film ağır çekimde bir takım sahnelerle başlıyor. daha baştan dünyanın sonunu görüyoruz. hiçbir kurtulma şansı olmayacak bir biçimde bitiyor her şey. justine'in depresyonu da yine çok hoş sahnelerle gösteriliyor. gelinliği üzerindeyken ormanlık bir yerde ayaklarına bağlanmış ve ilerlemesine engel olan dallar, ophelia tablosundaki gibi suyun üzerinde uzanışı... hepsi aslında fimde neler görüleceğini söylüyor sanki. bile bile bariz sona giden filmi izlemeye başlıyoruz. kaderini bile bile yaşayan oedipus gibi.

düğüne giderken kıvrımlı taşra yoluna uymayan bir limuzin tercih edilmiş. bu yüzden düğüne geç kalıyorlar. tabiatla bir uyumsuzluk var. doğaya yabancılaşma hayatın gidişatına zarar veriyor. içeri girmeden önce gökyüzüne bakan justine sanki melancholia'nın yaklaştığını sezmiş gibi o andan itibaren kendi melankolisine dalıyor. düğün boyunca tüm hayatının parça parça çözülüşünü görüyoruz. sinirli ve umutsuzca son çırpınışlarını görüyoruz. işinden oluyor, başka birisiyle sevişiyor, seromoninin gidişatını bozuyor. herkes ona mutlu olması gerektiğini söylüyor bir şekilde ama o gittikçe dibe batıyor. aslında neler yaşadığını yalnızca annesi ve kız kardeşi anlıyor, annesi bilgece uyarıyor da. sanki dişil bir bilgelik var işin içinde.

filmin ikinci yarısında justine ağır bir depresyonun ortasında artık. kardeşi onu evine alıyor ve ona destek olmaya çalışıyor. bu sırada melancholia gezegeninin dünyaya yaklaşmakta olduğu herkes tarafından bilinmekte. justine zamanla normal davranmaya başlarken kardeşi gittikçe endişeli bir ruh haline giriyor, kocası da bilime güvenmesi ve rahat olması gerektiğini söylüyor. kaçınılmaz son yaklaştıkça kendi trajik katarsisini yaşamış olan justine durumu metanetle karşılıyor ve kardeşine de bunu gösteriyor, son geldi ve yapacak bir şey yok diyor. dünya kötü bir yer işte, yok oluşunun yasını tutmamıza gerek yok diyor. filmin ilk yarısındaki annesi gibi sanki. eniştesinin bilime ve medeniyete güvenmesi ve sona karşı koymasına karşılık justine'nin sezgisel bir bilgeliği ve kabullenişi var. nitekim kıyamet inkar edilemez olduğunda ilk pes eden enişte oluyor. kardeşi de eniştesi kadar olmasa da medeniyette medet aramaya çalıştığı için sakin kalamıyor. kıyameti terasta şarap içmek yerine dallardan yapılmış sihirli mağaralarında karşılıyorlar.

iki başrol karakter var.
arnold; şimdiye kadar izlenilen tüm filmlerin klişesi nerd’ümüz.
dennis; nerd’ün tek arkadaşı olan cool çocuk.
lisenin ilk günü bizim nerd dayak yerken arkadaşı yanında olup ona yardım etmeye çalışıyor. okul çıkışında bizim nerd’ü eve bırakmak üzere yollardayken aniden kırmızı külüstür bir araba çarpıyor arnie’nin gözüne ve hemen durup incelemeye geçiyorlar. yaşlı bir dede arabayı 250 dolarese satıyor bizimkilere. dede arabanın adını christine koymuş ve bizim çocuklar bunu bozmuyor.

artık araba arnie’nin. eve gittiğinde ailesi on yedi yaşındaki çocuklarının araba almasına hiç sıcak bakmıyorlar. tartışıyorlar ve arnie ceketini alıp, çıkıyor evden. dennis’le birlikte christine’i tamir ettirmeye gidiyorlar.

gel zaman git zaman o tamirci arnie’nin patronu olup, garajını kullanmasına izin veriyor. christine gün geçtikçe daha da güzelleşirken arnie’nin karakteri de değişime uğruyor. o ezik çocuk artık bir çalışan, kendi başının çaresine bakabilen bir genç yetişkin oluyor. bunun yanı sıra arnie artık ailesi ile tartışmaktan çekinmeyen, arkadaşı dennis’in platonik aşkı ile sevgili, giyim tarzı düzgün fakat ağzı bozuk birine dönüşüyor.

asıl gizem konumuz arabamız christine. her kim ki arnie’ye yamuk yapmışsa ve/veya christine’e bok atıyorsa, arabayı sevmediğini sözlü veya arabaya girişerek belirtiyorsa başına iş açılıyor ve felaket yollarla acı çekerek can veriyor. christine’e ne mi oluyor?

orasını da izleyip gör seni miskin mirket.