yer sofrası

köylülerin yere oturarak, aynı kaba kaşık sallayarak yemek yediği sistem. yerden kalkan tozları yemeyi ve tükürük paylaşımını sevenler için büyük fırsat.

bir zamanlar anadolu'da filminde muhtarın evinde gördüğümüz sofradır.

sofra denilen, kısa bacaklı yuvarlak masayı andıran eşya üzerinde yenilen yemektir. bolca bacak krampı içerir.

yerde oturmanın mideyi büzüştürmesinden kaynaklı yer sofralarının tokluk hissini daha çabuk verdiği söyleniyor. hekim, ve hekim adayı arkadaşlar yeşillendirebilir.

bu arada yer sofrasında yemek yemek, aynı kaba kaşık banıp aynı bardaktan su içmeyi gerektirmez; herkese ait kap kacak konulabilir. tabi yemek için tercihen masa sandalye kullanılmalı diye düşüncemizi de iliştirelim.

garip bir adet.

yerden kalkan tozun direk yemeğin içine dolması için güzel bir yöntemdir.

yeğenim masada bize rahat yemek yedirmediği için (masaya tırmanıyor) eskiden kalma adeti tekrarlıyoruz.

yer sofrası kurulduğunda 'ay ben bağdaş kuramam' diyen hatunların hepsi yogada van damme gibi bacak açıyor

bizde ahşaptan şöyle bir şey vardı;


ve sadece yemek yemek için değil çocukların resim yapması, ders çalışması gibi farklı amaçlar için de kullanılırdı.

sanırım bünyede ciddi alışkanlık yapıyor ki evde kocaman bir yemek masası, ayrıca çalışma masası ve kütüphanenin olduğu bir çalışma odam olmasına rağmen, salonda bulunan yer sofrası yüksekliğindeki orta sehpada çalışıp, yemek yiyorum.

o kadar eşyaya boşuna para vermişim yeminle. bi yer sofrası yetermiş.

pazar günlerimin en vazgeçilmez kahvaltı enstantanesi.

bütün hafta elit takılıp, pazar günü de bütün köylülüğümüzü takınıp, envai çeşit kahvaltılık eşliğinde, uzun uzun üzerinde(sofra bezi) keyif yaptığımız sofradır. enfestir. pazarın tadıdır.

başlığı açan yazar yer sofrasında yiyenlere bir küfür etmemiş ama neyse. yer sofrasında yemek yiyen insanlar canavar değiller efendim ben de yer sofrasında yiyorum, bizim buralarda masada yemek bir alışkanlık değildir. aslında sözlüğe üye olan insanlara yazar dememek lazım, çünkü yazarlığın adını kirletiyor çoğu. yazar dediğin insanın dilinden bal dökülür bir şey söylediği zaman seni derin düşüncelere sürükler ve o konuştukça dinlesin gelir. tanım yaparken insanlıktan çıkmak diyorum ben o tür tanımlara ama neyse.

kısaca canavarda değiliz yamyam da değiliz, sadece ve sadece yemeğimizi yere serilmiş sofra üzerinde yiyoruz.

ekleme: bizim eskiler yüksekte yenen yemeğe şeytan ortak olur düşüncesi var. tamam batıl inanç biliyorum ama kendi açımdan şunu söylemek isterim yemek yere ne kadar yakınsa o kadar samimi ve tatlıdır.

alışkın olmayan için oturması kalkması zordur. denk geldiğinde otururuz ama tercih etmeyiz. evimizde yoktur. ayrıca evimizde sini ve emaye tepsi de yoktur.

hafta içi ailecek dağılmış durumda olduğumuz için, bir arada sadece akşam yemeklerini yiyebiliyoruz. işten gelir gelmez, eşimle mutfağa giriyoruz, yemeği de, masayı da birlikte hazırlıyoruz. kızım zaten, ders ve ödev yükünden notre dame'ın kamburu'na döndüğü için, bu işlere hiç karışmıyor. hızlıca yiyip, masayı toplayıp, işimize bakıyoruz.

hafta sonu ise kahvaltı yapma olanağı bulduğumuz günler oluyor. bu yüzden keyifli olması, uzun sürmesi için elimden geldiğince çabalıyorum. ben hazırlıyorum. televizyonun karşısına yer sofrası kuruyorum, yok yok denecek türden donatıyorum. fırından sıcak simit de alıyorum. kahvaltıya başlarken, ailecek seveceğimiz türden bir de film açıyorum. masada bu kahvaltıyı yapsak, 10-15 dakikada kalkarız. yer sofrasıyla 1 saat sürüyor. sohbet ediyoruz. geçen haftamızı konuşuyoruz. hafta içi yoğunluğunun üzerine, terapi gibi oluyor.

havalar güzel olduğunda da, çatalca ya da silivri taraflarında, pek kimsenin uğramadığı sessiz sahillerde iki haftada bir böyle bir kahvaltı yapıyoruz. kamp masamız olmasına karşın, yine yer sofrası kuruyoruz. yani masanın yeri ayrı, sofranın yeri ayrı bizim pratiğimizde.

yer sofrası diye sofra bezine yemek serenlerin doluştuğu başlık. hangi toz? ne tozu? eviniz o kadar pisse size masa da çare olmaz.
aynı tabaktan köyde bile yemiyor millet. yenildigini de hatırlamıyorum. beş amcam, dört halam, dört teyzem, üç dayım var. en az çocuğu olanın üç çocuğu var. o kadar misafir geldiği vakit mutfaktaki dört, salondaki altı sandalye kime yetecek? yüz santimlik tahta katlanır siniler garajdan çıkarılır yere de devasa sofra bezleri serilir yer sofrası öyle kurulur.
bizim evde aynı anda beş sofra kurduğumuz zamanlar oluyor.
yer sofrası benim için budur. sanki hepsinin soyu saraya dayanıyor gibi asil triplerine girmeleri de ayrı komik.

köylerde de sinin altına ayaklı kasnak koyarlar. hani "kasnak yuvarlandı elek oldu eski ....lar melek oldu" da konusu geçen kasnak.

yer sofrası, yemeklerin sofra bezine serildiği sofra değildir. onu yapanlara başka bir isim bulun.

oturamıyorum, oturamadığım içinde yiyemiyorum. evde zaten böyle bir şey yokda, bazı yerlerde oluyor. sıkıntısı da büyük oluyor.

yer sofrası samimiyettir benim için.
bizim evde de hem yemek masamız vardı hem de mutfakta masamız vardı ama hep yer sofrasında yemek yiyorduk. annem sorardı nerde yiyelim diye biz de hep yer sofrasını tercih ederdik.
o sofra bezini üstüne örtmek filan güzeldi o günler bence ya.
mesela sofra küçük olmasına rağmen herkesin tabakları bardakları ve varsa da ortada bir şeyler onların da servis kaşıkları ayrı oluyordu. bıçak kullanmadan elimizle bir şey yemezdik de. yani yer sofrası köylülük göstergesi değil arkadaşlar.