yazarların terapi yöntemleri

uyumak
doğada sessizce kamp sandalyesinde oturmak

ben biraz rakı, müzik ve deniz karıştırıyorum günbatımlarında.. iyi geliyor.. dostlarımda aynı fikirdeler, tavsiye ederim.

benim icin en etkili yontem spor.
o agirligin altina girmeden evel konsantre olurum 20-30 saniye. aklima sevmedigim, hatta nefret ettigim kisileri getirmeye calisirim. geneldede bubabam olur. vucudum adrenalinle dolar... hissediyor insan bunu.. sonra o konsantreyle, o sinirle bir yuklenirim..... cok etkili bir yontem. tek kotu yani spor bitipte eve gidince bazen sabaha kadar uyutmayan kas- eklem agrilari.

sagopa kajmer terapi dinlemek. evet.

(bkz: reformer pilates)

26. yaşımın ortalarında sıradan bir birey olarak özellikle bu senenin başlarında başıma gelen bazı hadiselerden dolayı kendime yeni uğraşlar edinip bunları da birer terapi saydım kendime. günlük orta mesafeli (20 -30km) bisiklet sürmek, ağırlık kaldırmak gibi. onun haricinde zaten halihazırda olan uğraşlarıma daha disiplinli bir bakış açısı getirmeye çalıştım mesela okuduğum kitapları yazar odaklı okumaya başlayıp paralelde yazarın dönemini kendisini ve dünyaya bakış açısını detaylı araştırmaya çalışıyorum. ya da gitar çalarken sevdiğim şarkıları çalmak ya da doğaçlama takılmak yerine klasik gitara yöneldim ve elimi örümcek gibi açmak zorunda bırakan ve ölçülere dikkat etmem gereken etüdlere çalışıyorum. bunların yanı sıra üç dört yıldır olduğu gibi en büyük terapi çalışmak benim için.

beynimi meşgul eden ve bunu yaparken bana bir şeyler katan her şey terapi benim gözümde. zira ucube bir overthinker olduğum için boş kalmak zehir ediyor hayatı.

zippo açıp kapatmak...

1- kamp.
2- arabaya atlayıp uzun yol.
3 - masaj.
.
.
.
72- sen*

eğer çok vaktim yoksa ya da müsait bı alanda değilsem telefonumda oyun var, kulaklığı takıyorum bı kaç tur motorsiklet yarışı yapıyorum. kendimi o motoru kullanırken hayal ediyorum. onun dışında ütü ve dip köşe duvar dahil silmeli ev temizliği de bir nevi terapidir bana.

sahil de yürüyüş , doğa da kamp birde sıcak ateş başında münazara grubum ile sohbet.

terapideyim kendimce. yüklerimden arınıyorum bu aralar.
bir tane uyuz olduğum kedi var bi erkek bu kadar miyavlayamaz iki s*k*cek diye her yeri işaretliyor her yere giriyor apartman leş gibi kokuyor allahın belası geceleri serenat mı yapıyor ne yapıyor
elime geçirsem valla tokatlayacağım kendine gel diye.
artık umursamamaya karar verdim. iyice sinir hastası oldum zaten ona buna kafayı takarak.
kedinin haberi yok ama ben ona assai adını koydum. her miyavladığında asayi asayi diye sesleniyorum umarım bir gün anlayacak ve geldiğinde poposuna bi tane şapalak yiyecek.
keşke sinir olduğumuz her insanı böyle karşımıza alıp tokatlasak ne rahatlarım.
çünkü kimse laftan anlamıyor. eskiden anlıyordu insanoğlu. iyice hayvanat bahçesine döndük.
canım memleketim kendin koca bir deli hastanesisin.
oh biraz rahatladım.

müzik dinleyerek sahilde yürüyüş yapmak.

terapiye gitmek.

iyileştirmek.

bir şeyi iyileştirdiğimi ya da daha güzel bir hâle soktuğumu bilmek beni de iyileştiriyor.

mum oldum yandım da, ışık saçmak istiyorum.

hareketli müzik dinlemek,yemek yapmak, tavla oynamak.

ıssız bir yere gidip, dalgaların sesi eşliğinde duygusal olarak yükünden arınmak...

başka kelime kullanacaktım da sizin içiniz pis.