktan öteye de gidemiyorum. terapiye verecek param da yok. oysa hayatı uzun uzadıya incelenmesi gereken, travmatik olaylarla dolu biriyim, tez olarak falan incelemek isterseniz buradayım be buradayım.

sıra ile

stresten yataktan kalkamayacak kadar baş ağrısı çekip geçmesini bekleyerek. ondan sonra halloluyor kendiliğinden.

genellikle üzerine giderek çözmeye çalışırım. zira halı altına itildikçe sonradan daha büyük bir şekilde ortaya çıkıyor.

ağlayarak.

bugün yaklaşık 1-2 saat kesintisiz ağladım.
şu an gözlerim töre dizilerindeki ağlamaktan helak olmuş baş rol kadınlarınki gibi.
ama o ağlamaktan pilinin bittiği an var ya . heh işte o noktada bi aydınlanma geliyor.

demirel yöntemiyle:
meseleleri mesele etmezseniz ortada mesele kalmaz.

yemek yiyerek hallediyorum.
sonundaki ölüm yoksa tınlamam çoğu şeyi.