plaktan müzik dinlemek ve plak biriktirmek.

cinayet, hırsızlık gibi konuları işleyen ve genellikle sürükleyici ve karmaşık olan roman türüdür.

eğer ilk defa polisiye okuyacaksanız agatha christie'nin ''on küçük zenci'' romanını tavsiye edebilirim.

türk yazarlardan da ahmet ümit'in kitapları tavsiyemdir.

“nasıl etmeli de ağlayabilmeli
farkına bile varmadan?
nasıl etmeli de ağlayabilmeli
ayıpsız,
aşikare,
yağmur misali?”

sizi norvec'e gotureyim mi? hadi gelin gotureyim...

çünkü doyumsuz ve her şeyi çok çabuk tüketen insanlar olduk.
sosyal medya gibi bir şey var ki elimizin altında, normalde asla rağbet görmeyecek insanların dahi sayısız talibi var.
seçenek o kadar çok ki en ufak bir pürüzde hop değiştir moduna geçiliyor.
bu flört dönemi olayı beni çok rahatsız ediyor, deneme yanılma üzerine gelişiyor ve herkes denek gibi bir şey oluyor.

(bkz: yavuz hırsız ev sahibini bastırır)

ben anlamam valla yarın bir gün silersiniz falan yıkarım sözlüğü. kurucuyum artık kimse kaldıramaz beni bu koltuktan.

bundan yaklaşık bir sene önce bir gece vakti geçmiş yaşamları keşfetme ve şifalandırma meditasyonu buradan yaptım. kendim üzerimde çalışmayı seviyorum. böyle çalışmalarda hissettiklerimi, yaşadıklarımı yazarım ve ilerleme kaydedip kaydetmediğimi görürüm kendimce.. bu meditasyon, benim için ilginç bir deneyim oldu. değişik bir meditasyondu, reenkarnasyona inanmıyorum ama kolektif bilince erişip hayatıma dair ipuçlarını aldığımı düşünüyorum. eski zamanlarda yaşayan rahibe teresa'nın kıyafetine benzer bir kıyafeti olan, 30 yaşlarında 3 çocuk annesi olan emma adında evli bir kadın gördüm. perişan bir haldeydi, eşi alkolikti ve onu dövüyor, sövüyor, her türlü kötü muameleyi yapıyordu. kadın, köy gibi bir yerde yaşıyordu. annesi babası ölmüş, kimsesiz bir kadındı. hayatında sadece eşi ve çocukları vardı. kendini çocuklarına adamış, fakirlik içinde pespaye bir hayat yaşıyordu. zalim eşine boyun eğmekten başka çaresi yoktu. en çok hissettiği duygu çaresizlik ve güçsüzlük ki fark ettim ki benim de hayatım boyunca en çok hissettiğim duygular güçsüzlük ve çaresizlik... eşinin yaptığı zulümden bir türlü kurtulamıyordu ama hayatının son yıllarına doğru eşi ölünce biraz daha rahatlıyordu. sonra 60 yaşındayken çocukları etrafındayken yatağında huzurlu bir şekilde ölüyordu. rahibe teresa kıyafetinin sembolik olduğunu düşünüyorum, kendini feda eden, boyun eğen, güçsüz, çaresiz bir kadın imajını temsil ediyordu sanki.. kendime çok dersler çıkardım umarım doğru dersler çıkarmışımdır. insan, kendisi olmayınca çok acı çekiyor, kendimi gerçekleştirmek için bu dünyaya geldim ve beni kendim olmaktan alıkoyan her şeyden korkmadan uzaklaşarak kendi duygu, düşünce ve fikirlerimi korkmadan ifade etmeliyim. hepimizin biriciğiz, tekiz, eşsiziz, bunun bilincinde olarak hiç kimsenin bize kötü muamele etmesine izin vermeyecek kadar güçlü ve cesur olmalıyız. yeri geldiğinde hayır diyebilen ve kendi haklarını agresif olmadan savunan özgür bireyler olmalıyız.

ekmek çalan şahsi, döven,polise teslim edenler,eminim ülkeyi soyan'lara oy verenler dir...

menfaatin gerektiğinde bir insanı kendi evladını bile tanımaz duruma getirdiğini gözler önüne sermiş açıklamalardır.

'şımarık, nazlı yetiştirilmiş kişi' anlamına gelen sözcüktür.

bilgilendirme üzerine: (bkz: nazende)

"herkes her şeyleşiyordu."

tuluat tiyatrolarında, oyundan önce genellikle kadın sanatçıların şarkı söyleyip dans ederek yaptığı gösteridir.

belirsizlik
gelecek kaygısı

henüz çaylağı olsam da şimdiden derin duygular beslediğim, internet sözlüğü ve samimi ortam.

benimdir. bazen de kankımdır.
bu ara yoğunluktan yapamadığımız fakat lakin ama çokça yaptığımız aktivitedir.
insanın kankı kmlerce uzakta olmaya görsün.
daha sonra tekrar deneyiniz gönlüm hep seni arıyor nerdesin sen?

tatlı dillim güler yüzlüm ey ceylan gözlüm...

not: kankacılık işte budur. çünküm 15 yıldır kankımdır kendileri. çok seviyoreee çok.*

orada kimbilir kaç gruptan, görüşten birileri rektörü protesto ediyor, bayrak açmıyor ama bunlar illa o bayrağı açacaklar.
şimdi kesin birileri çıkıp, bakın protesto edenler .bne dese, halkın çoğu direk rektörü savunur, bunu bilmelerine rağmen her yerde kendilerini ön plana çıkarıyor, bayrak açıyorlar. gezideki ortalığı yakıp yıkmayı sevenler gibi protestonun başka yerlere çekilmesine sebep olabilirler.

“parka gidecekmiş iki gözümün çiçeği.”