kadın.

kimsenin elinde sihirli değnek yok, anında herşey güllük gülistanlık olsun.
özellikle ekonomik çöküşün etkilerini çok uzun yıllar yaşayacağımız bir gerçek.
ancak şundan son derece eminim,
bu hükümetin yerine kim gelirse gelsin, halktaki korku, halktaki o sürekli birbirine karşı sergilenen düşmanca tavırlar, o kavgacı ruh hali,
özgürlükler anlamında sahip olunacak yetkinlikler çok kısa sürede değişecektir.
kısaca toplum yıllardır özlediği huzura oldukça kısa sürede kavuşacaktır.

kızılderili kültürüne duyduğu ilgi vesilesi ile yazılarını takip etmeye başlamıştım. netice de kendisi ile ortak bir paydada buluşuyoruz.

bazen karşıma kızılderili kıyafetlerini giymiş vaziyette pat diye çıkacakmış gibi hissettiriyor.

öyle bir durum gelişirse hazırlıklıyım. birlikte güneş dansı falan yapar sonrasında barış çubuğu tüttürürüz.

dip not: bugün girdiğim tanımlardan anlaşılacağı üzere nickaltı fobimi yenmeye çalışıyorum.

kaliteli çizimlerin olduğu başlık. ben sadece cin ali çiziyorum.

y.s (6 yaş)
- anne telefonda neye bakıyorsun?
-hatice teyzen benden kur'an okumami istemişti de , ben de hangi sayfalari okuyacaktim ona bakıyorum.
- hatice teyzem allah'mı da sana kur'an oku diyor ?

bırakın parayı mandal çıktı, mandal!!!

güzel tanımlarıyla, tatlı sohbetiyle kendini sevdirmiş yazarlarımızdandır. kendisiyle gilmore girls muhabbeti yapmaktan çok keyif aldığımı söylemeliyim. sözlüğümüzde hep bulunması ve daha çok yazması dileğiyle.

ne diyebilirim ki, kendi etmiş kendi bulmuş.

buradan

2021 başlayalı 12 gün oldu. kaybımız ise sayıyla 10..!

türkçesi için;
vakit varken tomurcukları topla. zaman hala uçup gidiyor. ve bugün gülümseyen bu çiçek yarın ölüyor olabilir.

ezginin günlüğü/veda

şikayet edebileceğim hiç bir şey yok. şükürsüz de sayılmam, sanmıyorum. memnuniyetsiz değilim, çoğu şeyden belki de haddinden fazla zevk alıyorum. son dönemki yaşantımda bunu devam ettiremiyorum. öyle olmadığımı bildiğim halde kendimi yetersiz hissediyorum. günümün hemen hemen hepsini kendimi kaybedeceğimi bildiğim isli tozlu yerde geçiriyorum. bu bana ve kişiliğime zarar veriyor. etrafımda güzel şeyler görmek istiyorum, öğrenmek öğretmek ve bunları insanca yapmak. beni en sevdiğim şarkıları bile dinlemekten alıkoyan mide bulandırıcı taş yoldan geçerek geldiğim her gün sildiğim ayakkabılarımın yarım saat içinde griye dönüşeceğini bildiğimden kendime özen gösteremiyorum. içimden gelmiyor ve bu da özbenliğimden sürekli ödün vermeme sebep oluyor. çıktığım anda da bitmiyor, beni mutlu eden sesi duyabildiğimde geçiyor yalnızca. ona ve etrafımdakilere güzel şeylerden bahsetmek istiyorum. ama tüm gün gerçekten çirkin bulduğum şeylerin içinden geçerek güzeli anlatmam hayli güç oluyor. çirkinleşiyorum git gide. bırakmam lazım belki de, ama bir de madalyonun diğer yüzü var. kendimi burada bulmamın sebepleri. onlara kızıyorum bazen, hemen silkiniyorum en çok kendine kız bese diye. içinde bulamıyorsun o güzelliği, her yeri yeniden yeşertmeye diye. midem bulanıyor, kelebekler kozadan çıkmaya gün sayıyor. uçmalarını istiyorum, çıkarken kanatlarının incinmesinden korkuyorum.

sevgiliyle evde takılırım diyordum ama sevgilim yok. geçen sene de aynısıydı böyle şanssızlığın…

ilk defa bu sene misafirlikte evin 6 yaşındaki velediyle oynadığım oyun. dümdüz, yuvarlak, üstünde değişik şekil şukul olan bir şey. her oyuncu 1 tane seçiyor. kalanı üst üste diziyorsunuz. oluşan küçük kulenin tepesine vuruyorsunuz. yere düşen ve ters çevirebildiğiniz her yuvarlak parça sizde kalıyor. böyle böyle ortada parça kalmayana kadar devam ediyor. sonra oyuncular ellerindeki parça sayısına göre yeniden iddiaya girip ortaya kule yapıyorlar. ne zaman ki bir oyuncunun elinde parça kalmadığı için iddiaya giremez olur, haliyle ortaya kule dikilemez işte o zaman oyunun o turu bitmiş demektir. elinizde kalan parçaları ise ütmüş* olursunuz. mahalle bakkallarında satılıyormuş hala. yasak günlerinde çoluk çocuk vakit geçirmek için güzel olabilir.

halka yol gösteren özgürlük

aşağıda yapılan yorumlardan biri tebessüm ettirmiştir;

açılışa özel kampanya var mı?

severek takip ediyoruz...

imamın kayığına binmek.

işin içinde insan faktörü varsa zorluk olmaması kaçınılmaz. çok ilginç varlıklarız. memnun olmuyoruz, devamlı sikayet ediyoruz, elimizdekinin kiymetini bilmiyoruz, güvenmiyor, güven de vermiyoruz... ömrümüzü birbirimizi yiyerek tüketiyoruz. öldüğümüzde muhtemelen ben bu hayattan bir halt anlamadım diye düşüneceğiz. şu kısa ömrümüzü bir de biz kisaltmasak keşke.

cidden nedir bu kadar zor olan?

kafamın bir köşesinde şunu dinleyerek güneşin batışını izliyorum.