sınırları zorlayan bir oyuncu. tam bir kilo cambazı bir bakarsın 55 bir bakarsın 90 kilo. yaşlı amca, karizmatik adam, ruh hastası bunların hepsi olabilir. rolü için her şeyi yapabilir. oradan verin bir oscar abimize.

ah o peltek konuşması yok mu?

sevgisiz büyütmesi..
sevgisiz büyüyen biri, hayatı boyunca ne kadar sevilirse sevilsin asla ailesindeki sevgisizliğini yenemiyor.

doğruluk bizim için meziyettir
ey oblomovreis bu nasıl eziyettir
vişneyi bırakta al bir gocuk
yoksa bu savaş senin için hezimettir.

namı diğer garrincha. brezilyalılara pele mi büyük? garrincha mı? diye sorarsanız alacağınız cevap çok hoşunuza gider. pele büyüktür ama garrincha daha büyüktür. bunun en önemli nedeni ise bu adamın tabiri caizse tek başına 1962 dünya kupasını kaldırmış olmasıdır. zaten dünya üzerinde bu tarz bir performansı sadece (!) maradona da görebilirsiniz. ha pele mi? o garrincha ile birlikte 1958 dünya kupasını kaldırdı. 1962'de ise sakatlandı ve herkesin kararlar bağladığı dönemde ortaya ''küçük kuş'' çıktı. küçük kuş garrincha'nın lakabıdır bu arada.

peki neden pele dünya yıldızı oldu da garrincha sadece brezilyalıların gözünde büyük olarak kaldı? diye sorarsanız, bu hikayenin tüm ayrıntılarını, ruy castro'nun yazdığı'' garrincha: the triumph and tragedy of brazil's forgotten footballing hero'' adlı kitapta bulabilirsiniz.

ama özetle şu söylenebilir ki, garrincha keyif adamıdır. sahada eğlence için bulunur. hatta botafogo taraftarları, onun rakiplerini sirk maymununa çevirdiğini söyler ki, bunun sebebi de şu; adam aynı adamı defalarca çalımlar hıncını alamazsa bir kaç kere daha madara edermiş. kalecileri geçer topu çizgi de tutar, defans oyuncularının hamle yapmasını beklermiş. yani özetle adam eğlenmek için oynamış futbolu. seyirciyi de eğlendirmiş ama lakaytlığı başına bela olmuş. hayat hikayesi ise cidden trajiktir, futbolun hikaye kısmına da ilginiz varsa muhakkak okuyun derim. cidden büyük futbolcuymuş ve hikayesini okurken insan cidden üzülüyor. tabi beni tanıyanlar muhakkak tahmin edeceklerdir, evet kendisi ile sohbet imkanım olmuştu onu da ayrıca yazarım *

küçük kuşun cenazesinde mahşeri bir kalabalık varmış ve şöyle bir pankart açılmış; ''garrincha sen herkese gülmeyi öğrettin; oysa şimdi herkes senin için ağlıyor.''

eeee böyle adamların arkasından herkes ağlar lakin ağlayanların kahir ekseriyetinin gözünde başkaları kahramandır. bu da işin dramatik kısmı...

günümüzde olduğu gibi ilk çağlarda da insanlar arasında nazar ve büyü en mühim mevzulardan biri olmuş. nazara karşı tılsımlar yapılmış. mozaikte nazara karşı tılsım ön planda resmedilmiş ve şansı sırtına yüklendiği bir kambur figürü kullanmışlar. bulunduğu eve de kem göz evi diye isim koymuşlar.

yazılım bitirdim ama bilin bakalım sonra ne oldu
ipucu nickimde saklıswh

olduğun gibi davranmak. bunu kabul edebilen ile zaten pek sorunun olmuyor .

18 yaşa kadar ki dönem erginliğe ulaşmamış cocuk dönem kız, 18sonrası evlensin evlenmesin cinsel ilişki deneyimi olsun olmasın her türlü kadındır. esasen cocuk-ergin ayrımıdır.

müziğin temelidir. bilinen ilk klasik müzik antik yunan'da dionysos (şarap tanrısı) için yapılan ayinlerde kullanılmıştır. (korolar, danslar, çalgılar) daha sonra roma tekeline geçmiş ve kilise aracılığıyla yayılmıştır. neden klasik batı müziği denmiştir çünkü: roma doğu ve batı olmak üzere ikiye ayrılmıştır ve batı roma üstün gelmiştir. dini sanatla özellikle müzikle sunarak kuvvetli etkilere sahip olmuştur. klasik müzik ortaçağ’da çok sesli form halini alabilmiş ve oradan itibaren rönesans, barok, klasik, romantik, geç romantik, çağdaş ve 21.yüzyıl dönemlerinden geçmiştir ve gelişim göstermiştir. önemli besteciler önemli müzikler bestelemişlerdir ve bu müzikler sadece kendi yüzyılında kalmamış halen daha duyduğumuz ve kullandığımız müzikler olarak yerini korumuştur. dinlendiğinde insanın kulağına salt müzik gelir. sadece uyumak veya kitap okurken arkaya fon olarak kullanmamak için müziği, ne anlattığını, tarihini, bestecisini bilmek, fikir sahibi olmak gereklidir. sözlerinin olmaması bir şey anlatmadığı anlamına gelmez. anlatmasını beklemek yerine anlamaya çalışmak gerekir.

başarılı olarak geçirilirse yeni bir insanın doğacağı dönemdir.

bu dönemde olan kadın vatandaşlarımıza toplu taşıma araçları da dahil olmak üzere belli yerlerde pozitif ayrımcılık göstermek gereklidir bence. iki can taşıyorlar çünkü.

yurtdışından gelmek için para da istedi mi?

"dinleyeni olmadığından değil, anlayanı olmadığından sessizleşir insan."
-osho

gezi olayları.

türküm, doğruyum, çalışkanım,- ilkem: küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak, yurdumu, milletimi özümden çok sevmektir.- ülküm: yükselmek, ileri gitmektir.- ey büyük atatürk!- açtığın yolda, gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğime ant içerim.- varlığım türk varlığına armağan olsun.-ne mutlu türküm diyene

ben bir kürt olsaydım burada yazan "türküm" yerine "kürtüm" der ve yine de okurdum. küçükleri korumayı, büyükleri saymayı, yurdunu milletini çok sevmeyi, yükselmeyi, ileri gitmeyi öğütleyen bir ant neden rahatsız ediyor insanları. bunda dalga geçilecek ne var? ben anlamıyorum.

yüzyıllardır bu topraklarda yaşıyorsak, geçmişimiz, geleceğimizle birlikte bu topraklarda kök saldıysa öğütlenen ilke ve ülküler de bu toprakların insanlarına öğütlenmiştir.
insanlar kavramlara çok fazla takılıyor bence.
aidiyet nereye, neye olmalı? ya da neden olmalı? tüm dünyanın insanları bir avuç kemik biraz da kandan ibaretiz.
evimize sahip çıkalım yeter bence.

son birkaç yıldır bizi hissizleştirip tepkisizleştirmeye çalışan hükümetin; pedofililerin, tecavüzcülerin, ensestçilerin ve şiddete eğilimli kişilerin başını okşadığı hamlesi.

bu şartlar altında bizlere düşen, twitter gibi platformlarda ses çıkarmaktır. sessiz kaldığımız sürece hiçbirimizin bu ülkede can güvenliği olmayacaktır.

hiç hoşlanmıyorum bu durumdan fakat genel olarak insana tahammül azalıyor, güven azalıyor.
bizim öğrenilmiş çaresizliklerimiz var, ne yaparsak yapalım değiştiremeyeceğimizi düşündüklerimiz. bu da aslında yaşla değil de yaşadıklarınız, karşılaştıklarınız, muhatap olduklarınızla ilgili.
bir süre sonra kimseyi değer bulmuyoruz artık çabalamaya çünkü gidip değmeyecekleri şıp diye bulmuşuz, suretler değişse de insanlar hep aynı tip çıkmış karşımıza. sonra herkesi aynı kefeye koymaya başlıyor insan tabii. yoruluyor, vazgeçiyor...
işte tam da hayallerden, umutlardan vazgeçmişken * hak ettiğimizi düşündüğümüz güzel şeyler olmaya başlıyor, bu sefer de olumlu giden her şeyden işkilleniyoruz doğal olarak. kısacası hayat bize mutsuz olmayı, şüphe etmeyi, rahatsız olmayı uygun görüyor, biz de belki sahip olduğumuz tek mutluluk şansımızı kurban ederek ona şükranlarımızı sunuyoruz...

netflix dizisimi lan bu. aliyev oglunu alacak, yaninda yetistirecek, cocuk buyuyecek ve sonrasinda ermenistanla olan bir savasa lider gonderilecek. orada tesadufen babasini bulacak, sonra ikisi birlesip azerbeycana yuruyecekler. yemezler yasinyan! oyununu gorduk olm!

yalanarak yapılanı makbuldür. yani tahmin yürütüyorum sadece *